دروازه های تهران به بناهای استوار و بلند و فضاهای شهری پیرامون آنها گفته می شد که در گذشته در بخش هایی از حصار و برج و باروی شهر تهران ساخته شده بودند. ساخت این بناها از عصر صفویه با ساخت پنج دروازه در دوران شاه طهماسب برای نخستین بار انجام شد. در دوران افغان ها یک دروازه و در دوران محمدشاه قاجار یک دروازه دیگر ساخته شد. در دوران پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار دروازه های صفوی جهت گسترش شهر ویران شدند و سپس شهر دارای دوازده دروازه شد.
دروازه دولاب واقع در اول بازارچه نایب السلطنه (بعدها در سه راه شکوفه دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه شاه عبدالعظیم واقع در ابتدای بازار حضرتی (بعدها در میدان شوش دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه قزوین اول بازارچه قوام الدوله (بعدها در میدان قزوین دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه شمیران که در اول پامنار واقع بود. (بعدها در انتهای پل چوبی دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه های دوران ناصرالدین شاه در دوران پهلوی تخریب شدند و امروز تنها دو دروازه از دوران های گذشته باقی مانده است، یکی دروازه باغ ملی که در نخست وزیری رضاخان ساخته شده و دیگری بخش کوچکی از دروازه محمدیه واقع در مدخل بازار عباس آباد می باشد. همچنین سر در قورخانه تهران نیز از آن دوران بر جای مانده است.
دروازه های دوازده گانه از دیدگاه کاشی کاری و نقش و نگار و ستون هایی به رنگ آبی آسمانی با نقوش جالبشان مثل نقش رستم، دیو سفید و رستم و اسفندیار همه زیبا، گیرا و دلپذیر بودند. دروازه های تهران عبارت بود از دروازه خراسان، دروازه شاه عبدالعظیم، دروازه غار، دروازه گمرک، دروازه قزوین، دروازه بهجت آباد، دروازه دولت، دروازه شمیران، دروازه دوشان تپه، دروازه دولاب، دروازه باغشاه و دروازه چراغ برق. این دروازه ها شب ها بسته می شد و آمد و رفت از آن ها ممنوع می شد، مگر با گفتن (اسم شب) که همه روزه وزیر دربار آن را به رئیس قراولان می داد.
آخرین دروازه ای که در دارالخلافه تهران ساخته شد و آن را دروازه میدان مشق می گفتند در دوران سلطنت رضاشاه در محل میانی شرکت نفت و پستخانه به وجود آمد. در بزرگ آهنی این بنا را که سال ها بر فراز آن نقاره می زدند در قورخانه ساخته بودند.
دروازه دولاب واقع در اول بازارچه نایب السلطنه (بعدها در سه راه شکوفه دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه شاه عبدالعظیم واقع در ابتدای بازار حضرتی (بعدها در میدان شوش دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه قزوین اول بازارچه قوام الدوله (بعدها در میدان قزوین دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه شمیران که در اول پامنار واقع بود. (بعدها در انتهای پل چوبی دروازه دیگری به همین نام ساخته شد)
دروازه های دوران ناصرالدین شاه در دوران پهلوی تخریب شدند و امروز تنها دو دروازه از دوران های گذشته باقی مانده است، یکی دروازه باغ ملی که در نخست وزیری رضاخان ساخته شده و دیگری بخش کوچکی از دروازه محمدیه واقع در مدخل بازار عباس آباد می باشد. همچنین سر در قورخانه تهران نیز از آن دوران بر جای مانده است.
دروازه های دوازده گانه از دیدگاه کاشی کاری و نقش و نگار و ستون هایی به رنگ آبی آسمانی با نقوش جالبشان مثل نقش رستم، دیو سفید و رستم و اسفندیار همه زیبا، گیرا و دلپذیر بودند. دروازه های تهران عبارت بود از دروازه خراسان، دروازه شاه عبدالعظیم، دروازه غار، دروازه گمرک، دروازه قزوین، دروازه بهجت آباد، دروازه دولت، دروازه شمیران، دروازه دوشان تپه، دروازه دولاب، دروازه باغشاه و دروازه چراغ برق. این دروازه ها شب ها بسته می شد و آمد و رفت از آن ها ممنوع می شد، مگر با گفتن (اسم شب) که همه روزه وزیر دربار آن را به رئیس قراولان می داد.
آخرین دروازه ای که در دارالخلافه تهران ساخته شد و آن را دروازه میدان مشق می گفتند در دوران سلطنت رضاشاه در محل میانی شرکت نفت و پستخانه به وجود آمد. در بزرگ آهنی این بنا را که سال ها بر فراز آن نقاره می زدند در قورخانه ساخته بودند.
wiki: دروازه های تهران