کلمه

کلمه . [ ک َ ل ِ م َ ] (ع اِ)کلمة. سخن . گفتار. (فرهنگ فارسی معین ) :
حرز جان ساز ادب کاین کلمه
بر سر افسر کسری رقم است .

خاقانی .

نوح بن منصور کلمه ٔ او به سمع رضا اصغا نمود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 110) و تمامی هلاک و نیست شدن ایشان افتراق کلمه ٔ ایشان بود. (تاریخ قم ص 164). رجوع به کلمة شود. || یک جزو از کلام . لفظ معنی دار. و فرق کلمه با لفظ در این است که لفظ اعم است از معنی دار و بی معنی ولی کلمه حتماً معنی دارد. (فرهنگ فارسی معین ). هر لفظ موضوع که دلالت بر معنی کند به وضع. آواز یا مجموعه ٔ آوازهایی حاکی از اندیشه ای . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در اصطلاح نحویان ، لفظی است که برای معنای مفرد وضع شده باشد. (از تعریفات جرجانی ) : یا در کتاب آن حرفی یا کلمه ای از قلم افتاده . (المعجم چ دانشگاه ص 25). و رجوع به کلمة شود. || در اصطلاح دستور زبان ، مجموعه ٔ حروفی که یک واحد را تشکیل دهند و کلام مرکب است از مجموع چند کلمه در دستور فارسی معمولاً کلمه را به نه بخش تقسیم کنند : 1 - اسم . 2 - صفت . 3 - عدد. 4 - کنایه . 5- فعل . 6 - قید. 7 - حرف اضافه . 8 - حرف ربط. 9 - صوت . در زبانهای اروپایی نیز معمولاً کلمه را به نه بخش تقسیم نمایند ولی عدد و کنایه در آن میان نیست و بجای این دو، حرف تعریف و ضمیر را جا دهند. جمله . (فرهنگ فارسی معین ) : هرچ رأفت و شفقت و رحمت و صلت رحم است داخل کلمه ٔ «و ایتاء ذی القربی » است . (راحةالصدور ص 68). || در اصطلاح منطقیین ، فعل است مقابل اسم و آن هر لفظ مفردی است که دلالت کند بر معنایی با زمان محدود آن معنی مانند رفت و می رود و خواهد رفت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در اصطلاح منطق ، فعل . (فرهنگ فارسی معین ). و منطقیان فعل راکلمه خوانند و حرف را ادات پس لفظ مفرد یا اسم بود یا فعل یا حرف . (اساس الاقتباس ص 15). || دراصطلاح فلسفه ، روح انسانی را به اعتبار ظهور آن در نفس رحمانی مانند ظهور کلمه در نفس انسانی کلمه گویند. (از فرهنگ علوم عقلی تألیف سیدجعفر سجادی ).
- کلمه ٔ کن ؛ اصطلاح عرفانی است که فلاسفه ٔ اسلام نیز بکار برده اند و مراد از آن امر ابداعی وتکوینی و وجود منبسط است ، چنانکه گویند بواسطه ٔ کلمه ٔ کن تمام موجودات بر سبیل وجود ابداعی دفعةً واحدةً از ذات حق صادر شده اند. (فرهنگ علوم عقلی تألیف سید جعفر سجادی ).
|| در اصطلاح فلسفه ، سکینه . (فرهنگ فارسی معین ). || (اِ) در اصطلاح اهل حق (عرفا)، کنایه است از یک یک ماهیات . (از تعریفات جرجانی ).
- کلمه ٔ مجرده ؛ کنایه از مفارقات است . (از تعریفات جرجانی ).
- کلمه ٔ معنویه ؛ کنایه است از اعیان کلمه ٔ غیبیه . (از تعریفات جرجانی ).
- کلمه ٔ وجودیه ؛ موجودات خارجی . (از تعریفات جرجانی ).
|| (اِخ ) روح القدس . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در اصطلاح فلسفه ، روح القدس . (فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به روح القدس شود.

