خالد بن برمک

خالد بن برمک معروف به خالد برمکی نیای برمکیان و یکی از کارگزاران ابومسلم خراسانی بود. وی برای به وجود آمدن خلفای عباسی خدمات فراوانی کرد.
وی پسر قباد (معروف به برمک) پسر خوران شاه (معروف به گشتاسب) پسر اردوان شاه (معروف به جاماسب) پسر هرمز (معروف به هرمز چهارم) پسر خسرو انوشیروان دادگر (معروف به خسرو یکم) است.
یحیی بن خالد برمکی پسر وی است.
ابوالعباس سفاح پادشاه عباسی، خالد را پیش کشید و جایگاه وزارت به او داد و منصور نیز این به این جایگاه گواه داد. پس از کشته شدن ابومسلم خراسانی، ابوجعفر منصور وی را برای مقابله با شورش فارس فرستاد. پس از مدتی وی برای مدت اندکی بر طبرستان و موصل حکم راند. خالد حتی در زمان ابوعبدالله مهدی در حالی که سنش بالغ بر ۷۰ سال بود همراه با پسرش یحیی برمکی در یک لشکرکشی بر ضد بیزانس شرکت کرد. سرانجام وی در سال ۱۷۰ قمری برابر با ۷۸۶ میلادی دار فانی را وداع گفت.

[ویکی فقه] خالد بن برمک از خاندان برمکیان که از خاندانی دولتمرد و غالباً ادب پیشه در دوره اول عباسیان، بویژه در زمان هارون الرشید بود.
اخبار و گزارش های موجود درباره نیای برمکیان ابهام آمیز و گوناگون است و گاه به راه افسانه رفته است. خالد بن برمک اولین فرد از خاندان برمکیان است که درباره اش آگاهی های تاریخی مستند وجود دارد. گویا پدرِ خالد در بلخ، مقارن حکومت بنی امیه بر خراسان، فرد با نفوذی بوده است.ابن اثیر، ذیل حوادث ۱۰۷ می گوید، به دستور حاکم اموی، اسدبن عبدالله قسری، بازسازی بلخ را به او سپردند تا امویان لشکر خود را از بروقان (بروکان) در دو فرسخی بلخ بار دیگر به بلخ منتقل کنند.
سیر تاریخی زندگی خالد
فرزند برمک از دعات عباسیان در خراسان، دولتمرد و وزیر سفاح، منصور و مهدی عباسی بود. وی حدود ۹۰ به دنیا آمد. در برخی گزارش های تاریخی برای ساختن تباری عربی برای خالد آمده است که در ۸۶ همسر برمک در زمره اسیران عبد الله بن مسلم باهلی در آمد و از او باردار شد. اما در درستی این گفته تردید هست. سپردن بازسازی بلخ به برمکیان، نشان می دهد که ایشان بار دیگر خاندانی صاحب نفوذ در خراسان شدند و خالد در همین سال ها پیوند خود را با والیان اموی قطع کرد و در زمره داعیان ابراهیم امام عباسی و سردار ابومسلم، قَحطَبه بن شبیب، در آمد.
← سال۱۲۹-۱۳۰
۱. ↑ لوسین بووا، برمکیان، ج۱، ص۳۵ـ۴۲، ترجمه عبدالحسین میکده، تهران ۱۳۵۲ ش. ۲. ↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۱۹۸، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
...