شارل حلو

شارل حلو (عربی: شارل الحلو‎؛ ۲۵ سپتامبر ۱۹۱۳ – ۷ ژانویه ۲۰۰۱(2001-01-07)) یک سیاست مدار اهل لبنان بود.

شارل حلو (۱۹۱۳ -۲۰۰۱)، چهارمین رئیس جمهور لبنان از ۲۳ سپتامبر ۱۹۶۴ تا ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۰.
• «این وطن چیزی نیست جز خانواده ای واحد که - چنان که حضرت عالی بیان کردید - ایمان به خدای یگانه و پروردگارِ وصف ناپذیر و تعریف ناپذیر آن را وحدت بخشیده است. عامل دیگری که به این وطن وحدت و یکپارچگی بخشیده است، ایمان به ارزش های معنوی است که بهترین بنیان این وطن به ویژه در این دوره حساس است که بیش از هر زمان دیگر بر ما ایجاب می کند صفوف خود را در برابر خطرهایی که لبنان را تهدید می کند، به هم پیوسته و نیروهای پراکنده مان را یکپارچه کنیم.»

[ویکی فقه] شارل حِلو، چهارمین رئیس جمهوری لبنان پس از استقلال (۱۳۴۳ـ۱۳۴۹ش/ ۱۹۶۴ـ۱۹۷۰) بود.
وی در ۲۳ شوال ۱۳۳۱ (۳ مهر ۱۲۹۲) / ۲۵ سپتامبر ۱۹۱۳، در خانواده ای مارونی، در بیروت به دنیا آمد. پس از اتمام دوره دبیرستان در بیروت، برای ادامه تحصیل به مدرسه عالی حقوق فرانسه رفت و موفق به اخذ دانشنامه رشته حقوق شد. پس از آن به وکالت پرداخت و تا ۱۳۲۵ش/۱۹۴۶ سردبیری و نویسندگی در روزنامه فرانسوی زبان لوژور لبنان را برعهده داشت وی همراه پیر جمیّل در ۱۳۱۵ش/۱۹۳۶ حزب کتائب را پایه گذاری کرد، اما پس از مدت کوتاهی از آن کناره گرفت و به حزب قانون اساسی (الحزب الدستوری) به رهبری بشاره خوری، نخستین رئیس جمهوری لبنان، پیوست. حلو از ۱۳۲۶ تا ۱۳۲۸ش/ ۱۹۴۷ـ ۱۹۴۹ سفیر لبنان در واتیکان بود. در ۱۳۲۸ش/ ۱۹۴۹ وزارت دادگستری و وزارت امورخارجه، در ۱۳۳۳ـ۱۳۳۴ش/۱۹۵۴ـ ۱۹۵۵ وزارت دادگستری وبهداشت، در ۱۳۳۷ش/ ۱۹۵۸ هم زمان وزارت اقتصاد و وزارت اطلاع رسانی، و در ۱۳۴۳ش/۱۹۶۴ وزارت تربیت ملی و هنرهای زیبا را برعهده داشت.
← مخالفان کمیل شمعون
(۱) حمید احمدی، دمکراسی انجمنی و ثبات سیاسی در جوامع ناهمگون: بررسی تجربه لبنان، تهران ۱۳۸۵ش؛(۲) ایگور تیمافی یف، کمال جنبلاط: الرجل و الاسطورة، ترجمة خیری ضامن، (بیروت ۲۰۰۰)؛(۳) ایتامار رابینوویچ، جنگ برای لبنان: ۱۹۷۰ـ ۱۹۸۵، ترجمه جواد صفائی و غلامعلی رجبی یزدی، تهران ۱۳۶۸ش؛(۴) رحل شارل حلو رئیس الفترة الحرجة، الشرق الاوسط، ش ۸۰۷۷ (شوال ۱۴۲۱)؛(۵) Retrieved March,۱, ۲۰۰۹, from http://www.asharqalawsat. Com/print.asp did ۲۰۶۳۲ & issueno ۸۰۷۷؛(۶) لیلی رعد، تاریخ لبنان: السیاسی و الاقتصادی، ۱۹۵۸ـ ۱۹۷۵، طرابلس، طرابلس لبنان ۲۰۰۵؛(۷) محمد زعیتر، المارونیة فی لبنان: قدیماً و حدیثآ، بیروت ( ۱۴۱۴/ ۱۹۹۴)؛(۸) فواز طرابلسی، تاریخ لبنان الحدیث: من الامارة الی اتفاق الطائف، بیروت ۲۰۰۸؛(۹) لبیب عبدالساتر، التاریخ المعاصر، بیروت ۱۹۸۳؛(۱۰) ملحم قربان، تاریخ لبنان السیاسی الحدیث، ج ۲، بیروت ۱۴۰۰/۱۹۸۰؛(۱۱) جوزف قصیفی، «من ملعب کرة القدم الی الملعب اللبنانی: الکتائب عاشت تناقضات المجتمع اللبنانی و تداعیاته»، در موسوعة الاحزاب اللبنانیة، ج ۲، بیروت: المرکز العربی للمعلومات، ۲۰۰۶؛(۱۲) نواف کباره، «الشهابیة: مشروع بناءالدولة فی لبنان، ۱۹۵۸ـ۱۹۷۰»، در لبنان فی تاریخه و تراثه، ج ۲، بیروت: مرکز الحریری الثقافی، ۱۹۹۳؛(۱۳) ماجد خلیل ماجد، تاریخ الحکومات اللبنانیة: ۱۹۲۶ـ۱۹۹۶، التألیف ـ الثقة ـ الاستقالة، (بیروت) ۱۹۹۷؛(۱۴) موسوعة السیاسة، چاپ عبدالوهاب کیالی : بیروت: المؤسسة العربیة للدراسات و النشر، ۱۹۷۹ـ۱۹۹۴؛(۱۵) Tabitha Petran, The struggle over Lebanon, New York ۱۹۸۷.(۱۶) Paul Salem, "reflections on Lebanon's foreign policy", in Peace for Lebanon from war to reconstruction, ed Deirdre Collings, Boulder, colo: Lynne Rienner Publishers, ۱۹۹۴.(۱۷) Raghid Solh, Lebanon and Arabism: national identity and state formation, London ۲۰۰۴.(۱۸) Charles Winslow, Lebanon: war and politics in a fragmented society, London ۱۹۹۶.