کَلِّمَهُ = با او سخن بگو، با او صحبت کن
کَلِّم = سخن بگو، صحبت کن

دل ساده داشتن تاوان دارد هر روز باید بدوزدی زخم هایی که از صداقتت خورده ای

بهتر است برابرِ پارسی این واژه را به کار گیریم : واژه

شهر کلمه در شهرستان دشتستان بوشهر
زبان لری

کلمه::معنی به زبان لری بختیاری
کوه کوچک. سنگ کوچک.
Kolomeh. kolomah
کلوه::کلوخ. سنگ

اصطلاح

کلمه=سخن و گفتار
شوربختانه هم لغت و هم کلمه را واژه معنی کرده اید که بسیار روشن از همدیگر جدایند

درس دادن

لغت، لفظ، نام، واژه، سخن، کلام، گفتار، امر، فعل

کلمه و کلام در قرآن
واژه ی کلمه ریشه در زبان عبری وآرامی دارد، ریشه عبری آن ( کالام ) و ریشه آرامی آن ( کِلام ) ذکر شده است.
. 1 برخی این واژه را به شکل ( کَلم ) آورده اند. 2 واژه ی کلمه در زبان عربی به شکل ( الکَلِمة ) و ( الکِلمَة ) آمده که اولی حجازی و دومی تمیمی است. 3 و به قول فراء به شکل ( کَلِمَه ) آمده است. 4 دهخدا نیز آن را به شکل ( کلمه ) می آورد. 5 به نظر می رسد حرف «ها» آخر آن مقلوب از «تا»گردی است که در زبان عربی نیز همانند فارسی به «ها» مبدل شده است. اکنون که ریشه ی این واژه را شناختیم، باید بگوییم که واژه ی «کلمه» در زبان عربی که مصدر آن ( کَلم ) است، از دیدگاه بیشتر لغت شناسان بر زخم یا جراحتی گفته می شود که در بدن انسان یا حیوان اثر می گذارد؛ و لغت نویسان آن را به معنای ( زخم کردن و مجروح نمودن ) آورده اند. 6 به نظر می رسد مفهوم مجروح کردن ریشه در زبان آرامی و عبری دارد، زیرا به نظر آقای مشکور، ( کَلَمَ، کَلماً ) در انگلیسی به شکل هییومیلیتد7 به معنای جریحه دار کردن، خوار و توهین کردن است که شکل آرامی آن کِلام می باشد و شکل دیگر انگلیسی آن «توواند جیسیناس»8 که به معنای مجروح کردن و زخم کردن است و شکل عبری آن «کالام» می باشد. 9 بسیاری از لغت شناسان جمع «کَلم» را «کُلوم» دانسته10 و برخی دیگر جمع آن را «کُلوم وکِلام » آورده اند. 11 اکنون که معنای اصلی و ریشه کلمه را فهمیدیم، این سوال مطرح می شود که چه رابطه ای میان مفهوم سخن وگفتار با معنای لغوی کلمه یعنی زخم و جراحت برقرار است؟ درپاسخ باید بگوییم که معنای اصطلاحی کلمه همان سخن گفتن و تکلم کردن می باشد، اما ارتباط بین ایندو بحثی است که به آن خواهیم پرداخت. قوم عرب نیز مانند ما ایرانیان از این واژه برای تکلم کردن و سخن گفتن استفاده می نمایند، در اینجا بیشتر مفهوم اصطلاحی کلمه که همان گفتار و سخن است12 را در قالب مثال بیان می کنیم: مهمترین شکل های مصدری این واژه عبارتند از: ( الکَلِمَة ) واژه ای حجازی و ( الکِلمَة ) واژه ای تمیمی که جمع آن ( کِلَم ) و ( کَلِم ) می باشد. 13 فراء شکل سومی یعنی ( کَلمَة ) را نیز برای آن آورده که هم به شکل مونث و هم به شکل مذکر به کار می رود. 14 جمع دیگر آن نیز ( کَلِمات ) است. 15لفظ «کلمه» و « کلم» نظیر لفظ «تمره» و «تمر» است، اولى در هر دو، جنس را مى‏رساند و دومى از هر دو، در فرد استعمال مى‏شود. لفظ کلمه هم بر لفظى اطلاق مى‏شود که بر معنایى دلالت کند، ( در مقابل لفظ بى‏معنا و موهوم که کلمه‏اش نمى‏خوانند ) و هم بر جمله اطلاق مى‏گردد، حال چه آن جمله نظیر «زید قائم است» که تمام بوده و سکوت بر آن صحیح باشد، و یا نظیر جمله «اگر زید قائم باشد»، ناتمام و براى شنونده سؤال‏انگیز باشد، ( که اگر زید قائم باشد چه مى‏شود، و یا چه مى‏کند ) . 