تفک

تفنگ، تفنگ بادی که با آن گلوله چوبی بیندازند
( اسم ) ۱ - چوب در از میان خالی که با گلول. گلی و زور نفس بدان گنجشک و مانند آن رازنند . ۲ - تفنگ .
دهی است از دهستان زهرا در بخش بوئین شهرستان قزوین

(تُ فَ ) (اِمر. ) تفنگ ، تفنگ بادی .

تفک. [ ت ُ ف َ ] ( اِ مرکب ) چوبی باشد میان تهی به درازی نیزه که گلوله ای ازگل ساخته در آن نهند و پف کنند تا بزور نفس ، آن بیرون آید و جانور کوچک مانند گنجشک به آن زنند و بندق را بمشابهت آن تفک گویند. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از فرهنگ رشیدی ) ( از برهان ) ( از ناظم الاطباء ). همان پفک است... مخفف تفنگ. ( از انجمن آرا ). بمعنی بندوق... مبدل تپک که تصغیر و تخفیف توپ است... ( از غیاث اللغات ) ( از آنندراج ). سبطانة. ( دهار ). نی نیزه خالی کرده که بدان غلوله اندازند. ( شرفنامه منیری ) :
جان خصم از تیغ سیمرغ افکنت بر شاخ عمر
باد لرزان در برش چون جان بنجشگ از تفک.مرد ثابت قدم آن است که از جا نرود
ور چه سرگشته بود گرد زمین همچو تفک
همچو سیمرغ که طوفان نبرد ازجایش
نه چو گنجشک که افتد بدم باد تفک.تفک بی خطای شاه جهان
نقطه از روی حرف بردارد
راست رو موشکاف صیدافگن
در یک انگشت صد هنر دارد.ای میر که شرم سیدان باخته ای
صد وجه برای پیسیت ساخته ای
گویی دستم سوخته داروی تفک
گویا که به پایم تفک انداخته ای دلاوری تفک انداز، ز آستین قبا
که خوانیش مله شد در ملاملا منکر.|| تفنگ آهنی را نیز گفته اند. ( برهان ). تفنگ و بندوق. ( ناظم الاطباء ). رجوع به تفنگ شود.

---

تفک. [ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان زهرا در بخش بوئی-ن شهرستان قزوین که در حدود 300 تن سکنه دارد. رجوع به فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1 شود.

۱. = تفنگ
۲. وسیله ای لوله مانند که با فوت کردن شدید در آن، سنگ و گلولۀ چوبی یا گِلی را به سمت مورد نظر پرتاب می کردند: مثل سیمرغ که طوفان نبرد از جایش / نه چو گنجشک که افتد به دم باد تفک (ابن یمین: لغت نامه: تفک ).

( تَفک * ) صافی؛ تختی