پرجرم ترین ستاره های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر (به انگلیسی: Supernova) به پایان می برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن می کند. آن گاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می گذارد. نوترون سنگین ترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن می تواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم می توان بقایای درخشان ستاره های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده اند، دید. ابرنواخترها نادراند؛ در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می دهد که برخی از آن ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راه شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، به خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان ها یافته اند.
آکادمی علوم فضایی ایران
دانشنامه ستاره شناسی
وقتی ستاره ای پرجرم تر از حدود ۸ برابر خورشید، ذخیرهٔ هیدروژن خود را به پایان می رساند، منبسط شده و به یک ابرغول سرخ تبدیل می شود. ابرغول ها، برخلاف غول ها، در درون به حد کافی گرمند و می توانند کربن و اکسیژن حاصل از هلیم سوزی را نیز به جای سوخت مصرف و عناصر سنگین تری تولید کنند. ابرغول ها می توانند عناصری به سنگینی آهن تولید کنند.
ابرنواخترها بر پایهٔ نحوهٔ تشکیل به دو دستهٔ کلی تقسیم می شوند:
ابرنواخترهای با هسته رمبنده می باشند که در حقیقت ستاره های پرجرمی هستند که سوخت هسته ای درونشان به اتمام رسیده است و با توجه به اینکه جرم هسته به ماوراء حد چاندراسخار یعنی بسیار بیشتر از ۱/۴ برابر جرم خورشید می رسد انقباض هسته تا رسیدن به فشار تبهگنی نوترونی و در واقع تبدیل شدن ستاره به یک ستاره نوترونی ادامه پیدا می کند و در نتیجه مواد در لایه های بالایی جو ستاره به شکل انفجار مهیب به بیرون پرتاب می شوند.
آکادمی علوم فضایی ایران
دانشنامه ستاره شناسی
وقتی ستاره ای پرجرم تر از حدود ۸ برابر خورشید، ذخیرهٔ هیدروژن خود را به پایان می رساند، منبسط شده و به یک ابرغول سرخ تبدیل می شود. ابرغول ها، برخلاف غول ها، در درون به حد کافی گرمند و می توانند کربن و اکسیژن حاصل از هلیم سوزی را نیز به جای سوخت مصرف و عناصر سنگین تری تولید کنند. ابرغول ها می توانند عناصری به سنگینی آهن تولید کنند.
ابرنواخترها بر پایهٔ نحوهٔ تشکیل به دو دستهٔ کلی تقسیم می شوند:
ابرنواخترهای با هسته رمبنده می باشند که در حقیقت ستاره های پرجرمی هستند که سوخت هسته ای درونشان به اتمام رسیده است و با توجه به اینکه جرم هسته به ماوراء حد چاندراسخار یعنی بسیار بیشتر از ۱/۴ برابر جرم خورشید می رسد انقباض هسته تا رسیدن به فشار تبهگنی نوترونی و در واقع تبدیل شدن ستاره به یک ستاره نوترونی ادامه پیدا می کند و در نتیجه مواد در لایه های بالایی جو ستاره به شکل انفجار مهیب به بیرون پرتاب می شوند.
wiki: تله فیلمی به کارگردانی جان هریسون است که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد.
wiki: ابرنواختر (فیلم ۲۰۰۵)