16 ( الکَلِمَة ) به معنای سخن، یک واحد شناخته شده از ( کَلِم ) و ( کَلام ) است و ( کَلَمتُهُ تکلیماً ) و ( تَکَلَمتُ تَکلُماً ) دارای مفهوم سخن می باشند؛ 17می بینیم که در دو جمله فوق کلمه درباب های تفعیل و تفعل به معنای سخن به کار رفته است. اهل لغت، تکلیم را به معنى ابراز کلام به مخاطب می دانند، و صیغه تفعیل دلالت مى‏کند به جهت وقوع و تعلّق فعل به مفعول به و کلام به معنى مطلق ابراز چیزیست که در باطن باشد، خواه به وسیله الفاظ صورت بگیرد، و یا به وسیله موجودات خارجى، چنان که عنوان کلمه به حضرت عیسى ( ص ) اطلاق شده است. 18به این نمونه ها توجه کنید: کَلیم: الذی یکلمک وتکلمه ( کسی که با تو سخن می گوید وتو باوی سخن می گویی ) . 19دراین مثال کلیم به عنوان شخص سخن گو به کار رفته است. ابوزید می گوید: « الرجلان لا یتکالمان ای لا یتکلمان» ( آن دومرد با هم سخن می گویند ) . 20در دو نمونه فوق نیز کلمه ابتدا در باب تفاعل و سپس در باب تفعل نیز دارای مفهوم سخن است. از مجموعه مثال های فوق در می یابیم که کلمه به شکل مصدری از ثلاثی مجرد، دارای مفهوم سخن گفتن و جراحت است، اما در قالب فعلی فقط به شکل ثلاثی مزید مفهوم سخن گفتن را داراست و ما در کتب لغت از ثلاثی مجرد فعلی را نیافتیم که معنای سخن گفتن را دارا باشد و در شکل مجرد آن فقط معنای زخم و مجروح کردن می دهد. پل ارتباطی و عامل پیوند معنای کلمه در لغت و اصطلاح، این است که همچنان که زخم بر افراد تاثیر دارد، سخن نیز، اثری است که از متکلم در اذهان ایجاد می شود و باقی می ماند. به این مثال ها توجه کنید: الکلم الاصیل کارعب الکلم؛ سخن ریشه دار و اصیل چون زخم شگفت انگیز است. یا ( جرح اللسان کجرح الید؛ زخم زبان چون زخم دست است ) که اشاره به اثر نیش زبان شده است. 21 ما نیز در فارسی می گوییم که نیش زبان از نیش شمشیر برنده تر و تیزتز است. 22اینک به بیان نظر دانشمندان و عالمان علم لغت درباره تاثیر ( کَلم ) و ( کلمه ) می پردازیم: به نظر راغب الکلم تاثیر و اثری است که با دو حس گوش و چشم درک می شود، ( کلام ) با حس شنیدن وکلم با حس دیدن. درشرح جامی آمده است که کلمه و کلام درنفوس و اذهان اثر می کند، همچنان که زخم در اجسام تاثیر می گذارد. 23دیگران گفته اند: کَلم اثری است از زخم و کلام اثری است که دلیل بر معنا دارد. 24 طبرسی معتقد است اصل در ( کلم ) و ( کلام ) باب تاثیر است که جارح و زخم کننده از خود باقی می گذارد، کلام هم اثری است که دلیل بر معنا دارد. 25در تمام نمونه های فوق دیدیم که عامل تاثیر گذاری بر مجروح و سخن بر شنونده عامل پیوند محکمی است که میان جراحت و کلام وجود دارد و بهترین دلیل بر گفتار ما همان سخن شیرین فارسی است که مراد از آن تأثیر سخن و کلام است که از زبان جاری می شود و گاهی چنان در دل انسان نفوذ می کند که اثر شمشیر و نیزه دارای چنان نفوذی نیست؛ اما نکته مهمی که نباید فراموش شود آن است که اثر زخم، قابل رؤیت و دیدن است، ولی اثر کلام ذهنی و شنیدنی است؛ لذا اصل در واژه ی کلمه و کلام، همان ( کلم ) است که معنای زخم و جراحت را داراست و این زخم نشان و اثری است که از جارح می ماند بنابراین در تفسیر آیات قرآنی ما با این مفاهیم کلمه - یعنی دلیل، اث . . .

