Armati, Patricia J.; Dickman, Chris R.; Hume, Ian D. (2006). Marsupials. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-65074-8.
Beeton, Robert J. S. (2009). "Advice to the Minister for the Environment, Heritage and the Arts from the Threatened Species Scientific Committee (the Committee) on Amendment to the list of Threatened Species under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 (EPBC Act) Sarcophilus harrisii (Tasmanian Devil) Listing Advice". Threatened Species Scientific Committee. Archived from the original (PDF) on 16 November 2012. Retrieved 18 July 2012.
Cooper, Christine E.; Withers, Philip C. (2010). "Comparative physiology of Australian quolls (Dasyurus; Marsupialia)". Journal of Comparative Physiology B Biochemical, Systems, and Environmental Physiology. ۱۸۰ (۶): ۸۵۷–۶۸. doi:10.1007/s00360-010-0452-3.
Dickman, Christopher (2008). A Fragile Balance: The Extraordinary Story of Australian Marsupials. University Of Chicago Press. ISBN 978-0226146300.
Fisher, Diana O.; Owens, Ian P.F.; Johnson, Christopher N. (2001). "The Ecological Basis of Life History Variation in Marsupials". Ecology. ۸۲: ۳۵۳۱–۴۰.
Freedman, Bill (2004). "Tasmanian Devil". In K. Lee Lerner and Brenda Wilmoth Lerner. The Gale Encyclopedia of Science. Detroit: Gale. p. ۳۹۵۷. ISBN 978-0787643706. Archived from the original on 16 November 2012.
Guiler, E. R. "Tasmanian Devil". In R. Strahan. The Australian Museum Complete Book of Australian Mammals. Angus & Robertson. ISBN 0-207-14454-0.
Hamede, Rodrigo K.; Bashford, Jim; McCallum, Hamish; Jones, Menna E. (2009). "Contact networks in a wild Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii) population: using social network analysis to reveal seasonal variability in social behaviour and its implications for transmission of devil facial tumour disease". Ecology Letters. ۱۲ (۱۱): ۱۱۴۷–۱۱۵۷. doi:10.1111/j.1461-0248.2009.01370.x.
Hawkins, C. E.; Baars, C.; Hesteman, H.; Hocking, G. J.; Jones, M. E.; Lazenby, B. (2006). "Emerging disease and population decline of an island endemic, the Tasmanian devil Sarcophilus harrisii". Biological conservation. ۱۳۱ (۲): ۳۰۷–۳۲۴. Archived from the original on 16 November 2012.
Jones, Menna E; Barmuta, Leon A. (1988). "Diet overlap and relative abundance of sympatric dasyurid carnivores: a hypothesis of competition". Journal of Animal Ecology. ۶۷ (۳): ۴۱۰–۴۲۱. doi:10.1046/j.1365-2656.1998.00203.x.
Jones, Menna E.; Barmuta, Leon A. (2000). "Niche differentiation among sympatric Australian dasyurid carnivores". Journal of Mammalogy. ۸۱: ۴۳۴–۴۴۷. doi:10.1111/1475-4983.00082.
Jones, Menna E.; Cockburn, Andrew; Hamede, Rodrigo; Hawkins, Clare; Hesterman, Heather; Lachish, Shelly; Mann, Diana; McCallum, Hamish; Pemberton, David (2008). "Life-history change in disease-ravaged Tasmanian devil populations". Proceedings of the National Academy of Sciences. ۱۰۵ (۲۹): ۱۰۰۲۳–۱۰۰۲۷. doi:10.1073/pnas.0711236105.
Krajewski, Carey; Driskell, Amy C.; Baverstock, Peter R.; Braun, Michael J. (1992). "Phylogenetic relationships of the thylacine (Mammalia:Thylacinidae) among dasyuroid marsupials: evidence from cytochrome b DNA sequences". Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences. ۲۵۰ (۱۳۲۷): ۱۹–۲۷. doi:10.1098/rspb.1992.0125. PMID 1361058.
Long, John A.; Archer, Michael (2002). Prehistoric mammals of Australia and New Guinea: one hundred million years of evolution. UNSW Press. ISBN 0-86840-435-7.
Miller, Webb; Hayes, Vanessa M.; Petersen, Desiree C.; Wittekindt, Nicola E. (2011). "Genetic diversity and population structure of the endangered marsupial Sarcophilus harrisii (Tasmanian devil)". Proceedings of the National Academy of Sciences (۲۷). doi:10.1073/pnas.1102838108.
