کلمه جو
صفحه اصلی

خسرو و شیرین

دانشنامه عمومی

خسرو و شیرین عنوان اثری منظوم و عاشقانه از شاعر ایرانی، نظامی گنجوی است که همچنین منظومهٔ لیلی و مجنون را هم سروده است. این منظومه، داستان عشق خسرو پرویز پادشاه بزرگ شاهنشاهی ساسانی و شاهزاده ارمنی، شیرین، که بعدها ملکهٔ ارمنستان می شود را روایت می کند. این داستان را به غیر از نظامی، فردوسی در شاهنامه و شاعران دیگر هم آورده اند و نسخه های مختلفی از آن با عنوان های «شیرین و فرهاد» هم موجود است.
جمشید و خورشید
زال و رودابه
ناظر و منظور
یوسف و زلیخا
مهین بانو
در شاهنامه، فردوسی بیشتر بر جنبه های حماسی، تاریخی و رزم آوری داستان تمرکز کرده، اما نظامی بیشتر بر روی جنبهٔ عاشقانه و عاطفی داستان تمرکز خود را معطوف داشته است. این داستان یکی از نامدارترین منظومه های عاشقانه ادبیات فارسی است که تأثیر زیادی بر روی شاعران پسین گذاشته است.
نظامی این داستان را به سفارش شاه سلجوقی، سلطان ارسلان سروده است. سلطان از نظامی خواسته بود که داستانی عاشقانه بسراید، اما موضوع آن را مشخص نکرده بود، نظامی داستان خسرو و شیرین را انتخاب کرد که در همان ناحیهٔ محل زندگی او رخ داده بود، و تا حدودی بر طبق رویدادهای تاریخی واقعی بود. نظامی خودش آن را شیرین ترین داستان دنیا به حساب آورده است. این داستان پس از نظامی توسط دیگر شاعران بارها بازگویی شده است. نظامی آن را با تأثیر از فردوسی و منظومه ویس و رامین اثر فخرالدین اسعد گرگانی سروده است. این منظومه ۶٬۱۵۰ بیت دارد و نظامی برای سرودن آن بیش از ۱۶ سال وقت صرف کرده است که تاریخ آن را مابین ۵۷۱ تا ۵۸۷ می دانند. دانشنامه ایرانیکا می نویسد که امکان دارد نظامی این داستان را در سال ۵۷۱ پس از بر تخت نشستن طغرل به جای پدرش آغاز کرده است. همین دانشنامه از قول Bertel می نویسد که نظامی آن را پس از مرگ همسر اول عزیزکرده خویش، آفاق سروده است.
ساموئل ریچاردسون رمان پاملا را تألیف کرده است که داستان آن شباهت زیادی به داستان خسرو و شیرین دارد.

دانشنامه آزاد فارسی

(یا: هوس نامه) منظومه ای عاشقانه به فارسی، سرودۀ نظامی گنجوی. دومین مثنوی از خمسۀ نظامی است. شاعر آن را در حدود ۵۷۱ق سروده و تا پس از ۵۷۶ق در آن تجدیدنظرهایی می کرده است. این مثنوی در وزن مفاعیلن مفاعیلن فعولن و در حدود ۶۵۰۰ بیت به طغرل بن ارسلان سلجوقی (حک: ۵۷۱ـ۵۹۰ق) و شمس الدین جهان پهلوان ایلدگز و قزل ارسلان بن ایلدگز تقدیم شده است. داستان شرح دلدادگی خسروپرویز، پادشاه ساسانی، به شیرین، شاهزادۀ ارمنی، و ماجرای فرهاد رقیب اوست که برای به دست آوردن شیرین، به کندن کوه بیستون می رود؛ سرانجام شنیدن خبر دروغین مرگ شیرین، سبب مرگ فرهاد می شود. این داستان به شکلی دیگر، در برخی متون، چون المحاسن و الاضداد از جاحظ و شاهنامۀ فردوسی، آمده است، اما به نظر می رسد نظامی همۀ روایات و نقل قول ها را جمع کرده و با تغییراتی داستان را به نظم کشیده است. این منظومه غنایی ترین مثنوی نظامی است و او در سرودن آن به مثنوی ویس ورامین فخرالدین اسعد گرگانی نظر داشته است. از ویژگی های این اثر، توجه به مقام و منزلت زن، پای بندی به اخلاق و نشان دادن عشق آمیخته به عفت است. این اثر نخستین بار به کوشش وحید دستگردی تصحیح و منتشر شد (تهران، ۱۳۱۳ش).


کلمات دیگر: