سایگو تاکاموری

سایگو تاکاموری (به ژاپنی: 西郷隆盛 Saigō Takamori)، سایگو کوکیچی (به ژاپنی: 西郷小吉) یکی از تأثیرگذارترین سامورایی ها و یکی از سه قهرمان برجسته نوآوری در تاریخ ژاپن است. دوران زندگی او مصادف با اواخر دوره ادو و دوره میجی بود. او یکی از مشاوران عالی امپراتور میجی و یکی از افراد با نفوذ دولت بود. او فرد مصمم و تاریخ سازی بود که جنبش اصلاحات میجی را طراحی کرد و پیش برد. در آن زمان مقابله با استعمار و نفوذ غربی، یکی از بزرگترین مسائلی بود که ژاپن با آن روبرو بود. سایگو بر آن بود که برای مقابله با غرب ژاپن نیز باید روشی سلطه جویانه در پیش بگیرد و پاسخ درست به کره که از داشتن مناسبات سیاسی با ژاپن خودداری داشت، جنگ است. هنگامیکه طرح او برای جنگ از طرف دولت پذیرفته نشد او که مظهر فضیلت های سپاهیگری شناخته می شد، با همفکرانش از دولت بیرون رفت. سایگو به کاگوشیما رفت و در آنجا مدرسه ای را بنا کرد. ساموراییهایی که در این دوران در حال از دست دادن قدرت و ناراضی از دولت بودند، دور او جمع شدند و او در جایگاه رهبری شورش ساتسوما جهت سرنگونی دولت قرار گرفت. تعداد شورشیان سامورایی به ۲۰٬۰۰۰ نفر بالغ می شد. آن ها قصد داشتند به پایتخت آمده و دولت را سرنگون کنند. این شورش از چندین ماه در سال ۱۸۷۷ بطول انجامید اما نتوانست از مرزهای کیوشو فراتر رود و سرانجام توسط نیروهای دولتی سرکوب شد و به کاگوشیما عقب رانده شد. سایگو قبل از دستگیری خودکشی کرد بدین صورت که از دوستش خواست که او را گردن بزند. چند سال بعد در مجمع عمومی اعلام قانون اساسی سایگو از اتهامات وارده مبری دانسته شد.
نبرد توبا–فوشیمی
در اواخر قرن نوزدهم ژاپن از نظر اقتصادی کشوری کم توسعه یافته بود که از سال ۱۶۰۰ توسط خاندان توکوگاوا اداره می شد که در سال ۱۶۰۳، لقب شوگون را برای خود انتخاب کرده بودند.
در طول این دوره امپراتوری ژاپن در کناری ایستاده بود و تنها یک نقش تشریفاتی محض داشت. شوگون های توکوگاوا از اعضای بسیار بانفوذ طبقه فئودال ها بودند که از قلمروهای خود مالیات می گرفتند.
در کشور سیاست ساکوکو به معنای سیاست درهای بسته اعمال می شد، و هدف آن محدود و ممنوع کردن ارتباط و تجارت مردمان کشور ژاپن با اتباع خارجی بود. در دوره ادو ورود خارجی ها و خروج ژاپنی ها می توانست مجازات مرگ را در پی داشته باشد. شوگون در ادو مستقر بود و تمام تجارت خارجی را کنترل و در انحصار خود درآورده بود. نهادهای اقتصادی و سیاسی، محدود بودند و ژاپن در فقر به سر می برد.

سایْگو، تاکاموری (۱۸۲۷ـ۱۸۷۷)(Saigo, Takamori)
سایْگو، تاکاموری
سردار و دولتمرد محافظه کار ژاپنی. به بازگشت میجی، امپراتور ژاپن، کمک و سپس بر ضد او قیام کرد. در ۱۸۷۲ فرمانده کل قوا و از شخصیت های عمده در حکومت میجی شد، ولی در ۱۸۷۳ استعفا کرد و قیام ساتسومارا در ۱۸۷۷ رهبری کرد. پس از شکست قیام، و دریافت این حقیقت که این شکست به معنای پایان حیات طبقۀ سامورایی است، خودکشی کرد. سایگو مقام دون پایه ای از ساتسوما در کیوشوبود، که از قدیم ایالتی مخالف شوگون ها بود. او با اوکوبو توشی میچیقیام موفقیت آمیز سامورایی ها را علیه شوگون توکوگاوا رهبری کرد (۱۸۶۷ـ۱۸۶۸). در ۱۸۷۱ وزیر و در ۱۸۷۳ سپهسالار شد. با دولت میجی، به ویژه بر سر خدمت وظیفۀ اجباری که شیوۀ زندگی سامورایی را به خطر می انداخت، اختلاف پیدا کرد و در ۱۸۷۳ که نقشۀ او را برای جنگ با کره رد کردند استعفا کرد.