فیزیکالیسم

فیزیکالیسم یا جسمانی انگاری یا فیزیکی انگاری یک نظریه فلسفی است که بر این باور است هر چیزی که وجود دارد قابل تقلیل به خواص فیزیکی است؛ یعنی هیچ چیزی به جز چیزهای فیزیکی وجود ندارد. این واژه توسط اتو نویرات در یک سری از مقالات دربارهٔ اشیا فیزیکی در اوایل قرن بیستم به این صورت استفاده شد:
ماتریالیسم
یگانه انگاری
پلورالیسم
اکنون گرایی
فیزیکالیسم در فلسفه معاصر اغلب با مسئله ذهن- بدن در فلسفه ذهن مطرح شده است، که فیزیکالیسم بر آن است که همه چیزهایی که به «ذهن» نسبت شده، در واقع باید به «مغز» یا فعالیت مغزی نسبت داده شود. فیزیکالیسم گاهی «ماتریالیسم» هم نامیده می شود، ولی اصطلاح «فیزیکالیسم» بهتر است، زیرا با علوم فیزیکی تکامل یافته و مفاهیم بسیار پیچیده تری از فیزیکی بودن را نسبت به ماده دربرمی گیرد؛ مثل رابطه موج/ذره یا نیروهای غیرماده ای که توسط ذرات تولید می شوند.
موقعیت مشابه فلسفی به نام طبیعت گرایی متافیزیکی می گوید که فلسفه و علم باید حداقل تحت مفروضات علوم طبیعی (و در نتیجه فیزیکالیس) کار کنند. فیزیکالیسم یک قویتر از طبیعت گرایی متافیزیکی است.
هستی شناسی فیزیکالیسم در نهایت به هر چه که فیزیک نامیده می شود تقلیل می یابد - نه فقط ماده بلکه انرژی، فضا، زمان، نیروهای فیزیکی، ساختار، تغییر فیزیکی، اطلاعات فیزیکی، حالت و غیره. چون فیزیکالیسم مدعی است تنها چیزهای فیزیکی وجود دارند، نوعی هستی شناسی یگانه انگار است.

رجوع شود به:فیزیک گرایی