شهاب سنگ مارکیسون

شهاب سنگ مارکیسون (به انگلیسی: Murchison meteorite)، شهاب سنگ بزرگی است که در سال ۱۹۶۹ در نزدیکی مارکیسون، ویکتوریا، در استرالیا، با زمین برخورد کرد. این یکی از شناخته شده ترین شهاب سنگ هاست؛ یکی به سبب جرم جمع آوری شدهٔ آن؛ که به بیش از ۱۰۰ کیلوگرم می رسد، و این واقعیت که سقوط آن مشاهده شده، و نیز به خاطر پیوستگی گروهی آن، به آن گروه از شهاب سنگ هایی که از ترکیبات آلی غنی هستند.
کیهان شیمی
در ۲۸ سپتامبر ۱۹۶۹ در حدود ساعت ۱۰:۵۸ به وقت محلی، در نزدیکی شهر مارکیسون، ویکتوریا، در استرالیا، یک سنگ آسمانی افروخته در آسمان دیده شد که پیش از ناپدید شدن، به سه قطعه تقسیم شده و ابری از دود را پدیدآورده بود. حدود ۳۰ ثانیه بعد، لرزه هایی شنیده و احساس شدند. بسیاری از پاره های این شهاب بر روی یک منطقهٔ گسترده تر از ۱۳ کیلومتر مربع با جرم هایی تا ۷ کیلوگرم پیدا شدند که یکی از آن ها؛ با وزن ۶۸۰ گرم، از راه شکافتن سقف بر روی کاه سقوط کرد.وزن مجموع سنگ های جمع آوری شده بیش از ۱۰۰ کیلوگرم است.
شهاب سنگ مارکیسون وابسته به گروه (سی ام CM) از کندریت های کربن دار است (دسته بندی شهاب سنگ ها را ببینید). همانند بیشتر کندریت های CM، شهاب سنگ مارکیسون از دیدگاه سنگ شناسی پترولوژی نوع ۲ است؛ به این معنی که این سنگ پیش از فروپاشی و در نهایت رسیدن به زمین، دگرگونی های زیادی را تجربه کرده و پیکری که از آن جدا شده؛ در مجاورت مایعاتی که از آب غنی بوده اند، قرار داشته است. کندریت های CM، همراه با گروه CI، از کربن غنی هستند و در شمار «از نظر شیمیایی ابتدائی ترین شهاب سنگ ها» هستند. مانند دیگر کندریت های CM، شهاب سنگ مارکیسون حاوی (CAI)؛ کلسیم و آلومینیوم های فراوان است. بیش از ۱۵ اسید آمینه؛ بخشی از اجزای اساسی زندگی، در طی بررسی های متعدد در شهاب سنگ مارکیسون شناسایی شده اند. تمام اسیدهای آمینهٔ موجود در شهاب سنگ مارکیسون در آزمایش میلر–یوری؛ آزمایش های آزمایشگاهی با عمل تخلیهٔ الکتریکی در مخلوط متان، نیتروژن و آب با آمونیاک سنتز شده اند.
شهاب سنگ مارکیسون حاوی آمینواسیدهای رایج مانند گلیسین، آلانین و گلوتامیک اسید و همچنین موارد غیرمعمول مانند ایزووالین و پسیوولایسین است، همان گونه که در آزمایش میلر–یوری دیده می شود، مخلوط پیچیده ای از آلکان ها نیز به صورت مجزا دیده شده است.