ژاله اصفهانی

ژاله اصفهانی با نام اصلی اِطِل سلطانی (زاده ۱۳۰۰ خورشیدی، اصفهان – درگذشته ۷ آذر ۱۳۸۶، لندن)، شاعر ایرانی که به شاعر امید معروف بود.
گل های خود رو، تهران، ۱۳۲۴
زنده رود، مسکو، ۱۳۴۴
زنده رود، چاپ دوم، تهران، ۱۳۵۸
کشتی کبود، تاجیکستان، ۱۳۵۷
نقش جهان، مسکو، ۱۳۵۹
اگر هزار قلم داشتم، تهران، ۱۳۶۰
البرز بی شکست، لندن، ۱۳۶۲
البرز بی شکست، چاپ دوم، واشینگتن، ۱۳۶۵
ای باد شرطه، لندن، ۱۳۶۵
خروش خاموشی، سوئد، ۱۳۷۱
سرود جنگل، لندن، ۱۳۷۲
ترنم پرواز، لندن، ۱۳۷۵
موج در موج، تهران، ۱۳۷۶
وی اولین شعرش را در هفت سالگی سرود و در سیزده سالگی نام خویش را به «ژاله» تغییر داد. وی در سال ۱۳۲۳ در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت. او نخستین مجموعه شعرش با عنوان گل های خود رو را در دوران دانشجویی در سن ۲۲ سالگی منتشر کرد.
در ۲۵ سالگی همراه همسرش، «شمس الدین بدیع تبریزی» که عضو حزب توده بود به اتحاد شوروی مهاجرت کرد. سپس مدرک لیسانس در رشته ادبیات فارسی را از دانشگاه دولتی آذربایجان اتخاذ نمود؛ و در سال ۱۳۴۰ در مسکو از دانشگاه لامانوسوف مدرک دکترا گرفت؛ و به مدت بیست سال در (Maxim Gorky International Academy of Literature)به تحقیق پرداخت.
در سال ۱۳۵۹ بعد از انقلاب، در سن ۶۰ سالگی به ایران بازگشت و مدتی را در زندان اوین گذراند اما مجبور شد به لندن مهاجرت کند.

ژالۀ اصفهانی (اصفهان ۱۳۰۰ـ لندن ۱۳۸۶ش)
(نام اصلی: اِتِل سلطانی) شاعر ایرانی. در اصفهان، تهران و روسیه درس خوانده و بیشتر زندگی اش در باکو، مسکو و لندن گذشته است. سروده هایش اغلب با نوعی نوگرایی معتدل آمیخته شده است. گل های خودرو (تهران، ۱۳۲۴)؛ زنده رود (مسکو، ۱۳۴۴)؛ سرود جنگل (لندن، ۱۳۷۴) و موج در موج (تهران، ۱۳۷۶) از مجموعه های شعری اوست.

اتل سلطانی شهرت یافته به ژاله اصفهانی (۱۹۲۱، تیران – ۲۸ نوامبر ۲۰۰۷، لندن) دکترای زبان و ادبیات فارسی، پژوهشگر ادبی و شاعر ایرانی بود.
• «زندگی صحنهٔ یکتای هنرمندی ماست