جامعه روحانیت مبارز

جامعۀ روحانیّت مبارز
جامعه روحانیّت مبارز
از تشکل های صنفی ـ سیاسی روحانیون . این جامعه در اواسط ۱۳۵۶ش تشکیل شد. فعالیت های جامعه روحانیت در ۱۳۵۷ علنی شد و در سرنگونی رژیم پهلوی و مدیریت انقلاب نقشی اساسی داشت. جامعه در ۱۳۵۹ اساس نامه اش را تنظیم کرد و در ۱۳۶۰ با برگزاری مجمع عمومی ، اعضای شورای مرکزی خود را برگزید. اعضای اولیه جامعه شخصیت هایی چون آیت الله خامنه ای، مرتضی مطهری، سید محمد بهشتی، محمدجواد باهنر، محمد مفتح و هاشمی رفسنجانی بودند. جامعۀ روحانیت مبارز و حزب جمهوری اسلامی در انتخابات نخستین دورۀ ریاست جمهوری دچار اختلاف شدند. در انتخابات اولین دورۀ مجلس شورای اسلامی این دو تشکل ائتلاف کردند. در اوایل ۱۳۶۷، چند تن از اعضای شورای مرکزی جامعۀ روحانیت مبارز در اعتراض به بعضی مواضع سیاسی و اقتصادی آن، انشعاب کرده، مجمع روحانیون مبارز را ایجاد کردند. جامعۀ روحانیت مبارز در چندین انتخابات پس از انقلاب، با «تشکل های همسو» ائتلاف کرد.

[ویکی فقه] جامعه روحانیت مبارز، از مهم ترین تشکل های روحانیان فعال در امور سیاسی ایران از ۱۳۵۶ ش تاکنون می باشد.
پس از شکست قیام پانزدهم خرداد ۱۳۴۲، روحانیان فعال در این عرصه، علت شکست را نداشتن تشکیلات منسجم دانستند و به ضرورت وجود تشکل پی بردند؛ با این همه، در سالهای بعد نیز نتوانستند تشکیلات منسجمی پدید آورند، هرچند با تشکیل جلسات هفتگی در منازل افراد و نیز هدایت فعالیت های بسیاری از مساجد و تکایا، عملاً در مبارزه با حکومت پهلوی حضور فعال داشتند. در ۱۳۵۶ش، در پی توصیه های مؤکد امام خمینی، رهبر انقلاب اسلامی ایران (متوفی ۱۳۶۸ ش)، مبنی بر هماهنگی نیروهای مسلمان در مبارزه با حکومت شاه و با تشویق و حمایت آیت اللّه مرتضی مطهری (شهادت در ۱۳۵۸ ش)، نخستین هسته جامعه روحانیت مبارز ایجاد شد.
برنامه های جامعه
برنامه ریزی راه پیمایی ها، سخنرانی در مساجد، تهیه شعارها، و هماهنگی و سازماندهی مبارزه بر ضد حکومت پهلوی عمدتاً برعهده جامعه روحانیت مبارز بود. ارسال تلگرام به امام خمینی و یکی دو اقدام دیگر به مثابه اعلام حضور جامعه روحانیت در مبارزات و حرکت های سیاسی بود.
اساسنامه جامعه
اساسنامه مفصّل جامعه روحانیت مبارز در ۱۳۵۷ ش، هم زمان با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، تدوین شد که در آن برخی اهداف جامعه روحانیت بدین شرح معرفی گردید: پاسداری مکتبی از انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن، نظارت بر امور کشور به منظور استقرار حق و عدالت، برقراری روابط منظم با مراکز خبری و تبلیغی داخل و خارج، ایجاد مراکز تحقیقاتی دینی و فرهنگی، برخورد متعهدانه و فعال با رویدادهای مهم داخلی و خارجی، و تقویت کلیه سازمان ها و نهادهای خدمت گزار جمهوری اسلامی. جامعه برای تحقق بخشیدن به اهداف مذکور تأسیس این دوایر هشت گانه را پیش بینی کرد: دایره فعالیت های سیاسی اجتماعی، دایره فرهنگی دینی، دایره تربیتی و آموزشی، دایره تبلیغات اسلامی، دایره مساجد، دایره خدمات، دایره تحقیقات علمی و دایره مدارس علوم دینی. برطبق این اساسنامه، قلمرو فعالیت جامعه کل کشور بود. پس از تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، بسیاری از بندهای این اساسنامه، چون در حوزه وظایف نهادها و سازمان های دولتی بود، منتفی گردید.
← محدودشدن اساسنامه
...