بدر شاکر السیاب

بدر شاکر السیاب (به انگلیسی: Badr Shakir al Sayyab) (زادهٔ ۲۴ دسامبر ۱۹۲۶، بصره - مرگ ۱۹۶۴ (میلادی)، کویت) شاعر مشهور عراقی و از پیشاهنگان شعر نو عرب است.
Wilting Flowers (أزهار ذابلة، ۱۹۴۷)
Hurricanes (أعاصیر، ۱۹۴۸)
Flowers and myths (أزهار وأساطیر)
Dawn of peace (فجر السلام، ۱۹۵۱)
The Grave Digger (Long Poem) (حفار القبور، ۱۹۵۲)
The Blind Prostitute (المومس العمیاء، ۱۹۵۴)
Weapons and Children (الأسلحة والأطفال، ۱۹۵۵)
Rain song (انشودة المطر، ۱۹۶۰)
Drowning Temple (۱۹۶۲، المعبد الغریق)
Alaguenan? Home (۱۹۶۳)
(۱۹۶۴، شناشیل ابنة الجلبی)
بدر شاکر السیاب در روز ۲۴ دسامبر ۱۹۲۶ در روستای جیکور در جنوب شرقی بصره در عراق چشم به دنیا گشود. او در بغداد به تحصیل پرداخت و دارای گرایش های مارکسیستی بود. معمولاً وی را همردیف با نازک الملائکه و عبدالوهاب البیاتی از بنیانگذاران شعر نو و آزاد عربی می دانند. بدر شاکر السیاب نسبت به دو همتای دیگر خود، در شکستن قواعد سنتی شعر عربی پیشگام تر بود و در این زمینه با جسارت بیشتری عمل می کرد. اگر چه وی در سن ۳۸ سالگی و در جوانی درگذشت، اما در عمر کوتاه خود، تحول بسیاری را در ساختار و زبان شعر معاصر عرب ایجاد نمود.

بدر شاکر السیاب (۱۹۲۶–۱۹۶۴) شاعر عراقی و از پیشاهنگان شعر نو عرب.
• «می خواهم برگردم و به مبارزین بپیوندم

[ویکی اهل البیت] بدر شاکرالسیاب در روستای جیکور در جنوب شرقی بصره عراق به تاریخ 24 دسامبر سال 1929 م متولد شد و در سال ۱۹۶۴م، در کویت درگذشت.
مادرش در سن 23 سالگی زمانی که بدر شش سال بیشتر نداشت یعنی در سال 1932 فوت می کند و این داغ تا همیشه زندگی با او می ماند. از آن پس به دامن مادربزرگ خود پناه می آورد. به محل تولد خود عشق می ورزید و این در بسیاری از اشعار شاعر به وضوح دیده می شود. او هنرمندی حساس و سخت ناشکیبا بود.
بدر شاکر السیاب برای تحصیل پیاده تا روستای باب سلیمان در غرب جیکور رفت و آمد می کرد و سپس به مدرسه المحمودیه مدرسه ابتدایی در ابی الخصیب می رفت. سیاب در نوجوانی برای تحصیل به بغداد رفت و در دانشکده تربیت معلم درس خواند. در این زمان شعرسرایی در قالبهای سنتی را شروع کرده بود.
در جوانی به تأثیر از مبارزات سیاسی جامعه که جانمایه آن اعتراض به دستگاه استبداد و استعمار بود، مانند بیشتر روشنفکران و هنرمندان روزگارش به اندیشه های چپ گرایش یافت و از سوی حکومت تحت پیگرد قرار گرفت. چند بار به زندان افتاد و سرانجام در سال ۱۹۵۲ در زمان نخست وزیری دکتر محمدمصدق به ایران گریخت و پس از یک اقامت هفتاد روزه در ایران به کویت و سپس لبنان رفت.
پس از انقلاب ۱۴ ژوئیه ۱۹۵۸ که فصل تازه ای در تاریخ عراق گشود، به میهن خود برگشت و در متن مبارزات مردم قرار گرفت که نیروهای چپگرا نیروی اصلی آن به شمار می رفتند.
از سال ۱۹۴۷ اولین شعرهای آزادش را منتشر کرد. تسلط بر زبان انگلیسی دروازه شعر جهانی را به رویش باز کرد. اشعاری از لویی آراگون، ناظم حکمت، فدریکو گارسیا لورکا و پابلو نرودا را به عربی ترجمه کرد و از تی اس الیوت، ادیت سیتول و ازرا پاند تأثیر گرفت. در سال ۱۹۶۰ مهمترین شعرش "سرود باران" را انتشار داد که معروفترین شعر اوست و امروزه یکی از بهترین نمونه های شعر معاصر عرب به شمار می رود.
رادیکال ترین نماینده جریان شعری مدرن بود که نه تنها در شکل و قالب های پیشین، شامل تصاویر و عناصر شعری، بلکه در گوهر و حس شعری نیز یکسره با سنت ادبی گرانبار گذشته قطع رابطه کرد.
با دید مدرن شخصی، بیان اساطیری ژرف و نمادگرایی بدیعش بر شعر امروز عرب و کار شاعران نسل بعد تأثیر فراوانی به جا گذاشت. شعرش زبانی غنی، رمزآلود، چندپهلو و پیچیده دارد. عشق به سرزمین مادری و مردم زحمتکش و ستمدیده آن که به خاطر جهل و استبداد از ثروت ها و مواهب بیکران میهن خود جز زجر و محنت سهمی ندارند، از درونمایه های همیشگی شعرش است. شاعران نوگرای عرب مانند محمود درویش و آدونیس، آثار بدر شاکر السیاب را والاترین دستاورد شعر معاصر عرب می دانند.