استقصا

[ویکی فقه] استقصا به بیان مطلب به طور مفصل، با ذکر اوصاف و عوارض و لوازم آن اطلاق می شود.
«استقصا» از اقسام «اطناب به زیادت» و یکی از انواع اسلوب بدیعی قرآن است. «استقصا» در لغت به معنای بررسی و جست و جوی کامل، و در اصطلاح بدین معناست که گوینده، موضوعی را به طور کامل و با ذکر اوصاف ذاتی آن بیان کند، سپس تمام عوارض و لوازم آن را نیز به گونه ای بیاورد که اگر گوینده دیگری بخواهد درباره آن مطلب سخن بگوید، چیزی برای گفتن باقی نمانده باشد؛
مثال
مانند: (ایود احدکم ان تکون له جنة من نخیل واعناب تجری من تحتها الانهار له فیها من کل الثمرات واصابه الکبر وله ذریة ضعفاء فاصابها اعصار فیه نار فاحترقت کذلک یبین الله لکم الآیات لعلکم تتفکرون)؛ "آیا کسی از شما دوست دارد که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر آنها نهرها روان است، و برای او در آن (باغ) از هر گونه میوه ای (فراهم) باشد، و در حالی که او را پیری رسیده و فرزندانی خردسال دارد، (ناگهان) گردبادی آتشین بر آن (باغ) زند و (باغ یکسر) بسوزد؟ این گونه، خداوند آیات (خود) را برای شما روشن می گرداند، باشد که شما بیندیشید". در این آیه ، اگر خداوند به (ایود احدکم ان تکون له جنة) اکتفا می کرد، کلام رسا و کافی بود؛ ولی پس از ذکر اوصاف آن باغ ، به ذکر لوازم و عوارض آن پرداخته و آن ها را به طور کامل بیان کرده است.