ذرات الفا

ذرات آلفا. ذرات آلفا در فیزیک از دو پروتون و دو نوترون دارای پیوند با هم (مشابه هستهٔ هلیوم) تشکیل شده است.
توماس رویدز
ارنست رادرفورد
واپاشی آلفا
ذرات آلفا را در ابتدا به عنوان کم نفوذترین تابش هایی که از مواد طبیعی گسیل می شوند، شناسایی کردند. در سال ۱۹۰۳ ارنست رادرفورد نسبت بار به جرم آن ها را با استفاده از انحراف ذرات آلفایی حاصل از فروپاشی رادیوم در میدان های الکتریکی و مغناطیسی تعیین کرد. علی رغم مشکل بودن این آزمایش های اولیه، نتیجه رادرفورد ۲۵ درصد بیش از مقدار پذیرفته شده فعلی بود و در سال ۱۹۰۹ رادرفورد نشان داد همانطور که حدس زده می شد ذرات آلفا واقعاً از هسته های هلیوم تشکیل شده اند.
ساختمان این ذره پرانرژی که معمولاً از هسته های سنگین ناپایدار خارج می شود، مشابه هسته هلیوم طبیعی یعنی دارای دو ذره پروتون و دو ذره نوترون است. جرم آن کمی بیش از چهار واحد جرم اتمی و حامل دو بار الکتریکی مثبت است. هسته ناپایداری که از خود پرتو آلفا ساطع می کند و تبدیل به هسته دختری می شود که عدد اتمی آن دو عدد و عدد جرمی آن ۴ عدد کمتر از اعداد اتمی و جرمی هسته مادر است.
در هسته های سنگین آهنگ افزایش نیروی دافعه کولنی از نیروی بستگی هسته بر حسب افزایش z بیشتر می شود و عامل اصلی گسیل آلفا زا بر اساس دافعه کولنی می باشد. ذره آلفا ساختار پایدار و مقیدی دارد و در مقایسه با اجزای تشکیل دهنده آن جرمی نسبتاً کم دارد. در مقایسه با ذرات دیگر واپاشی خودبه خودی از لحاظ انرژی فقط برای ذره آلفا امکان پذیر است.