Owen, David; Pemberton, David (2005). Tasmanian Devil: A unique and threatened animal. Crows Nest, New South Wales: Allen & Unwin. ISBN 978-1-74114-368-3. Archived from the original on 16 November 2012.
Pemberton, David; Renouf, Deane (1993). "A field-study of communication and social behaviour of Tasmanian Devils at feeding sites". Australian Journal of Zoology. ۴۱ (۵): ۵۰۷–۵۲۶. doi:10.1071/ZO9930507.
Stonehouse, Bernard; Gilmore, Desmond (1977). The Biology of Marsupials. University Park Press. ISBN 0-8391-0852-4.
Tyndale-Biscoe, Hugh (2005). Life of Marsupials. CSIRO Publishing. ISBN 9780643062573.
Wroe, Stephen (1999). "The geologically oldest dasyurid, from the Miocene of Riversleigh, north-west Queensland". Palaeontology. ۴۲ (۳): ۵۰۱–۵۲۷. doi:10.1111/1475-4983.00082. Archived from the original (PDF) on 16 November 2012.
Wroe, Stephen; McHenry, Colin; Thomason, Jeffrey (2005). "Bite club: comparative bite force in big biting mammals and the prediction of predatory behaviour in fossil taxa". Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences. ۴۱ (۱۵۶۳): ۶۱۹–۶۲۵. doi:10.1098/rspb.2004.2986. PMC 1564077. PMID 15817436. Archived from the original on 16 November 2012.
شیطان تاسمانی (نام علمی: Sarcophilus harrisii) پستانداری کیسه دار است که در جنگل های تاسمانی زندگی می کند. در گذشته این جانور در سراسر خاک استرالیا و تاسمانی یافت می شد، امّا با ورود انسان ها نسل آن در استرالیا منقرض شد و واپسین نمونه های این جانور در نزدیک ۵۰۰ سال پیش از میان رفتند و تاسمانی، که جزیره ای بسیار کوچکتر از استرالیا واقع در جنوب شرقی آن است، تنها منطقه ای شد که آن ها در آن به بقا ادامه دادند.
شیطان تاسمانی با بدنی به اندازهٔ یک سگ کوچک و وزنی کمتر از ۱۰ کیلوگرم بزرگترین کیسه دار گوشت خوار در جهان به شمار می رود که تا ۹۰ سانتیمتر رشد می کند. بدن آن پشمی به رنگ سیاه و با خطی سفید در جلوی سینه و پایین سر دارد. آن ها سبیل های بلندی دارند که از آن برای یافتن طعمه در شب بهره می گیرند. شیطان ها توانایی تولید صداهای گوناگون و بلند و جیغ های ترسناک را دارند که از آن به عنوان نوعی وسیلهٔ رفع تهدید یا راهی برای برقراری ارتباط بهره می گیرند. فشاری که فک این حیوان می تواند وارد کند بیش از یک تن است که از آن برای خُردکردن استخوان های طعمه هایش بهره می گیرد. چهرهٔ شرربار و صدای ترسناک شیطان تاسمانی در هنگام درگیری باعث شد که مهاجران اروپاییِ نخستین به آن نام «شیطان» دهند.
این جانوران گوشت خوار هستند و اغلب مردار و لاشهٔ جانوران را می خورند. آن ها در صورتی که گوشت پیدا نکنند از گیاهان، تخم ماهی و قورباغه، و حشرات نیز تغذیه می کند. شیطان های ماده پناهگاهی در تنهٔ توخالی درختان یا حفره ها و غارها برای خود پیدا می کنند و بچه های خود را در آن شیر می دهند. در هر بارداری به طور متوسّط چهار بچه در کیسهٔ مادر به مدت ۱۵ هفته زندگی می کنند.
Beeton, Robert J. S. (2009). "Advice to the Minister for the Environment, Heritage and the Arts from the Threatened Species Scientific Committee (the Committee) on Amendment to the list of Threatened Species under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 (EPBC Act) Sarcophilus harrisii (Tasmanian Devil) Listing Advice". Threatened Species Scientific Committee. Archived from the original (PDF) on 16 November 2012. Retrieved 18 July 2012.
