کرا

اسم: کرا (دختر) (فارسی) (تلفظ: kera) (فارسی: کرا) (انگلیسی: kera)
معنی: نام همسر مولانا جلال الدین بلخی

۱ - ( مصدر ) کرایه دادن ستور و جز آنرا بمزد دادن . ۲ - ( اسم ) مزد مستاجر کرایه .
سر تراش و حجام را گویند.

(کِ ) [ ع . کراء ] (اِ. ) مزد، کرایه .

کرا. [ ک ِ ] ( موصول + حرف اضافه ) کلمه ای است مرکب از که و را. ( ناظم الاطباء ). مخفف و مختصر هرکراست. ( آنندراج ). به معنی هرکه را و هر کس را. ( فرهنگ فارسی معین ) :
کرا پشتی کند گردون چه باید پشتی لشکر
چه باید یاری مردم کرا دولت بود یاور.کرا خرما نسازد خار سازد
کرا منبر نسازد دار سازد.|| بطریق استفهام بمعنی کدام کس را باشد چنانکه هرگاه گویند:کرا میگوئی ؟ مراد آن باشد که کدام کس را می گویی ؟ ( برهان ). ادات استفهام در حالت مفعولی ( مفعول صریح ). ( فرهنگ فارسی معین ). چه کس را. کدام کس را. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ).

---

کرا. [ ک ِ ] ( ع اِ ) کرایه و اجرت نشستن در خانه و دکان و جز آن. ( ناظم الاطباء ). در عربی کرایه را گویند که اجرت نشستن در خانه و د کان کسی باشد. ( برهان ). || اجرت بار کردن شتر و استر و خر و اسب و مانند آنها. ( ناظم الاطباء ). اجرت بار کردن شتر و الاغ و امثال آن باشد. ( از برهان ) : و آنچه آن اعرابی کرای شتر بر ما داشت به سی دینار هم این وزیر [ ابوالفتح علی بن احمد وزیر ملک اهواز] بفرمود تا بدو دادند. ( سفرنامه ناصرخسرو چ دبیرسیاقی صص 115- 116 ). عربی گفت من ترا به بصره برم و با من هیچ نبود که به کرا دهم. ( سفرنامه ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 107 ). پس اشتری به یک دینار و نیم کرا گرفتم و از این شهر روانه شدم. ( سفرنامه ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 81 ). رجوع به کراء، کرای و کرایه شود.

---

کرا. [ ک َرْ را ] ( اِ ) سرتراش و حجام را گویند. ( برهان ). و صحیح آن «گرا» است. ( حاشیه برهان چ معین ). رجوع به گرا شود.

۱. کدام کس را، چه کس را.
۲. هر که را، هر کس را.
= کرایه
* کرای چیزی (کاری ) را کردن: به زحمتش ارزیدن، ارزش آن را داشتن: اگرچه گوهر نظمم کرای آن نکند / که من نثار کنم بر جناب حضرت شاه (ابن یمین: ۵۱۳ ).

/karaa/ پرنده ای شبیه لک لک که در مسیر آب پرواز کند و شب ها صدایی مخصوص از خود بیرون دهد

( کُرا * ) مرز؛ حد و فاصل دو زمین؛ کنار؛ با هم؛ همراه؛ هم اندازه
( کِرا ) کرایه؛ ارزش