افترا

اِفترا
انتساب یک عمل مجرمانه به دیگری با قصد سوء، به شرط آن که در دادگاه ثابت نشده باشد. مثلاً اگر شخصی، دیگری را دزد بخواند ولی دزدی او در دادگاه اثبات نشود، او را مفتری (بر وزن مشتری) گویند. افترا اغلب به وسیلۀ انتشار اوراق چاپی یا خطی یا درج در روزنامه یا نطق در مجامع عمومی صورت می گیرد، اما گاه ممکن است به صورت عملی انجام شود، مانند قراردادن آلات و ادوات جرم در محل سکونت یا کسب دیگری. طبق مادۀ ۶۹۸ قانون مجازات اسلامی افترا جرم است و اگر مفتری نتواند صحت آنچه را به دیگری نسبت داده، ثابت کند به مجازات قانونی محکوم خواهد شد. اگر موضوع افترا، جرایمی مانند لواط و زنا باشد، آن را قذف گویند که مستوجب حدّ است. نکتۀ مهم در افترا آن است که مفتری بایستی سوء نیت و قصد اضرار و صدمه زدن داشته باشد. بنابراین صرف اعلام شکایت به منظور کشف حقیقت و احقاق حق، افترا نیست.

[ویکی فقه] إفترا. اِفْتِرا، واژه ای قرآنی که در معارف گوناگون اسلامی به کار رفته ، و از آن نسبت دروغ اراده شده است.
این واژه در قرآن کریم دهها بار به شکلهای مصدری ، فعلی و اسمی آمده ، واژه افترا گاه تنها به کار رفته ، و گاه با واژه هایی چون کذب ، بهتان ، اِفک و اثم همراه است و در موارد متعددی نیز با واژه های کذب و ظلم یک حوزه معنایی را شکل داده است.