خط شکسته نستعلیق

شکسته نستعلیق از جدیدترین خطوط خوشنویسی اسلامی و زیباترین و سومین گونه از خوشنویسی ایرانی است که در اوایل سده یازدهم هجری قمری ابداع شد. چون بیشتر شکل های آن از شکستن و رها کردن خط نستعلیق گرفته شده بود به نام شکستهٔ نستعلیق شهرت یافت. این خط را می توان ایرانی ترین خط از میان خطوط مختلف خوشنویسی اسلامی دانست.
خط شکسته نستعلیق از طرفی حاوی جزئیاتی از خط تعلیق است که در تندنویسی به کار کاتب می آید. در واقع خط شکسته پلی است میان روانی و تند نویسی تعلیق و ظرافت و زیبایی نستعلیق.

[ویکی اهل البیت] از انواع خوشنویسی ایران، خط شکسته نستعلیق است که دارای پیچش ها و حرکت های بسیار زیبایی است. مشخصهٔ بارز آن روان نویسی و تندنویسی است. این خط از ابداعات ایرانیان است که مستقیماً در پیوند با خط تعلیق و نستعلیق می باشد. از اوایل قرن یازدهم و آخر دورهٔ صفویه، خط شکسته نستعلیق بدلیل کثرت کاربرد و نیاز به تندنویسی بوجود آمد. مهم ترین خوشنویس این خط، درویش عبدالمجید طالقانی (1170 - 1185) است. ابداع و استخراج شکسته نستعلیق را از نستعلیق در اوایل قرن یازدهم به مرتضی قلیخان شاملو و برخی نیز به محمد شفیع هروی معروف به شفیعا نسبت داده اند. هنرمند دیگر این خط میرزا غلامرضا اصفهانی و سید علی اکبر گلستانه در قرن سیزدهم می باشند که شیوهٔ درویش عبدالمجید را ادامه دادند. شکسته نستعلیق بعد از یک دوران کوتاه رکود، امروزه مورد توجه خوشنویسان واقع شده است. حروف و کلمات در این نوع خوشنویسی از شکل های متنوع زیبایی برخوردار است. حرکت در این خط از نستعلیق آزادتر است.
از شکسته نستعلیق برای نوشتن متن های ادبی و شاعرانه فارسی، بهره گرفته می شود این نوع خوشنویسی در نقاشیخط و گرافیک نیز کاربرد وسیعی دارد.