اصالت حقیقت

[ویکی فقه] حمل کلام بر معنای حقیقی، هنگام شک در مراد متکلّم می باشد.
اصالت حقیقت، از مهم ترین اصول لفظی بوده و کاربرد آن در جایی است که معنای حقیقی و مجازی لفظ معلوم باشد، اما مراد متکلم مشخص نباشد؛ یعنی معلوم نباشد لفظ را در معنای حقیقی آن به کار برده یا در معنای مجازی آن؛ البته این در جایی است که قرینه ای هم به نظر نرسد و فقط احتمال وجود آن باشد. در این صورت، عقلا می گویند: اصل هنگام شک در مراد متکلم، حمل کلام وی بر معنای حقیقی آن است و یا به بیان دیگر، اصل در استعمال، حقیقت است. برای مثال، اگر شخصی بگوید: «این خانه را در برابر آن ماشین به تملیک تو در می آورم» و مخاطب شک کند که آیا مراد او عقد بیع است یا عقد صلح ، در نزد عقلا کلام او بر اراده عقد بیع حمل می شود، چون تملیک ، حقیقت در بیع است.برخی از اصولیون معتقدند اصول وجودی ، مثل اصالت حقیقت، به اصالت ظهور بر می گردد.