سولار ایمپالس

سولار ایمپالس یا نبض خورشیدی (انگلیسی: Solar Impulse) یک پروژهٔ سوئیسی هواپیمای آزمایشی دوربُرد با انرژی خورشیدی و نیز نام دو هواپیمای این پروژه است. این پروژه که هزینه های آن به طور خصوصی تأمین می شود توسط مهندس و بازرگان سوئیسی «آندره بورشبرگ» و روانشناس و بالونیست سوئیسی «برتران پیکار» رهبری می شود. برتراند پیکارد همچنین هدایت کنندهٔ بریتینگ اوربیتر ۳ بوده است؛ نخستین بالونی که بدون توقف در سال ۱۹۹۹ دنیا را دور زد. اهداف پروژهٔ سولار ایمپالس انجام نخستین مسافرت دور دنیا با یک هواپیمای با سرنشین که سوخت آن تنها انرژی خورشیدی است، و جلب توجه بیشتر به فناوری های نو و انرژی تجدیدپذیر بود.
۲۰۰۳: مطالعات امکان سنجی در مؤسسه پلی تکنیک فدرال لوزان
۲۰۰۴–۲۰۰۵: توسعه مفهوم
۲۰۰۶: شبیه سازی پروازهای طولانی
۲۰۰۶–۲۰۰۹: ساخت نخستین نمونه (HB-SIA؛ سولار ایمپالس ۱)
۲۰۰۹: نخستین پرواز سولار ایمپالس ۱
۲۰۰۹–۲۰۱۱: پروازهای آزمایشی با سرنشین
۲۰۱۱–۲۰۱۲: پروازهای آزمایشی بیشتر در اروپا و شمال آفریقا
۲۰۱۱–۲۰۱۳: ساخت دومین نمونه (HB-SIB؛ سولار ایمپالس ۲)
۲۰۱۳: پرواز قاره ای روی ایالات متحده با سولار ایمپالس ۱
۲۰۱۴: نخستین پرواز سولار ایمپالس ۲
۲۰۱۵–۲۰۱۶: سفر به دور زمین با سولار ایمپالس ۲، انجام شده در ۱۷ مرحله در ۱۶٫۵ ماه
این هواپیماها از نوع تک صندلی هستند و نیروی آن ها با سلول های خورشیدی فتوولتائیک تأمین می شود. آن ها می توانند با همین نیرو از زمین بلند شوند. نمونه ای که سولار ایمپالس ۱ نامیده می شود به این منظور طراحی شد که تا ۳۶ ساعت در هوا باقی بماند. این هواپیما نخستین پرواز آزمایشی خود را در دسامبر ۲۰۰۹ انجام داد. در ژوئیه ۲۰۱۰ این هواپیما یک پرواز ۲۴ ساعته کامل شامل نه ساعت پرواز شبانه را انجام داد. پیکار و بورشبرگ پروازهای موفقی را با انرژی خورشیدی از سوئیس تا اسپانیا و سپس تا مراکش در سال ۲۰۱۲ به انجام رساندند و در سال ۲۰۱۳ یک پرواز چند مرحله ای را از یک سوی ایالات متحده به سوی دیگر آن انجام دادند.
در هواپیمای دوم که در سال ۲۰۱۴ تکمیل شد و سولار ایمپالس ۲ نامیده شد بهبودهایی ایجاد شده و از جمله سلول های خورشیدی بیشتر و موتورهای قوی تری دارد. در ۹ مارس ۲۰۱۵ پیکار و بورشبرگ سفر به دور زمین با سولار ایمپالس ۲ را با عزیمت از ابو ظبی در امارات متحده عربی آغاز کردند. برنامه این بود که هواپیما پس از یک مسافرت چند مرحله ای به دور زمین در اوت ۲۰۱۵ به ابوظبی برگردد. تا ژوئن ۲۰۱۵ هواپیما آسیا را طی کرد و در ژوئیه ۲۰۱۵ طولانی ترین قسمت سفر خود از ژاپن تا هاوایی را تکمیل کرد. در طول این قسمت از سفر باتری های هواپیما آسیب حرارتی دیدند که تعمیر آن ها ماه ها به طول انجامید. سولار ایمپالس ۲ مسافرت به دور دنیا را در آوریل ۲۰۱۵ از سر گرفت و به کالیفرنیا پرواز کرد. هواپیما مسافرت را تا آنسوی ایالات متحده ادامه داد و در ژوئن ۲۰۱۶ به نیویورک رسید. سپس در همین ماه از اقیانوس اطلس گذشت و به اسپانیا رسید. هواپیما پس از یک توقف در مصر در ۲۶ جولای ۲۰۱۶، ۱۶ ماه پس از ترک ابوظبی و طی حدود ۴۲٫۰۰۰ کیلومتر به این شهر بازگشت.
برتراند پاکارد پروژه سولار ایمپالس را در نوامبر ۲۰۰۳ پس از انجام یک بررسی امکان پذیری با همکاری مؤسسه پلی تکنیک فدرال لوزان (دانشگاه EPFL) شروع کرد. بنیان گذار همکار، آندره بورشبرگ، به عنوان یک مهندس مکانیک کار مدیریت ساخت هواپیماها و آماده سازی مأموریت های پروازی را انجام داد. تا سال ۲۰۰۹ آن ها یک تیم ۵۰ نفره از مهندسین و متخصصین فن از رشته های متفاوت را از شش کشور جمع کرده بودند که از ۱۰۰ مشاور بیرونی و ۸۰ شریک تکنولوژیک کمک می گرفتند. پشتیبانی مالی این پروژه توسط چند فرد و شرکت خصوصی و نیز دریافت حدود ۶ میلیون فرانک سوئیس (۶٫۴ میلیون دلار آمریکا) از دولت سوئیس انجام می گیرد.تأمین کنندگاه مالی خصوصی پروژه شرکت های امگا اس آ، سولوی، اشنیدلر، ABB و آقای Peter Diamandis هستند. EPFL، آژانس فضایی اروپا و گروه شرکت های داسو دانش فنی و شرکت سان پاور سلول های فتوولتائیک پروژه را فراهم کرده اند.پیکارد اعلام کرد کل پروژه از ابتدای آن در سال ۲۰۰۳ تا اواسط ۲۰۱۵ حدود ۱۵۰ میلیون یورو هزینه داشته است. در اواخر ۲۰۱۵ او ۲۰ میلیون یوروی دیگر برای ادامه پرواز دور دنیا کمک جمع کرد.