برداشت بلند

در صنعت فیلم سازی، برداشت بلند یا نمای بلند (به انگلیسی: Long take) که توسط برخی سکانس پلان نیز نامیده می شود، به یک پلان می گویند که که نسبت به یک پلان معمولی دارای مدت زمان بسیار طولانی تری است. در واقع برخلاف رسم معمول در سینما که پلان ها در مرحله تدوین کات می خورند، دربرداشت بلند، صحنه به صورت یک تکه فیلم برداری می شود و در آن هیچ کاتی وجود ندارد. برداشت بلند از نظر لغوی گاهی اوقات با عبارت نمای دور (به انگلیسی: Long shot) اشتباه گرفته می شود. در ابتدا، مدت زمان برداشت های بلند محدود به زمانی بود که یک دوربین قادر بود تصاویر را ضبط کند اما با ظهور فناوری و ویدئوی دیجیتال، عرصه برای گرفتن نماهای طولانی بازتر شد.
استنلی کوبریک
آلفرد هیچکاک
آندری تارکوفسکی
اینگمار برگمان
آلفونسو کوارون
ریچارد لینکلیتر
الخاندرو گونسالس اینیاریتو
استیون اسپیلبرگ
بلا تار
وودی آلن
دیمین شزل
دیوید لینچ
سم اسماعیل
تئو آنگلوپولوس
گاس ون سنت
وس اندرسن
نوری بیلگه جیلان
اپیچاتپونگ ویراستاکول
کوئنتین تارانتینو
ام. نایت شیامالان
استیو مک کوئین
مارتین اسکورسیزی
باوجود اینکه منبع شروع استفاده از این سبک فیلم برداری به طور دقیق مشخص نیست، اما بسیاری فیلم طناب به کارگردانی آلفرد هیچکاک را از جمله اولین و بهترین نمونه های برداشت بلند در تاریخ سینما می دانند. در یک دوره، برداشت بلند جزو ویژگی های ثابت فیلم های تجربی و فیلم های هنری محسوب می شد اما به مرور جای خود را در آثار جریان اصلی نیز پیدا کرد. امانوئل لوبزکی، فیلم بردار مکزیکی که در سه سال پشت سرهم برنده جایزه اسکار بهترین فیلم برداری شده است از شاخص ترین افرادی است که به خاطر گرفتن نماهای بلند مشهور است. کارگردانان بسیاری در طول تاریخ سینما از این سبک استفاده کرده اند که از جمله آن ها می توان به آندری تارکوفسکی، اینگمار برگمان، بلا تار، آلفونسو کوارون، الخاندرو گونسالس اینیاریتو، وودی آلن و دیمین شزل اشاره کرد.
استفاده از برداشت بلند در سینمای ایران نیز سابقه دارد. از مشهورترین نمونه های آن می توان به فیلم های ماهی و گربه و قاعده تصادف شاره کرد. اصغر فرهادی، شهرام مکری و بهرام توکلی از جمله کارگردانان ایرانی هستند که از برداشت های بلند در آثار خود استفاده می کنند.