نفس اماره

نفسی که میل کند به طبیعت بدنی و امر دهد به لذت و شهوات حسی و قلب را به جهت سفلی بکشاند و آن ماوای بدی ها و منبع اخلاق ذمیه است . خواهش طبیعت انسان که بسوی لذات دینوی باشد اماره بمعنی بسیار امر کننده و سخت حکم کننده است . روح انسانی را به اعتبار غلب. حیوانیت نفس اماره گویند از جهت آنکه صاحب آنرا همواره امر به کار های بد می کند .

( نفس امارة ) نفس امارة. [ ن َ س ِ اَم ْ ما رَ / رِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) نفسی که میل کند به طبیعت بدنی و امر دهد به لذت و شهوات حسی و قلب را به جهت سفلی بکشاند، و آن مأوای بدی ها و منبع اخلاق ذمیه است. ( از تعریفات ). خواهش طبیعت انسان که به سوی لذات دنیوی باشد، اماره به معنی بسیار امرکننده و سخت حکم کننده است. ( از غیاث اللغات ) ( از آنندراج ). روح انسانی را به اعتبار غلبه حیوانیت نفس اماره گویند از جهت آنکه صاحب آن را همواره امر به کارهای بد می کند.( فرهنگ مصطلحات عرفا از شرح فصوص ص 10 ) :
کند مرد را نفس اماره خوار
اگر هوشمندی عزیزش مدار.تو دانی که مسکین و بیچاره ایم
فرومانده نفس اماره ایم.