تَپ اخترها (به انگلیسی: Pulsar) ستاره های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران می کنند و پالس های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی را از خود منتشر می کنند. برخی از تپ اخترها نیز پرتوهای ایکس تابش می کنند. ستاره های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ ستارهٔ منفجر شده ای هستند که حجم کوچک و چگالی بسیار بالایی دارند. برای نمونه تپ اختری به قطر ۲۰ کیلومتر ۱٫۵ برابر جرم خورشید را در خود جای داده است. تپ اخترها هنگام تولد دمایی در حدود چند میلیون درجه سلسیوس دارند و بلافاصله شروع به سرد شدن می کنند. نحوه و سرعت سرد شدن نیز به مواد تشکیل دهنده و چگالی آن ها بستگی دارد.
تاکنون بیش از ۱۰۰ تپ اختر مشخص شده اند. به جرأت می توان گفت که هر یک از آن ها ستاره ای نوترونی می باشد. تپ اختر سحابی خرچنگ سریعترین آنهاست، که انفجارات انرژی اش به میزان ۳۰ ضربان در ثانیه به ما می رسد و این میزان، ۳۰ چرخش در ثانیه را برای ستاره نوترونی پیشنهاد می کند. سایر تپ اخترها دارای میزانهایی تا حداقل یک ضربان در دو ثانیه می باشند، که این موضوع مبین چرخش بسیار آهسته این ستارگان نوترونی است. چون تپ اخترها با پیر شدن آهسته تر می چرخند، در نتیجه تپ اختر خرچنگ جوان ترین تپ اختری است که تاکنون مشاهده شده است.
تپ اختر بادبان. علاوه بر خرچنگ، تپ اختر دیگری درون ابرگاز در حال انبساطی قرار گرفته است، که به نظر می رسد باقی مانده یک ابرنواختر انفجاری باشد. به علت اینکه این تپ اختر در جهت صورت فلکی بادبان قرار دارد، تپ اختر بادبان نامیده می شود. این تپ اختر در مرکز سحابی آدامس که چاه رقیقی از ماده بین ستاره ای و به فاصله ۱۵۰۰ سال نوری از ما است، قرار دارد.ضربان های حاصل از تپ اختر بادبان به میزان ۱۲ عدد در ثانیه به ما می رسند. چون تپ اختر بادبان از تپ اختر خرچنگ آهسته تر می چرخد، در نتیجه ابرنواختری که این تپ اختر را تولید کرده است بایستی زودتر از ابرنواختر خرچنگ اتفاق افتاده باشد،
با یک تقریب ساده، ابرنواختر بادبان بین ۵۰۰۰تا۱۰۰۰۰ سال قبل منفجر شده است. چون تپ اختر بادبان به زمین بسیار نزدیک است – حدود یکدهم فاصله خرچنگ از ما – از این رو، انفجار ابرنواختر مربوط به آن بایستی به صورت یک ستاره جدید وبسیار روشن در جهان ظاهر شده باشد. این روشنائی بایستی بسیار زیادتر از روشنائی ماه کامل در طول چند هفته و در مراحل اولیه به رنگ قرمز آتشین دیده شده باشد. یک ابرنواختر به نزدیکی نمونه اخیر، امروزه منظره باهیبتی دارد و مطمئناً برای ما منظره وحشتناکی خواهد بود.
تاکنون بیش از ۱۰۰ تپ اختر مشخص شده اند. به جرأت می توان گفت که هر یک از آن ها ستاره ای نوترونی می باشد. تپ اختر سحابی خرچنگ سریعترین آنهاست، که انفجارات انرژی اش به میزان ۳۰ ضربان در ثانیه به ما می رسد و این میزان، ۳۰ چرخش در ثانیه را برای ستاره نوترونی پیشنهاد می کند. سایر تپ اخترها دارای میزانهایی تا حداقل یک ضربان در دو ثانیه می باشند، که این موضوع مبین چرخش بسیار آهسته این ستارگان نوترونی است. چون تپ اخترها با پیر شدن آهسته تر می چرخند، در نتیجه تپ اختر خرچنگ جوان ترین تپ اختری است که تاکنون مشاهده شده است.
تپ اختر بادبان. علاوه بر خرچنگ، تپ اختر دیگری درون ابرگاز در حال انبساطی قرار گرفته است، که به نظر می رسد باقی مانده یک ابرنواختر انفجاری باشد. به علت اینکه این تپ اختر در جهت صورت فلکی بادبان قرار دارد، تپ اختر بادبان نامیده می شود. این تپ اختر در مرکز سحابی آدامس که چاه رقیقی از ماده بین ستاره ای و به فاصله ۱۵۰۰ سال نوری از ما است، قرار دارد.ضربان های حاصل از تپ اختر بادبان به میزان ۱۲ عدد در ثانیه به ما می رسند. چون تپ اختر بادبان از تپ اختر خرچنگ آهسته تر می چرخد، در نتیجه ابرنواختری که این تپ اختر را تولید کرده است بایستی زودتر از ابرنواختر خرچنگ اتفاق افتاده باشد،
با یک تقریب ساده، ابرنواختر بادبان بین ۵۰۰۰تا۱۰۰۰۰ سال قبل منفجر شده است. چون تپ اختر بادبان به زمین بسیار نزدیک است – حدود یکدهم فاصله خرچنگ از ما – از این رو، انفجار ابرنواختر مربوط به آن بایستی به صورت یک ستاره جدید وبسیار روشن در جهان ظاهر شده باشد. این روشنائی بایستی بسیار زیادتر از روشنائی ماه کامل در طول چند هفته و در مراحل اولیه به رنگ قرمز آتشین دیده شده باشد. یک ابرنواختر به نزدیکی نمونه اخیر، امروزه منظره باهیبتی دارد و مطمئناً برای ما منظره وحشتناکی خواهد بود.
wiki: تپ اختر