جنبش مقاومت نروژ (انگلیسی: Norwegian resistance movement) جنبش علیه اشغال این کشور توسط نیروی نازی آلمان بعد از عملیات وزراوبونگ در جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۰ آغاز و در سال ۱۹۴۵ به پایان رسید. این مقاومت در اشکال مختلف وجود داشت:
اعلام مشروعیت دولت در تبعید و پیشنهاد عدم مشروعیت دولت طرفدار نازی ویدکون کیسلینگ و دولت نظامی یوزف تربوفن.
دفاع در نروژ جنوبی که بسیار غیر سازمان یافته بود ولی موفق شد که در جلوگیری از دستگیری (عناصر دولت در تبعید) کمک کند.
برقراری امنیت در موقعیت های راهبردی نروژ و تخلیه عناصر دولت توسط دفاع نظامی و ضد حمله که در بخش های نروژ غربی و نروژ شمالی سازمان یافته تر بود.
مقاومت مسلحانه در شکل جنگ چریکی و خرابکاری، تکاور و سایر عملیات ویژه در دوره اشغال نروژ
نافرمانی مدنی و مقاومت بدون خشونت
دولت نروژ به نخست وزیری یوهان نیگورسول، در اوایل ساعت ۹ آوریل ۱۹۴۰ از حمله نیروهای آلمان نازی به نروژ غافلگیر شدند. اگر چه قبل از این برخی ذخایر طلا از اسلو ربوده شده بود، ولی چنین حمله ای انتظار نمی رفت. دولت نروژ آمادگی چنین تسلیم شدنی را در برابر سربازان نازی آلمان نداشت. آلمان از نروژ خواست که تسلیم شدن خود را اعلام کند ولی وزیر خارجه نروژ هالودان کهت اعلام کرد که ما داوطلبانه تسلیم نخواهیم شد و مبارزه از هم اکنون شروع خواهد شد.
بدنبال تلاش نیروهای نازی آلمان برای تسخیر نروژ، همان طور که انتظار می رفت خانواده سلطنتی و کابینه دولت به سرعت از طریق اسکله و قطار کشور را ترک کردند و علی رغم تلاش هایی برای برپایی یک پارلمان ولی به دلیل اختلافاتی که در درون خود مقامات دولت نروژی به وجود آمد، نیروهای آلمان نازی کنترل را به دست گرفتند.
اگر چه برخی از سیاستمداران از طیف های سیاسی از تقویت توانمندی های دفاعی کشور پشتیبانی می کردند، ولی سیاست های طولانی مدت خلع سلاح پس از جنگ جهانی اول، ارتش نروژ را در اواخر دهه ۱۹۳۰ با کمبود بودجه مواجه کرده و ضعیف کرده بود. در نتیجه، نیروهای جنوب نروژ تا حد زیادی برای تهاجم آلمان آماده نبودند و ارتش آلمان در تهاجم اولیه در عملیات وزراوبونگ با مقاومت چندانی مواجه نشد.
اعلام مشروعیت دولت در تبعید و پیشنهاد عدم مشروعیت دولت طرفدار نازی ویدکون کیسلینگ و دولت نظامی یوزف تربوفن.
دفاع در نروژ جنوبی که بسیار غیر سازمان یافته بود ولی موفق شد که در جلوگیری از دستگیری (عناصر دولت در تبعید) کمک کند.
برقراری امنیت در موقعیت های راهبردی نروژ و تخلیه عناصر دولت توسط دفاع نظامی و ضد حمله که در بخش های نروژ غربی و نروژ شمالی سازمان یافته تر بود.
مقاومت مسلحانه در شکل جنگ چریکی و خرابکاری، تکاور و سایر عملیات ویژه در دوره اشغال نروژ
نافرمانی مدنی و مقاومت بدون خشونت
دولت نروژ به نخست وزیری یوهان نیگورسول، در اوایل ساعت ۹ آوریل ۱۹۴۰ از حمله نیروهای آلمان نازی به نروژ غافلگیر شدند. اگر چه قبل از این برخی ذخایر طلا از اسلو ربوده شده بود، ولی چنین حمله ای انتظار نمی رفت. دولت نروژ آمادگی چنین تسلیم شدنی را در برابر سربازان نازی آلمان نداشت. آلمان از نروژ خواست که تسلیم شدن خود را اعلام کند ولی وزیر خارجه نروژ هالودان کهت اعلام کرد که ما داوطلبانه تسلیم نخواهیم شد و مبارزه از هم اکنون شروع خواهد شد.
بدنبال تلاش نیروهای نازی آلمان برای تسخیر نروژ، همان طور که انتظار می رفت خانواده سلطنتی و کابینه دولت به سرعت از طریق اسکله و قطار کشور را ترک کردند و علی رغم تلاش هایی برای برپایی یک پارلمان ولی به دلیل اختلافاتی که در درون خود مقامات دولت نروژی به وجود آمد، نیروهای آلمان نازی کنترل را به دست گرفتند.
اگر چه برخی از سیاستمداران از طیف های سیاسی از تقویت توانمندی های دفاعی کشور پشتیبانی می کردند، ولی سیاست های طولانی مدت خلع سلاح پس از جنگ جهانی اول، ارتش نروژ را در اواخر دهه ۱۹۳۰ با کمبود بودجه مواجه کرده و ضعیف کرده بود. در نتیجه، نیروهای جنوب نروژ تا حد زیادی برای تهاجم آلمان آماده نبودند و ارتش آلمان در تهاجم اولیه در عملیات وزراوبونگ با مقاومت چندانی مواجه نشد.
wiki: جنبش مقاومت نروژ