شیربرنج

شیربرنج یا شیربا، چاشت و غذایی است که از شیر و برنج می پزند و بیشتر با شکر و شیره می خورند. بدان «آش شیر» نیز گویند.
دهخدا، علی اکبر، لغتنامهٔ دهخدا.
محمد، معین، فرهنگ فارسی معین.
لبنیات و بستنی میهن
آشپز ایرانی
آکاایران
«شیربا» در شاهنامه فردوسی نیز به کار رفته است.
در مازندران مراسمی تحت عنوان تمنای باران وجود دارد که در یکی از آیین های آن، همهٔ اهالی روستا شیر و برنج جمع می کنند و با آن شیربرنج درست کرده، می خورند و مقداری از آن را با این باور که باران ببارد، روی پشت بام می ریزند.
شیربرنج به جهت دارا بودن شیر (منبع غنی از کلسیم) و برنج (سرشار از ویتامین های گروه ب) و همچنین طعم دهنده های مقوی و آرام بخش اعصاب مانند هل و گلاب، مفید است.

از غذاهای سادۀ ایرانی، فراهم آمده از برنج اعلای ایرانی، شیر، هل، و نمک. سردشدۀ آن از انواع دسر و داغ به داغ به ویژه مناسب برای بیماران در دورۀ نقاهت است. برنجِ به چند آب شسته را با اندکی آب و نمک مخلوط می کنند و بر آتش ملایم جوش می آورند تا چون کته بپزد. سپس شیر و هل و گلاب را پختاپخت بدان می افزایند. شیر که جوشیدن گرفت تیزی آتش را به نهایت کم می کنند تا پانزده الی بیست دقیقۀ دیگر نیز بپزد و ته بگیرد. خوردن شیربرنج، که معمولاً آن را با ته دیگ می آرایند، با شکر یا شیرۀ انگور یا عسل لطفی بیشتر دارد.