پای قورباغه

پای قورباغه یکی از خوراکی های شناخته شده در آشپزی فرانسوی و آشپزی چینی است. این خوراک همچنین در مناطق دیگر جهان مانند تایلند، اندونزی، ویتنام، منطقه آلنتیخو در پرتغال، اسپانیا، آلبانی، اسلوونی، شمال غرب یونان ایالت کرالای هندوستان و منطقه پیمونت در ایتالیا، و همچنین مناطق جنوبی ایالات متحده مصرف می شود. در سال ۲۰۱۴، اندونزی بزرگترین صادرکننده و همین طور مصرف کنندهٔ پای قورباغه جهان بود. در مناطقی مثل برزیل، مکزیک و کارائیب هنوز هم قورباغه ها را غیرخوراکی می دانند. پای قورباغه سرشار از پروتئین، اسید چرب امگا ۳، ویتامین آ و پتاسیم است. به خاطر عطر و طعم ملایم آن ها و داشتن بافتی شبیه بال جوجه، اغلب گفته می شود مزهٔ آن ها مثل جوجه است. مزه و بافت گوشت قورباغه تقریباً چیزی بین جوجه و ماهی است. قورباغه در بعضی از کشورها مثل ویتنام به صورت تجاری مطرح شد. ماهیچه های قورباغه به سرعت ماهیچه های حیوانات خون گرم (به عنوان مثال، جوجه) دچار جمود نعشی نمی شوند، بنابراین گرمای حاصل از پخت وپز می تواند موجب کشش ناگهانی و جمع شدن پاهای قورباغه گردد.
میزان تجارت بین المللی پاهای قورباغه هر سال به ارزش ۴۰ میلیون دلار آمریکا است، که بیشتر کشورهای دنیا در این تجارت سهیم هستند. فرانسه، بلژیک و ایالات متحده بزرگترین واردکنندگان پای قورباغه هستند، در حالی که اندونزی و چین بزرگترین صادرکننده های بین المللی هستند. در حالی که این ارقام برای مصارف داخلی نیستند، وقتی میزان تولید قورباغه از مزارع در نظر گرفته شود، به طور محافظه کارانه تخمین زده می شود که در سراسر جهان هر سال انسان ها بیش از ۳٫۲ میلیارد قورباغه را به عنوان غذا به مصرف می رسانند.
بسیاری از طرفداران محیط زیست اصرار دارند مصرف قورباغه به ویژه قورباغه های شکار شده از طبیعت وحشی محدود گردد- به خاطر اینکه جمعیت دوزیستان کاهش می یابد و قورباغه ها از عناصر ضروری اکوسیستم هستند. طرفداران حفظ محیط زیست هشدار می دهند که قورباغه ها نسبت به تغییرات محیطی، بیماری، تخریب زیستگاه و آلودگی حساس هستند بنابراین تقاضاهای مربوط به پخت وپز قورباغه مناطقی را به طور جدی تهی از قورباغه می سازد.
بر اساس قوانین دین یهود در مورد غذا، خزندگان و دوزیستان ناپاک هستند؛ بنابراین پای قورباغه کوشر نیست و استفاده از آن برای یهودیان ممنوع است.