بلوز

بلوز گونه ای موسیقی سازی و آوازی است که ریشه در آوازهای هنگام کار و فریادها و همخوانی های سیاهان آمریکا دارد و اصل آن به فرهنگ و موسیقی غرب آفریقا می رسد و در واقع این سبک از دل بردگان سیاه پوست به وجود آمده. علت اینکه این سبک به بلوز معروف شد این بود که پیشگامان این سبک، این موسیقی را غمین و شِکوه آمیز اجرا می کردند و Blue در زبان انگلیسی به معنای غم نیز می باشد. همچنین از نقطه نظر فنی، ملودی های بلوز، در بردارندهٔ نُت های محزون یا Blue Notes هستند؛ این نُت ها همان درجات سوم، پنجم و هفتم گام ماژور هستند که البته حالا اندکی بم تر از حد قابل انتظار نواخته می شوند و به این ترتیب به ملودی های بلوز ویژگی منحصر به فرد آن ها را می بخشند. برخی از صاحبان نظر بر این نکته اعتقاد دارند که نحوه شیوع این سبک در آمریکا بر می گردد به زمان گسترش سرمایه گذاری در مزارع پنبه در جنوب کشور آمریکا که در آن دوره کارگران سیاه در هنگام کار در مزارع با خواندن شعرهایی بعضاً ریتمیک و موزون به همراه پاسخ و تکرار توسط دیگر کارگران اقدام به ایجاد شوق و نظم در کار برداشت می نمودند. رد پای این شیوه که بعدها به ندا و پاسخ معروف شد هنوز هم در آثار سازی و آوازی موسیقی بلوز، جَز، سول گاسپل، فانک و ... به چشم می خورد.
موسیقی مورنا
منطقه دلتای رود می سی سی پی زادگاه موسیقی بلوز است.
نوشتاری از علی خوب بخت در گفتگوی هارمونیک (برداشت آزاد).
معرفی فرم دوازده میزانی؛ رایج ترین فرم در موسیقی بلوز

بِلوز (blues)
نوعی از موسیقیِ افریقایی ـ امریکایی که در آوازهای کارو آوازهای مذهبیِ سیاه پوستان، در مناطقِ روستایی جنوبِ امریکا، در اواخر قرن ۱۹ پدید آمد. از مشخصاتِ این موسیقی ساختِ دوازده ـ میزانی، یا گاهی شانزده ـ میزانی، در خط ملودی و اشعارِ غم انگیزی است که مضمونِ اغلبِ آن ها را اندوه و شکست عشقی تشکیل می دهد. در این موسیقی، گیتار، سازِ اصلی است؛ هرچند که نواختن هارمونیکا (سازدهنی) و پیانو نیز در آن متداول اند. سبکِ گیتار و آوازِ بلوز کاملاً نقشِ تعیین کننده ای در شکل گیریِ جاز، راک و موسیقیِ پاپ داشته است.
بلوز در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰. بلوزِ روستایی یا بلوزِ دِلتا را معمولاً یک تک خوان با گیتار یا هارمونیکا اجرا می کند. خوانندگانی همچون رابرت جانسون و بوکا وایت، به این دوره تعلق داشتند. امّا نخستین نمونه های ضبط شده، بلوزِ کلاسیک خوانده می شود و از نمایندگانش دبلیو سی هَندی و بِسی اسمیت را می توان نام برد که با گروه های کوچک، آواز می خواندند.
بلوز در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰. بلوزِ شهری در این سال ها شکل گرفت و در آن از تقویت صدا به وسیلۀ برق استفاده می شود. بلوزِ شهری در شهرهای شمالیِ امریکا، عمدتاً شیکاگو، رواج یافت و معروف ترین آهنگ سازانش عبارت اند از هاولین وولف، مادی واترز، و جان لی هوکر. این شاخه از بلوز سرانجام به «ریتم اند بلوز» تبدیل شد.
بلوز در دهۀ ۱۹۶۰. سبکِ نوازندگیِ بی بی کینگ که به شدت تحت تأثیر جاز قرار داشت، خود الهام بخشِ بسیاری از آهنگ سازان بلوزِ انگلیسی شد که مشهورترینِ آنان اریک کلپتون است.
بلوز در دهۀ ۱۹۸۰. در این دهه «بلوزِ سیاه» متعلق به رابرت کرِی، با شیوۀ بلوزنوازیِ متأثر از موسیقی راکِ کسانی چون استیو رِی وئن در تضاد قرار می گیرند. در تاریخِ موسیقیِ کلاسیکِ غربی، آهنگ سازانی همچون راول، کوپلند، و مایکل تیپِت اصطلاح «بلوز» را بیشتر به معنای نوعی از خلق وخو یا روحیه به کار گرفته اند تا به معنای یک فرم مشخصِ موسیقایی.