نارنجک

نارنجک یا "نارنجک جنگی" (زیرا انواع دیگری نیز دارد) نوعی اسلحه ی گرم است که توسط نفر قابل حمل بوده و بر علیه نفرات استفاده می شود.
نارنجک دارای مقداری مادهٔ منفجره(خرج) است که وزن آن بستگی به نوع خرج مصرفی و وظیفهٔ تعریف شده برای نارنجک دارد ولی از یک کیلوگرم تجاوز نمی کند و توسط محفظه ای فلزی احاطه شده است. محفظهٔ فلزی معمولاً قابلیت ترکش شدن خوبی دارد تا در صورت انفجار مواد منفجره بیشترین آسیب ممکن را به نفرات دشمن وارد کند. از نارنجک در جنگ های نزدیک مثلاً پاک سازی سنگر دشمن یا تیربارچی یا استحکامات دشمن استفاده می شود. البته نارنجک هایی نیز هستند (موسوم به HEAT) که فقط با موج حاصل از انفجار به نفرات آسیب می زنند.
نارنجک ها دارای ساز و کاری هستند تا جلوی انفجار ناخواسته را بگیرد. این سازوکار در اکثر نارنجک ها مشابه است که به آن ضامن نارنجک می گویند. ضامن معمولاً شامل سوزن و اهرمی است که جلوی ضربه زدن ناخواسته و اتفاقی سوزن به چاشنی را می گیرد.چاشنی ماده ای حساس به ضربه است که پس از ضربه سوزن، ماده منفجره را بعد از مدت زمانی در حدود سه تا پنج ثانیه منفجر می کند. البته انواعی از مواد منفجره نیز هستند که احتیاجی به چاشنی ندارند. مانند "نیترو گلیسیرین" که خود در اثر ضربه حاصل از پرتاب نارنجک وبرخورد آن به زمین منفجر می شود. در این نوع نارنجک ها دیگر اضطراری برای پرتاب نارنجک وجود ندارد زیرا تا ضربه شدیدی نخورد منفجر نخواهد شد که البته این نوع نیز ضامن خاص خود را دارد.
ممکن است خرج نارنجک دارای مواد شیمیایی باشد (همان بمب های شیمیایی در مقیاسی کوچک تر).

نارْنجَک (grenade)
نارْنجَک
پرتابۀ کوچک حاوی مادۀ منفجره یا هر مادۀ دیگر که معمولاً با دست پرتاب می شود، اما گاهی اوقات از تفنگ نیز آن را شلیک می کنند. نارنجک دستی معمولاً یک چاشنی با زمان عمل چهار ثانیه دارد: این مدت برای رسیدن نارنجک به هدف کافی است، اما برای برداشتن و پرتاب کردن مجدد آن به دست دشمن کم است. نارنجک مخصوص تفنگ در جنگ جهانی اول ابداع شد تا بُردِ پرتاب بیش از نارنجک دستی امکان پذیر شود؛ در جایی به کار می روند که خطوط سنگرهای دشمن در فاصله ای دورتر از برد نارنجک های دستی قرار دارد. نخستین مدل های آن به صورت سیلندرهای چدنی حامل مواد منفجره بودند، که با یک چاشنی به هم فشردۀ ساده به میله ای فولادی متصل شده بودند. میله در داخل لوله تفنگ قرار می گرفت و خزانۀ تفنگ با فشنگ خالی پر می شد. در زمان شلیک، انفجار فشنگ، میله را از لولۀ تفنگ خارج می کرد و نارنجک را به برد تقریبی ۱۰۰ تا ۱۵۰متری می فرستاد. اما چون این روش به تفنگ ها آسیب می رساند، به تدریج مخزنی پیاله ای جایگزین شیوۀ قبلی شد که به دهانۀ لوله تفنگ متصل بود و نارنجک در درون آن قرار می گرفت سپس، از انفجار فشنگ مشقی برای پرتاب نارنجک استفاده می شد. نارنجک را از قرن ۱۵م می شناختند، اما تا قرن ۱۹ دیگر به کار نمی رفت، آنگاه در جنگ روس و ژاپن در ۱۹۰۵ احیا شد و بار دیگر به هنگام آغاز جنگ سنگرها در جنگ جهانی اول متداول شد. نخست به صورت پرتابۀ دست ساز، از قوطی های خالی که با باروت و سنگ پر می شد و یک چاشنی ابتدایی داشت، و بعدها به صورت اسلحه ای رسمی با طراحی مناسب عرضه شد. تاکنون نارنجک های زیادی با طرح های آزمایشی ساخته شده، اما سه مدل استاندارد که از زمان جنگ جهانی اول باقی مانده عبارت اند از «بمب میلز» انگلیسی و «نارنجک آناناسی» فرانسوی، که هر دو به صورت اشیای توپ مانند و به آسانی قابل پرتاب اند، و نوع دیگر نیز نارنجک های قلمی آلمانی، که شامل یک قوطی فلزی حامل مادۀ منفجره در انتهای دسته ای چوبی است.