غلمان

جمع غلام

(غِ لْ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - جِ غلام . ۲ - پسران خوب روی بهشتی .

غلمان. [ غ ِ ] ( ع اِ ) ج ِ غُلام. ( منتهی الارب ). جمع غلام است و غلام بر امرد اطلاق میشود. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). گاهی به معنی مفرد آید. ( از آنندراج ) :
هرکه قربان تو غلمان نشود آدم نیست
صدقت میشوم ای مثل تو در عالم نیست. || خدمتکاران بهشتی به صورت امرد. ( ناظم الاطباء ). مخلوقی در بهشت به صورت امردان که در خدمت اهل جنت خواهند بود، اگر چه غلمان جمع است ولی فارسیان به معنی مفرد استعمال کنند، چنانکه حور که جمع حَوراء است مفرد استعمال میشود. ( از غیاث اللغات ) ( آنندراج ) :
مگر لشکرگه غلمان خلدند
سرادقشان زده دیبای اخضر.همه اندیشهای بد ترا دیوند در دوزخ
همه تدبیرهای نیک حورانندبا غلمان.اول کسی که در آفاق گریست ابلیس بود، حوران و غلمان و ولدان بر گرد وی برآمدند. ( قصص الانبیاء ص 19 ). گفت : یا رسول اﷲ رضوان با اهل بهشت آمده اند و حله ها آورده اند، و ولدان و غلمان صف درصف زده. ( قصص الانبیاء ص 245 ).
بگذر از نفس بهیمی تا نباشد تنت را
طمع نقل و مرغ و خمر و حور و غلمان داشتن.ایوانش جنت را بدل جام از کفش کوثر عمل
اصوات غلمان زین غزل ابیات غرا داشته.ور چنین حوردر بهشت آید
همه خادم شوند و غلمانش.خدم مجلس بهشت آسایش تحیر عقول غلمان دارالسرور. ( حبیب السیر چ 1 تهران جزو چهارم از مجلد سوم ص 322 ).
آنجا که ساعد تو برآید زآستین
غلمان رود ز دست و گزد حور پشت دست.

۱. پسران زیبارویی که در بهشت خدمتگذار زنان بهشتی خواهند بود: مگر لشکرگه غلمان خلدند / سرادقشان زده دیبای اخضر (ناصرخسرو۱: ۲۶۵ )، پادشاها کحل چشم حور و غلمان خاک تو / صدهزاران رحمت حق بر روان پاک تو (سلمان ساوجی: ۵۱۰ ).
۲. [قدیمی] = غلام