علی النقی

علی بن محمد بن علی (به عربی مُحَمَّد بن علی الهادی؛ زادهٔ ۱۵ذی الحجه ۲۱۲ هجری در صریا مدینه – درگذشتهٔ ۳رجب ۲۵۴ هجری) معروف به علیّ النقی و هادی؛ فرزند جواد و سمانه، امام دهم امام شیعیان بعد از پدرش جواد و قبل از حسن عسکری می باشد. او تا سن ۳۰سالگی در مدینه مشغول تدریس بود تا اینکه متوکل عباسی او را به بغداد فراخواند. در بغداد با ۶ خلیفه عباسی همدوره بود و به وسیلهٔ آنان و جانشینانِ خلیفه مدام تحت فشار بود تا اینکه عاقبت، به تحریک معتز عباسی در سال ۲۵۴ هجری (۸۶۸ میلادی) مسموم شده و در سامرا، جایی که بعداً فرزندش حسن عسکری هم دفن شد، به خاک سپرده شد.
به زبان ایرانیان، اسلاوها، هندیان و نبطیان مسلط بود.
طوفان ها، مرگ و میرها و دیگر رخدادها را به درستی پیش گویی می کرد. پیش گویی مرگ متوکل، که در بالا آمد، از جمله این پیش گویی ها بود.
در حضور متوکل، و برای اثبات این امر که شیرها به اولاد واقعی علی آسیبی نمی رسانند، زنی را که ادعا می کرد زینب، دختر علی، است، رسوا کرد. معجزه مشابهی به پدربزرگش، علی بن موسی الرضا نسبت داده شده است.
شیری را که بر یک فرش نقش بسته بود، زنده کرد و آن را واداشت تا یک شعبده باز هندی را که به دستور متوکل، سعی کرد با شعبده اش او را مسخره کند، ببلعد.
مشتی ماسه و سنگ را برای یکی از پیروان فقیرش به طلا مبدل کرد.
پیش از امامت ۸ سال(سال ۲۱۲ تا ۲۲۰ پس از هجرت)
الــلــهمحمد • علی • فاطمه • حسن • حسینسجاد • باقر • صادقکاظم • رضا • جواد • هادیعسکری • مهدی
زندگی او مصادف با ضعف عباسیان بود. از او رساله ای در جبر و اختیار و چند زیارت نقل شده است. منابع شیعی و سنی کرامات بسیاری را به او نسبت می دهند.