فلاخن

فَلاخَن یا قلاب سنگ ابزاری جنگی بود که برای پرتاب چیزهایی مانند سنگ از آن بهره می بردند. فلاخن از رشته ای پشمی یا ابریشمی ساخته می شده است. امروز بیشتر در نزد چوپانان کاربرد دارد.
تیرکمان سنگی
فلاخن در متن های پارسی به گونهٔ فلاخان، فلخمان، پلخمان، فلماخن، بلخم، دستاسنگ، دست سنگ، قلباسنگ، فلماسنگ، کلاسنگ و کلماسنگ نیز نوشته شده است. در برخی از شعرهای پارسی نیز به کار رفته است مانند این شعر از جامی:
فلاخن یک جنگ افزار کهن است که خاست گاهش به درستی آشکار نیست ولی می نماید که در دورهٔ نوسنگی در حوزهٔ مدیترانه بیشتر کاربرد داشته است. اگر استرالیا را مستثنی بگیریم می توان گفت که فلاخن در همه جای جهان زمانی کاربردی داشته است. البته آشکار نیست که گسترش این ابزار در پیوند با مردمان کهن با یکدیگر بوده است یا اینکه مردمان پراکنده خودشان جداگانه به این اختراع رسیده اند.
هومر و بسیاری از نویسندگان یونانی به این جنگ افزار اشاره کرده اند. در ۴۰۱ (پیش از میلاد) یونانیان در جنگ با اردشیر دوم هخامنشی از سپاه فلاخن انداز او بسیار آسیب دیدند و به ستوه آمدند.

[ویکی فقه] فَلاخَن به معنای ابزار پرتاب سنگ ، ساخته شده از دو ریسمان و قلاب سنگ می باشد.
از آن در باب حج و سبق و رمایه نام برده اند.
در حج
در جواز پرتاب سنگ به جمره( رمی جمره ) با ابزاری چون فلاخن اختلاف است.
در سبق و رمایه
شرط بندی در مسابقه تنها در مواردی خاص مانند تیراندازی (رمایه) و سوار کاری ، جایز است. در جواز مسابقه، حتی بدون شرط بندی در غیر آن موارد، مانند مسابقه با فلاخن، اختلاف است.