Cooper, Christine E.; Withers, Philip C. (2010). "Comparative physiology of Australian quolls (Dasyurus; Marsupialia)". Journal of Comparative Physiology B Biochemical, Systems, and Environmental Physiology. ۱۸۰ (۶): ۸۵۷–۶۸. doi:10.1007/s00360-010-0452-3.
Dickman, Christopher (2008). A Fragile Balance: The Extraordinary Story of Australian Marsupials. University Of Chicago Press. ISBN 978-0226146300.
Fisher, Diana O.; Owens, Ian P.F.; Johnson, Christopher N. (2001). "The Ecological Basis of Life History Variation in Marsupials". Ecology. ۸۲: ۳۵۳۱–۴۰.
Freedman, Bill (2004). "Tasmanian Devil". In K. Lee Lerner and Brenda Wilmoth Lerner. The Gale Encyclopedia of Science. Detroit: Gale. p. ۳۹۵۷. ISBN 978-0787643706. Archived from the original on 16 November 2012.
Guiler, E. R. "Tasmanian Devil". In R. Strahan. The Australian Museum Complete Book of Australian Mammals. Angus & Robertson. ISBN 0-207-14454-0.
Hamede, Rodrigo K.; Bashford, Jim; McCallum, Hamish; Jones, Menna E. (2009). "Contact networks in a wild Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii) population: using social network analysis to reveal seasonal variability in social behaviour and its implications for transmission of devil facial tumour disease". Ecology Letters. ۱۲ (۱۱): ۱۱۴۷–۱۱۵۷. doi:10.1111/j.1461-0248.2009.01370.x.
Hawkins, C. E.; Baars, C.; Hesteman, H.; Hocking, G. J.; Jones, M. E.; Lazenby, B. (2006). "Emerging disease and population decline of an island endemic, the Tasmanian devil Sarcophilus harrisii". Biological conservation. ۱۳۱ (۲): ۳۰۷–۳۲۴. Archived from the original on 16 November 2012.
Jones, Menna E; Barmuta, Leon A. (1988). "Diet overlap and relative abundance of sympatric dasyurid carnivores: a hypothesis of competition". Journal of Animal Ecology. ۶۷ (۳): ۴۱۰–۴۲۱. doi:10.1046/j.1365-2656.1998.00203.x.
Jones, Menna E.; Barmuta, Leon A. (2000). "Niche differentiation among sympatric Australian dasyurid carnivores". Journal of Mammalogy. ۸۱: ۴۳۴–۴۴۷. doi:10.1111/1475-4983.00082.
Jones, Menna E.; Cockburn, Andrew; Hamede, Rodrigo; Hawkins, Clare; Hesterman, Heather; Lachish, Shelly; Mann, Diana; McCallum, Hamish; Pemberton, David (2008). "Life-history change in disease-ravaged Tasmanian devil populations". Proceedings of the National Academy of Sciences. ۱۰۵ (۲۹): ۱۰۰۲۳–۱۰۰۲۷. doi:10.1073/pnas.0711236105.
Krajewski, Carey; Driskell, Amy C.; Baverstock, Peter R.; Braun, Michael J. (1992). "Phylogenetic relationships of the thylacine (Mammalia:Thylacinidae) among dasyuroid marsupials: evidence from cytochrome b DNA sequences". Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences. ۲۵۰ (۱۳۲۷): ۱۹–۲۷. doi:10.1098/rspb.1992.0125. PMID 1361058.
Long, John A.; Archer, Michael (2002). Prehistoric mammals of Australia and New Guinea: one hundred million years of evolution. UNSW Press. ISBN 0-86840-435-7.
Miller, Webb; Hayes, Vanessa M.; Petersen, Desiree C.; Wittekindt, Nicola E. (2011). "Genetic diversity and population structure of the endangered marsupial Sarcophilus harrisii (Tasmanian devil)". Proceedings of the National Academy of Sciences (۲۷). doi:10.1073/pnas.1102838108.
Owen, David; Pemberton, David (2005). Tasmanian Devil: A unique and threatened animal. Crows Nest, New South Wales: Allen & Unwin. ISBN 978-1-74114-368-3. Archived from the original on 16 November 2012.
Pemberton, David; Renouf, Deane (1993). "A field-study of communication and social behaviour of Tasmanian Devils at feeding sites". Australian Journal of Zoology. ۴۱ (۵): ۵۰۷–۵۲۶. doi:10.1071/ZO9930507.
