گلو

حنجرة , طریق , مریی , وادی

عقب دهان که ازبالابدهان وازطرف پایین بمری وقصبه الریه اتصال دارد
( اسم ) ۲ - حلق . یا گلوی آسیا . سوراخ وسط آسیا که از آن دانه ریزند تا آس گردد . یا گلوی زهدان . عنق رحم . یا آب خوش به گلو فرو نرفتن . یک دم راحت نبودن : مرا باری از کثرت تقلب احوال عراق و تغلب خیال مراجعت تتار آبی خوش بگلو فرو نمی رفت . یا پایین نرفتن چیزی از گلوی کسی . غذایی نخوردن : من بیست و چهار ساعت است که چیزی از گلویم پایین نرفته . یا تا گلو قرض داشتن ( زیر بار قرض بودن ) . بسیار مدیون بودن قرض زیاد داشتن . یا گلوی کسی پیش دختر یا زنی گیر کردن . عاشق وی شدن .
دهی است از دهستان پائین شهر بخش میناب شهرستان بندر عباس

(گِ یا گَ ) (اِ. ) ۱ - قسمت جلوی گردن ، مجرای غذا و هوا در درون گردن ، حلق . ۲ - لوله یا مجرای باریکی که یک مخزن را به دهانه پیوند می دهد (فنی ). ، ~پیش چیزی (کسی ) گیر کردن (کن . ) سخت خواهان آن کس بودن .

گلو. [ گ ُ / گ َ ] ( اِ ) در اوستا گَرَه ( گلو )، پهلوی گروک ، سانسکریت گَلَه ، لاتینی گولا ، ارمنی کول ( فروبرده ، بلعیده )، کردی گَرو ، افغانی غاره ، غرئی ( گردن ، قصبةالریه )، استی قور ( غیرقطعی )، سنگلیچی غر ، خوانساری گلی ، دزفولی گلی ، گیلکی گولی ، کردی گئورو ، گئوری ( گلو، معبر تنگ )، گئوری ، گریو ، گوری . ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). حلق. حلقوم. ( برهان ) ( آنندراج ) ( دهار ). مجرای غذا و دم در درون گردن : ذبح ، ذباح ، ذبحة؛ درد گلو. شکیکه. ذمط؛ گلو بریدن کسی را. ذعط؛ گلو بریدن کسی را. ذکاة؛ گلو بریدن گوسپند را. اجترار؛ جره برآوردن شتر از گلو. تهوید؛ آواز به گلو برگردانیدن بنرمی. جرض ؛ به گلو درماندن طعام و جز آن. جرجرة؛ آواز کردن گلو. جائر؛ به گلو درماندگی چیزی. جرثومه ٔ؛ سرنای گلو. حز؛ گلوی آسیای. فحفحة؛ عارض شدن گرفتگی در گلو در آواز. ( منتهی الارب ) :
راست گویی که در گلوش کسی
پوشکی را همی بمالد گوش.به خروش اندرش گرفته غریو
به گلو اندرش بمانده غرنگ.فروهشته بر گردن افراخته
چو نای دم اندر گلو ساخته.ای دیده هاچو دیده غوک آمده برون
گویی که کرده اند گلوی ترا خبه .بسته زیر گلو از غالیه تحت الحنکی
پیرهن دارد زین طالب علمانه یکی.گر بلبل بسیارگو بست از فراق گل گلو
گلگون صراحی بین در او بلبل بگفتار آمده.ناچخی راند بر گلوش دلیر
چون بر اندام گور پنجه شیر
اژدها را درید کام و گلو
ناچخ هشت مشت شش پهلو.گلوی خویش عبث پاره میکند بلبل
چو گل شکفته شود در چمن نمی ماند.- امثال :
از گلو بیرون کشیدن ؛ به جبر و عنف چیزی را از کسی ستدن.
از گلوی خود بریدن و به دیگران دادن ؛ کنایه است از خودگذشتگی و بخشش بسیار.
در گلو گیر کردن .
گریه به گلو ؛ آماده گریه. اشک در مشک.
گریه گلوی کسی را گرفتن ؛ بغض کردن. آماده گریه کردن بودن.
گلو پیش کسی گیر کردن یا گیر کردن گلو پیش کسی ؛ عاشق کسی شدن.
گلو هفت بند دارد ؛ کنایه از آن است که به تأمل و اندیشه بسیار سخن باید گفت.

قسمت عقب دهان که از بالا به دهان و از طرف پایین به مری و قصبة الریه اتصال دارد، حلق.

( گِلُو ) چران؛ چراننده؛ نگهدارنده؛ محافظ. مثلاً شُو برگِلُو یعنی شبان و بره چران؛ چوپان و دستیار چوپان. گاگِلُو یعنی گاوچران
( گُلَو ) درهنگام خرمنکوبی؛ حیوانات را در یک ردیف به چوب میانه خرمن می بندند. به جایگاه کنار چوب گلو و حیوان بسته شده در آنجا گلوی؛ و به کناره خرمن سرپر و حیوان بسته شده در آنجا سرپری گویند
قلت
( گُلُو ) گلوله؛ حبه؛ قرص؛ تکه
( گُلو ) گوساله
سَق؛ بُن نا؛ بن سق؛ تِشنی؛ خِر؛ قُر؛ قُرناس؛ گِلی؛ نا

نا