ناصبی

ناصبی(به عربی: النواصب) واژه ای است که به کسی که با علی بن ابی طالب یا امامان شیعه دشمن باشد اطلاق می شود.
ابن تیمیه
حریز بن عثمان حمصی
عمران بن حطان
مروان بن حکم
ابن ادریس می گوید: «کسی که جنگ در برابر مسلمانان به پا می کند ناصبی است». (۳)
فاضل مقداد می گوید: «ناصبی به پنج معنا به کار می رود: خوارجی که عیب به امیرالمؤمنین می گیرند، کسی که به یکی از ائمه اهل بیت چیزی که موجب سقوط عدالت است نسبت می دهد. کسی که وقتی فضیلتی از آنان را می شنود انکار می کند. کسی که معتقد به فضیلت غیر از حضرت علی بر آن وی است و کسی که با آن که می داند نصّ بر حضرت علی وجود دارد آن را انکار می کند». (۴)
و در روایت صحیحه ای آمده است: «ناصبی کسی نیست که دشمنی با ما اهل بیت نماید، زیرا تو نمی توانی کسی را بیآبی که بگوید من پیامبر و خاندان او را دشمنی می ورزم، بلکه ناصبی کسی است که خود را در مقام دشمنی شما قرار دهد در حالی که می داند شما ولایت ما را داشته و شیعه ما هستید». (۵)

ناصِبی
نزد شیعیان، اصطلاح و لفظی مذموم برای نامیدن کسانی که کینه و بغض علی (ع) را در دل دارند و علناً آن را آشکار می سازند و خلاف حق و عدالت رفتار می کنند و عموماً معتقد به مذهب جبر و تشبیه اند. آنان از آن رو ناصبی خوانده شده اند که به «نصب» امام از سوی مردم معتقدند نه به «نص» الهی که از جانب خداوند مقرر شده است.

[ویکی شیعه] ناصبی، کسی است که نسبت به امام علی (ع) یا یکی از اهل بیت دشمنی ورزد. انکار فضایل اهل بیت، مقدم داشتن غیر آنها بر آنان، دشنام دادن ائمه و دشمنی با شیعیان از مصادیق نصب شمرده شده است. از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفار هستند. خوارج، معاویه، یزید، حریز بن عثمان و ابن تیمیه از شاخص ترین چهره های نواصب به شمار می آیند.
ناصبی، از ماده «ن ـ ص ـ ب» به معنای برپا کردن جنگ، دشمنی و آشکار ساختن دشمنی است. ناصبی در اصطلاح کسی است که با حضرت علی (ع) دشمنی بورزد و یا بغض و کینۀ او را در دل داشته باشد. برخی تظاهر و آشکار کردن دشمنی را در ناصبی بودن شرط می دانند.
از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفّارند و برخی کفر آنان را اجماعی دانسته اند. برخی از احکام شرعی مربوط به نواصب عبارت است از: