قدر ظاهری

قدر ظاهری (به انگلیسی: apparent magnitud)، مقیاسی عددی از روشنایی ستارگان از دید ناظر در زمین است. هرچه مقدار آن کمتر باشد ستاره پرنور تر دیده می شود (اما لزوما درخشنده تر نیست). قدر ظاهری را با m نشان می دهند.
قدر اول: ۲۰ ستاره روشنتر (ستارگان قدر منفی و صفر تا ۱٫۳۵)
قدر دوم: حدود ۵۰ ستاره
قدر سوم: حدود ۲۰۰ ستاره معرفی شده اند.
قدر چهارم: تنها حدود ۴۷۰ ستاره بطور ویژه معرفی شده اند.
قدر پنجم: تنها حدود ۲۲۰ ستاره بطور ویژه معرفی شده اند.
قدر ششم: تنها حدود ۵۰ ستاره بطور ویژه معرفی شده اند.
اساس نظام قدربندی ستارگان از یونان باستان کسب شده است. در این نظام، مبنای درجه بندی قدرها واکنش چشم انسان به درجه های نوری مختلف است. اولین بار ابرخس منجم یونانی ستارگان آسمان را به ۶ دسته از لحاظ روشنایی تقسیم کرد. پرنورترین ها در قدر یک و کم نورترین ها در قدر ۶ جای داشتند. قدر ششمی ها کم نورترین اشیاء قابل مشاهده توسط بشر با چشم غیرمسلح بودند.
این رده بندی را بطلمیوس در کتاب مجسطی آورده و به طور گسترده پذیرفته شد.
صوفی رازی دانشمند مسلمان ایرانی، از نخستین کسانی بود که روش اندازه گیری قدر ستارگان را ارائه کرد.