به ضم ک و سکون ل و کسر م. و کلیمه: نا آشنا در گویش کازرونی ( ع. ش )

کلمه . [ ک ُ م ِ ] ( اِخ ) دهی از توابع بخش مرکزی شهرستان اسلامشهر است و حدود 1000 تن سکنه دارد. در آنجا سیاب محلی که سی رود کوچک به آن میریخته وجود داشته.

این واژه عربی است و پارسی آن اینهاست:
پیاف ( کردی: په یف )
ماریک ( پهلوی )
فَرواک ( اوستایی: فْرَواک )
واخْش ( اوستایی )
اوکْتا ( سنسکریت )

کلمه همان واژه است.
کلمه یا واژه به معنی سخن و گفتار معنا دار می باشد.
کلمه یا واژه به مجموعهٔ حروفی که یک واحد در زبان گفتاری و نوشتاری تشکیل می دهد، گویند.
کلمه یا واژه به طورکلی به هفت دسته تقسیم می شود که عبارت اند از:�اسم، فعل، �حرف، � صفت، �ضمیر، �قید، �صوت.

شاید منظور از زخم وجراحت یا تحقیر کردن در توصیف کلمه این باشد که در گذشته هنگامی که میخواستند بر روی بدن انسان یا حیوان علامت یا نشان یا . . . بگزارند ( همچون تاتو , و . . در زمان ما. . ) موجب زخم و جراحت میشده . . . و منظور از خوار و خفیف کردن هم این بوده که با گذاشتن داغ ( که معرف شخصیت ان فرد میشد چه بعنوان برده , خاین , مملوک و . . . ) موجب تحقیر ش میشده . . .

از دهان بیرون آمده

کلمه ( به معنای گفته ) و خود کلمه از کلم به معنای جراحت که اثر ظاهر و ملموسی دارد و وجه اشتراکش با کلمه اینه که بعضی از سخنان هم همان طور که زخم و یا جراحت اثری بر جا می گذاره سخن هم تاثیر معنوی بر دل مخاطب مگذاره یعنی بر دلش جراحت ناملموس داره.

هوالعلیم

کلمه :در فرهنگ قرآن، به قوانین و سنّت ها و هر چیزى که خداوند آن را سبب تحقّق اراده ى خود قرار دهد، �کلمة� اطلاق شده است.

نوشتن

سخن . گفته . گویش . پیغام . پیام . چم. ارش. مانک . گفتار.

چیزی ک خاسم نبود خا من معنی به رو ب انکلیسی خاسم خا