بافندگی

بافندگی یا بافتنی گونه ای از صنایع دستی است که با بافتن نخ و تبدیل آن به پارچه انجام می شود. در این گونه نخ ها به صورت حلقه هایی در هم تنیده می شوند. بافتندگی هم از طریق دست و هم ماشینی انجام می شود و سبک ها و مدل های گوناگونی دارد. این تفاوت در گونه نخ ها و همچنین ضخامت میل بافندگی است.
مژگانی، سید حسین. گل های ابریشمی، تهران: انتشارات سروش، ۱۳۸۰. شابک ‎۹۶۴-۴۳۵-۵۸۷-۳. سروش خانه کتاب
انسان برای پوشاندن خود از شاخهٔ درختان، برگ ها و علوفه استفاده می کرد و با درگیر کردن آن ها با یکدیگر موفق به ساخت اولیهٔ ساختمان اصلی منسوجات گردید. تحول فوق ادامه یافت تا اینکه الیاف حیوانی، مانند پشم، مو، ابریشم و الیاف گیاهی مثل کنف و پنبه به طور وسیع مورد استفاده قرار گرفت. با پیدایش الیاف مصنوعی، پارچه هایی با ظرافت و ضخامت های متفاوت و با انعطاف پذیری بسیار بالا تهیه گردیده است.ref>
کاوش ها و پژوهش های دانشمندان و پژوهشگران در صد سالهٔ اخیر نشان داده است که ایرانیان از پیشتازانی بوده اند که به کار بافندگی پارچه پرداخته اند. حتی ساکنین ایران باستان در دورهٔ دوم سنگ (یا به اصطلاح عصر حجر میانین) با فن پارچه بافی آشنا بوده اند. برای اثبات این واقعیت، بهترین گواه؛ سفال ها، نگین ها و مهره هایی اند که بیش از هشت هزار سال قبل از میلاد در ژرفای خاک های این مرز و بوم جا گرفته اند. پروفسور کارلتون کن که برای ادارهٔ کل باستان شناسی کار می کرد، ضمن کاوش هایی در سال های ۱۳۲۸ تا ۱۳۲۹ (۱۹۴۹ تا ۱۹۵۰) در غاری موسوم به غار کمربند در نزدیکی دریای کاسپین، پارچه هایی به دست آورد که ثابت می کند اقوام ایرانی از همان آغاز غارنشینی، پشم گوسفند و بز را به صورت پارچه می بافتند. آزمایش هایی که با کربن ۱۴ بر روی پارچه ها انجام گرفت، نشان داد که قدمتشان به ۶۵۰۰ سال قبل از میلاد می رسد.
لنگرها و دوک هایی که طی سی سال اخیر در حفاری های مختلف به دست آمده گواه وجود کارگاه های بافندگی در ایران کهن است. باستان شناسانی چون پروفسور گیرشمن و دکتر فیلیس اکرمن تأیید می کنند که عمر این دوک ها و لنگرها، با نخستین آثار سکونت انسان در فلات ایران مطابقت کامل دارد. در دورهٔ تمدن شوش (۴۵۰۰ سال قبل از میلاد) فن پارچه بافی با توجه به ظرافت پارچه، راه کمال را طی کرده است؛ تیغهٔ مسینی که با سفال های عهد اول در شوش به دست آمده و اثر املاح مس بر روی پارچه ای که تیغه را در آن پیچیده بودند، گواه این مدعاست. هم اکنون قسمت هایی از این قطعه پارچه در موزه لوور موجود است.

بافَندِگی (knitting)
روش تهیۀ پارچه با حلقه کردن و بافت نخ با استفاده از دو میله. این روش احتمالاً صورت تکامل یافته ای است از قلّاب بافی، که در آن از یک میلۀ قلاب دار استفاده می شود، یا توربافی، که در آن از ماسورهاستفاده می شود. اگرچه در قرن ۱۶ فرایند ماشینی بافت جوراب تکامل یافت، از میانۀ قرن ۲۰ بود که اختراع ماشین بافت، تولید را تحوّل بخشید. شیوه های ماشینی به موازات ظهور نخ های مصنوعی، رنگ های شیمیایی، و روش های بافت دهی و کشبافی، تولید منسوجات بافتنی را به فرایندی بسیار سریع مبدل ساخت.

[ویکی فقه] بافتن پارچه و مانند آن را بافندگی گویند.
بافندگی، عمل بافتن پارچه و مانند آن است .
موارد کاربرد بافندگی در فقه
از آن به مناسبت در بابهای صلات، تجارت و شهادات، سخن رفته است.
کراهت بافندگی
حرفه بافندگی از مشاغل مکروه است. برخی گفته اند: کراهت به موردی اختصاص دارد که پشم و مانند آن با ابزاری همچون دوک و چرخ تابیده شود و شامل بافتن امثال حصیر و گلیم نمی شود.
شهادت صاحبان مشاغل مکروه همچون بافندگی پذیرفته است و پستی شغل مانع پذیرش شهادت نمی شود.
امامت جماعت بافنده بر غیر همکارانش کراهت دارد.