ایدو زبانی ساختگی است که پس از اسپرانتو می توان آن را پراهمیت ترین زبان ساختگی جهان دانست. این زبان در اوایل قرن بیستم توسط گروهی از اصلاح طلبان اسپرانتوزبان ابداع شد اما امروز گویش گران بسیار کمی دارد که اکثراً در اروپا هستند. (احتمالاً چیزی بین ۱۰۰۰ تا ۲۵۰۰ نفر)
الفبای اسپرانتو دارای ۶ حرف غیر لاتین می باشد که ۳ حرف آن در هیچ زبان زنده دیگری وجود ندارند. به دیگر سخن اسپرانتو برای استفاده در اینترنت، پست الکترونیک دارای اشکالات تایپی می باشد که برای این منظور از روش های مختلفی استفاده می شود. ایدو این مشکل را با انتخاب الفبای ۲۶ حرفی لاتین (انگلیسی) برطرف نموده است. ۲ تا از این حروف یعنی ch (چ) و sh (ش) ترکیبی بوده و حرف kv زبان اسپرانتو تبدیل به qu شده است که صدای (کو) می دهد همانند واژة quick انگلیسی. حرف gu نیز جانشین حرف gv اسپرانتو شده است. واژه های ایدو فونتیک بوده که در نگارش و خواندن هیچ تغییری ندارند.
زبان ایدو دارای اشکالات دستوری زبان اسپرانتو نیست. در زبان اسپرانتو صفت با اسم همراه است در مفرد به صورت مفرد و در جمع به صورت جمع می آید درحالی که در زبان ایدو اینگونه نیست.
اسپرانتو برای بیان حالت مفعولی (را) از حرف n استفاده می نماید که این حالت در زبان ایدو اختیاری می باشد.
ایدو قابلیت تبدیل واژگان را از حالتهای مختلف به هم دارد از قبیل اسم به صفت، صفت به قید و غیره.
ایدو همانند اسپرانتو دارای نام های مؤنث مشتق شده از نام های مذکر برای بیان اسم های خانوادگی نیست. در اسپرانتو واژة خواهر از واژة برادر مشتق شده است و الخ. در ایدو یک واژه اصلی می باشد که هر دو جنس مذکر و مؤنث از آن مشتق می شوند برای مثال واژه frato (برادری و خواهری) که از آن fratulo (برادر) و fratino (خواهر) مشتق شده است. در صورت کلی ایدو دارای ۲ یا ۳ ریشه - واژه می باشد همانند genitoro (والدین)، patro (پدر) و matro (مادر) درحالیکه در اسپرانتو فقط یکی می باشد.
این زبان پایه های خودش را از زبان اسپرانتو گرفته که به وسیله دکتر لودویک لازاروس زامنهوف ابداع گردید.
ایدو از نظر دستوری بسیار به زبان اسپرانتو شبیه می باشد. همچنین از نظر واژگان. ایدو و اسپرانتو دو زبان ساده از نظر دستوری، آموزش و استفاده از واژگان با ریشهٔ اروپایی می باشند:
حروف صدادار ایدو همان ۵ حرف (a، e، i، o، u) می باشند. تکیه آوائی نیز در سیلاب یکی مانده به آخر می باشد جز در فعال در در سیلاب پایانی می باشد.
الفبای اسپرانتو دارای ۶ حرف غیر لاتین می باشد که ۳ حرف آن در هیچ زبان زنده دیگری وجود ندارند. به دیگر سخن اسپرانتو برای استفاده در اینترنت، پست الکترونیک دارای اشکالات تایپی می باشد که برای این منظور از روش های مختلفی استفاده می شود. ایدو این مشکل را با انتخاب الفبای ۲۶ حرفی لاتین (انگلیسی) برطرف نموده است. ۲ تا از این حروف یعنی ch (چ) و sh (ش) ترکیبی بوده و حرف kv زبان اسپرانتو تبدیل به qu شده است که صدای (کو) می دهد همانند واژة quick انگلیسی. حرف gu نیز جانشین حرف gv اسپرانتو شده است. واژه های ایدو فونتیک بوده که در نگارش و خواندن هیچ تغییری ندارند.
زبان ایدو دارای اشکالات دستوری زبان اسپرانتو نیست. در زبان اسپرانتو صفت با اسم همراه است در مفرد به صورت مفرد و در جمع به صورت جمع می آید درحالی که در زبان ایدو اینگونه نیست.
اسپرانتو برای بیان حالت مفعولی (را) از حرف n استفاده می نماید که این حالت در زبان ایدو اختیاری می باشد.
ایدو قابلیت تبدیل واژگان را از حالتهای مختلف به هم دارد از قبیل اسم به صفت، صفت به قید و غیره.
ایدو همانند اسپرانتو دارای نام های مؤنث مشتق شده از نام های مذکر برای بیان اسم های خانوادگی نیست. در اسپرانتو واژة خواهر از واژة برادر مشتق شده است و الخ. در ایدو یک واژه اصلی می باشد که هر دو جنس مذکر و مؤنث از آن مشتق می شوند برای مثال واژه frato (برادری و خواهری) که از آن fratulo (برادر) و fratino (خواهر) مشتق شده است. در صورت کلی ایدو دارای ۲ یا ۳ ریشه - واژه می باشد همانند genitoro (والدین)، patro (پدر) و matro (مادر) درحالیکه در اسپرانتو فقط یکی می باشد.
این زبان پایه های خودش را از زبان اسپرانتو گرفته که به وسیله دکتر لودویک لازاروس زامنهوف ابداع گردید.
ایدو از نظر دستوری بسیار به زبان اسپرانتو شبیه می باشد. همچنین از نظر واژگان. ایدو و اسپرانتو دو زبان ساده از نظر دستوری، آموزش و استفاده از واژگان با ریشهٔ اروپایی می باشند:
حروف صدادار ایدو همان ۵ حرف (a، e، i، o، u) می باشند. تکیه آوائی نیز در سیلاب یکی مانده به آخر می باشد جز در فعال در در سیلاب پایانی می باشد.
wiki: زبان ایدو