بیبی اندرشون

بیبی آندرشون. بریت الیزابت آندرشون (به سوئدی: Berit Elisabeth Andersson) ‏ (۱۱ نوامبر ۱۹۳۵ – ۱۴ آوریل ۲۰۱۹) شناخته شده با نام بیبی آندرشون (به سوئدی: Bibi Andersson) هنرپیشهٔ سوئدی که به بیشتر همکاری اش به خاطر با اینگمار برگمان شناخته می شود.
خانوم جولی (۱۹۵۱)
A Night at Glimmingehus (1954)
لبخندهای یک شب تابستانی (۱۹۵۵)
Last Pair Out (1956)
Egen ingång (1956)
مهر هفتم (۱۹۵۷)
Mr. Sleeman Is Coming (1957)
توت فرنگی های وحشی (۱۹۵۷)
Summer Place Wanted (1957)
You Are My Adventure (1958)
آستانه زندگی (۱۹۵۸)
Rabies (1958)
چهره (۱۹۵۸)
چشم اهریمن (۱۹۶۰)
The Pleasure Garden (1961)
The Mistress (1962)
Square of Violence (1963)
All These Women (1964)
Ön (1966)
خواهرم، عشقم (۱۹۶۶)
Duel at Diablo (1966)
پرسونا (۱۹۶۶)
Pardon, Are You for or Against? (1966)
دختران (۱۹۶۸)
Blow Hot, Blow Cold (1969)
مصائب آنا (۱۹۶۹)
The Kremlin Letter (1970)
تماس (۱۹۷۱)
صحنه هایی از یک ازدواج (۱۹۷۳)
It's Raining on Santiago (1975)
بلاندی (۱۹۷۶)
I Never Promised You a Rose Garden (1977)
An Enemy of the People (1978)
کوئین تت (۱۹۷۹)
کنکورد … فرودگاه ۷۹ (۱۹۷۹)
Marmalade Revolution (1980)
Exposed (1983)
A Hill on the Dark Side of the Moon (1983)
Sista leken (1984)
Wallenberg: A Hero's Story (1985) (TV)
Poor Butterfly (1986)
ضیافت بابت (۱۹۸۷)
Creditors (1988)
Dreamplay (1994)
The Butterfly's Dream (1994)
الینا (۲۰۰۲)
The Lost Prince (2003) (TV)
Arn – The Knight Templar (2007)
آندرسون در کونگشولم، استکهلم از والدینی به نام های کارین (née مانسیون)، یک مددکار اجتماعی، و ژوزف آندرشون، یک تاجر، به دنیا آمد. و در مدرسه درام ترسروس و در مدرسه تئاتر دراماتیک سلطنتی (۱۹۵۴–۱۹۵۶) بازیگری آموخت. پس از اتمام مدرسه، پیوستن به تئاتر دراماتیک سلطنتی در استکهلم را پذیرفت، که به مدت ۳۰ سال با آن همکاری کرد. اولین همکاری اش با اینگمار برگمن در سال ۱۹۵۱ بود، زمانی که با او در تبلیغات برای مواد شوینده «بریس» همکاری کرد. در دهه های ۱۹۵۰، ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، آندرشون در ده فیلم سینمایی و سه فیلم تلویزیونی به کارگردانی برگمان نقش آفرینی نمود. جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم کن ۱۹۵۸ را به خاطر بازی در فیلم آستانه زندگی مشترکاً همراه اینگرید تولین و ایوا دالبک دریافت نمود. در سال ۱۹۶۳، آندرشون برنده خرس نقره ای برای بهترین بازیگر زن در سیزدهمین جشنواره بین المللی فیلم برلین، به خاطر ایفای نقش معشوقه در فیلم ویلگوت خومان شد.
تجسم عمیق او از پرستار آلما در سال ۱۹۶۶ در فیلم پرسونا منجر به افزایش نقش های پیشنهادی به او شد. در همان سال در مقابل جیمز گارنر و سیدنی پوآتیه، در فیلم وسترن خشن دوئل در دیابلو ظاهر شد. به همکار ی های بیشتر با برگمان ادامه داد، و همچنانکه با جان هیوستن (نامه کرملین ۱۹۷۰) و رابرت آلتمن (کوئین تت ۱۹۷۹) کار کرد. نخستین کار او در تئاتر آمریکا در سال ۱۹۷۳ با ساخت دایره کامل اثر اریش ماریا رمارک بود. در سال ۱۹۹۰، او به عنوان یک کارگردان تئاتر در استکهلم به فعالیت پرداخت و چندین نمایش در Royal Dramatic Theatre به روی صحنه برد. در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ واوایل ۱۹۹۰، آندرشون بیشتر در تلویزیون و به عنوان یک بازیگر تئاتر کار می کرد، در این بین با برگمان نیز مانند دیگران کار می کرد. وی همچنین سرپرست یک پروژه انسان دوستانه تحت عنوان جاده ای به سارایوو بود.
در سال ۱۹۹۶، خودزندگینامهٔ ای تحت عنوان یک لحظه (به سوئدی: Ett ögonblick)، یا به معنای واقعی کلمه، یک چشم زدن) را به چاپ رساند. در ۱۹۶۰ او برای نخستین با کیل گرید کارگردان ازدواج کرد و سپس از او جدا شد. از او صاحب یک دختر نام جنی شد. در سال ۱۹۷۸، با سیاستمدار و نویسنده پرل المارک ازدواج کرد و در سال ۱۹۸۱ از هم جدا شدند. آندرسون سپس در ۲۹ مه ۲۰۰۴ با گابریل مورا بازا با هم ازدواج نمود. در سال ۲۰۰۹ او دچار سکته مغزی شد. و در فرانسه در بیمارستان بستری شد، و توانایی سخن گفتن را از دست داده است.