Stonehouse, Bernard; Gilmore, Desmond (1977). The Biology of Marsupials. University Park Press. ISBN 0-8391-0852-4.
Tyndale-Biscoe, Hugh (2005). Life of Marsupials. CSIRO Publishing. ISBN 9780643062573.
Wroe, Stephen (1999). "The geologically oldest dasyurid, from the Miocene of Riversleigh, north-west Queensland". Palaeontology. ۴۲ (۳): ۵۰۱–۵۲۷. doi:10.1111/1475-4983.00082. Archived from the original (PDF) on 16 November 2012.
Wroe, Stephen; McHenry, Colin; Thomason, Jeffrey (2005). "Bite club: comparative bite force in big biting mammals and the prediction of predatory behaviour in fossil taxa". Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences. ۴۱ (۱۵۶۳): ۶۱۹–۶۲۵. doi:10.1098/rspb.2004.2986. PMC 1564077. PMID 15817436. Archived from the original on 16 November 2012.
شیطان تاسمانی (نام علمی: Sarcophilus harrisii) پستانداری کیسه دار است که در جنگل های تاسمانی زندگی می کند. در گذشته این جانور در سراسر خاک استرالیا و تاسمانی یافت می شد، امّا با ورود انسان ها نسل آن در استرالیا منقرض شد و واپسین نمونه های این جانور در نزدیک ۵۰۰ سال پیش از میان رفتند و تاسمانی، که جزیره ای بسیار کوچکتر از استرالیا واقع در جنوب شرقی آن است، تنها منطقه ای شد که آن ها در آن به بقا ادامه دادند.
شیطان تاسمانی با بدنی به اندازهٔ یک سگ کوچک و وزنی کمتر از ۱۰ کیلوگرم بزرگترین کیسه دار گوشت خوار در جهان به شمار می رود که تا ۹۰ سانتیمتر رشد می کند. بدن آن پشمی به رنگ سیاه و با خطی سفید در جلوی سینه و پایین سر دارد. آن ها سبیل های بلندی دارند که از آن برای یافتن طعمه در شب بهره می گیرند. شیطان ها توانایی تولید صداهای گوناگون و بلند و جیغ های ترسناک را دارند که از آن به عنوان نوعی وسیلهٔ رفع تهدید یا راهی برای برقراری ارتباط بهره می گیرند. فشاری که فک این حیوان می تواند وارد کند بیش از یک تن است که از آن برای خُردکردن استخوان های طعمه هایش بهره می گیرد. چهرهٔ شرربار و صدای ترسناک شیطان تاسمانی در هنگام درگیری باعث شد که مهاجران اروپاییِ نخستین به آن نام «شیطان» دهند.
این جانوران گوشت خوار هستند و اغلب مردار و لاشهٔ جانوران را می خورند. آن ها در صورتی که گوشت پیدا نکنند از گیاهان، تخم ماهی و قورباغه، و حشرات نیز تغذیه می کند. شیطان های ماده پناهگاهی در تنهٔ توخالی درختان یا حفره ها و غارها برای خود پیدا می کنند و بچه های خود را در آن شیر می دهند. در هر بارداری به طور متوسّط چهار بچه در کیسهٔ مادر به مدت ۱۵ هفته زندگی می کنند.
wiki: کارتونی آفریده شده توسط استودیو برادران وارنر است که در مجموعه تلویزیونی لونی تونز حضور داشت. پیش از آنکه وارنر برادرز کارتونز در سال ۱۹۶۴ به کار خود پایان دهد، این شخصیت تنها در پنج فیلم کوتاه حضور پیدا کرد؛ ولی تبلیغات و حضور تلویزیونی این شخصیت باعث شد که محبوبیت آن در دهه ۱۹۹۰ بالا برود. در این دهه، مجموعه اختصاصی تاز به نام تاز-مانیا آغاز به کار کرد و تاز یکی از محبوب ترین شخصیت های کارتونی کودکان شد.
ایده اصلی طراحی تاز در دهه ۱۹۵۰ توسط رابرت مکیمسون و از روی رفتار راستین شیطان های تاسمانی در حیات وحش شکل گرفت.
ایده اصلی طراحی تاز در دهه ۱۹۵۰ توسط رابرت مکیمسون و از روی رفتار راستین شیطان های تاسمانی در حیات وحش شکل گرفت.