میناس آوتیسیان. میناس آوتیسیان (به ارمنی: Մինաս Ավետիսյան) (به انگلیسی: Minas Avetisyan) (زاده ۲۰ ژوئیه۱۹۲۸-در گذشت ۲۴ فوریه ۱۹۷۵) از نقاشان بنام نیمه دوم قرن بیستم ارمنستان است.
فهرست هنرمندان ارمنی
فهرست نقاشان ارمنی
میناس کاراپتی آوتیسیان (به ارمنی: Մինաս Կարապետի Ավետիսյան) در ۲۰ ژوئیه ۱۹۲۸ در روستای جاجور ارمنستان زاده شد. او یکی ار چهره های شاخص هنرهای تجسمی نیمه دوم قرن بیستم ارمنستان محسوب می شود. مادرش سوفو دختر کشیشی از اهالی قارص بود و پدرش کاراپت از اهالی شهر موش بود. او از دوران نوجوانی مجذوب آثار ماردیروس ساریان شد و در سن ۱۸ سالگی برای اولین بار این نقاش را ملاقات نمود.نقاشی مینیاتور ارمنی و هنر دوران رنسانس ایتالیا نقش مهی در به ثمر رساندن ذوق و استعداد هنری او داشته اند.
دهکدهٔ جاجور با داشتن آکادمی هنری معروف (رپین) وبا گذشتهٔ فرهنگی درخشان خود نقش بسیار مهمی در به ثمر رساندن استعداد هنری او داشت.آوتیسیان همواره از اساتید خود «جوهانسن» (به انگلیسی: Johannson)، «زایتسف» (به انگلیسی: Zaitsev) و خودیاکف (به انگلیسی: Khudiakov) با قدردانی سخن گفته است این اساتید هیچ گاه او را از ابراز خلاقیت هنری و حس طبیعی بیانگری در کارهایش بازنداشتند. بعد از اتمام دوران آکادمی هنری شهر جاجور او به شهرهای مختلف ارمنستان سفر کرد و به مطالعهٔ آثار تاریخی و نقاشیهای مینیاتور پرداخت.
آوتیسیان خود را به عنوان یک نقاش منحصر به فرد در نمایشگاهی با عنوان ""نمایشگاه پنج نقاش "" (به ارمنی: Հինգի ցուցահանդես) که با شرکت پنج تن از نقاشان نوگرا در سال ۱۹۶۲ در شهر ایروان برگزار گردید متجلی ساخت. در این نمایشگاه بسیاری از هنرمندان و کارشناسان هنری کار او را ستودند و از جمله نقاش فرانسوی "جین لورکات" او را همتراز با بهترین نقاشان فرانسوی دانستآوتیسیان از سویی به شیوهٔ نقاشی سنتی وفادار بود و از سویی دیگر او را نمی توان مقلد محض سبکهای سنتی دانست او در رنگهای طنین انداز و روشن، آرایش ریتمیک خطوط، کیفیت ایستا نمایشی، نبود پرسپکتیو و هماهنگی در تنشهای تصویری کارهای مینیاتور، متوجه شیوه بیانگری آزادی شد که الهام بخش او در به ثمر رساندن شیوه نقاشیش گردید. او نقاشیهایش را همانند دیگر نقاشان دارای نبوغ بر اساس ادراکات و برداشتهای خود از طبیعت و زندگی کشیده است.آوتیسیان از نقاشانی بود که به رنگ اهمیتی خاص می داد. زمینه های آثارش دارای رنگهای تند و زنده هستند. اومی گفت"به موزه ماتناداران در ایروان بروید و درآنجا کتب خطی خواهید یافت با روشنی درخشان و نوشته های خطی که با تمام شکوه و جلالشان با رنگهای پر طنین زرد، آبی، سبز ... با زمینهٔ خود مفهوم می یابند". رنگ نقش بسیار مهمی در کارهای او دارد بسیاری از کارهای او از لحاظ بکارگیری رنگهای زنده و قوی قابل مقایسه با هیچ کدام از کارهای نقاشان ارمنی نبوده اند.کوته سخنی، خویشتنداری و تفکر گرایی از مشخصات بارز این هنرمند بود. کیفیت دراماتیک کارهای او ادای احترام خاموشی است برای یادبود مردگان قتل عام ارامنه.از مهم ترین کارهای این دوران(۱۹۶۵–۱۹۶۷) اثر"جاده-تجدید خاطرهٔ والدین من"و"جاده تر زور" بود که متأسفانه در اثر آتش سوزی گالریش در ایروان در اول ژانویه ۱۹۷۲ به همراه تعداد کثیری از کارهای با ارزش او که برای نمایشگاه انفرادیش تهیه کرده بود از بین رفت.تنها عکسهای تعدادی از این کارها امروزه باقی مانده است.آتش سوزی گالریش چنان او را متأثر کرد که تا مدتی باعث توقف فعالیتیهای هنریش گردید ولی او بعد از مدتی کوتاهی خود را بار دیگر غرق در آفرینش آثار نقاشی کرد و تابلوهای باارزش بیشماری را کشید که از جمله این آثار می توان به "مدیتیشن"(۱۹۷۲) و "پختن لواش"(۱۹۷۲) اشاره کرد.میناس آوتیسیان در طول حیات هنری کوتاه مدت خود در بین سال های ۱۹۶۵–۱۹۷۵تعداد ۵۰۰ تابلوی کوچک و بزرگ و تقریباً به همان تعداد طراحی های با ارزش خلق کرد او ۲۰ نقاشی فرسک بزرگ و تعدادی کارهای طراحی برای صحنه های نمایش نیز تهیه کرده است.در سال ۱۹۶۷ دولت ارمنستان به او عنوان "نقاش نامدار ملی"را اعطا کرد.آوتیسیان ماردیروس ساریان را پدر روحانی خود می دانست. او وارث بحق کارهای ساریان و آثارش نمادی از نقاشی نوگرایی بود که بر پایهٔ ریشه های سنتی و ملی خود قد برمی افراشت. در حالی که رنگ در کارهای ساریان تابع نور خورشید بود در کارهای میناس تهییجی، احساساتی ودارای حاشیه های غم انگیز است و بطورکلی کارهای او حس اضطراب و تشویش انسان هم عصر خود را به تصویر کشیده و به کارهایش فطرتی دراماتیک و شاعرانه بخشیده است.رنگهای تند میناس آوتیسیان متأثر از سطوح صخره ها و سنگهای روستای خود است که در اثر تابش آفتاب به نرمی سوخته اند، صخره هایی که بنظر می رسد جاودانگی اسرار آمیزی را بنمایش می گذارند.هرکدام از کارهای میناس حکایتی است دوست داشتنی از آرزوها و امیدهای مردم سرزمین بومی خود با رنگهایی تند که با هماهنگی خود زنده بودن و زندگی را می نمایانند.در سال ۱۹۸۵ در روستای جاجور" موزهٔ میناس" افتتاح گردید. این موزه که در زلزلهٔ سال ۱۹۸۸ ویران شد، در سال ۲۰۰۵ با نمونه های کپی شدهٔ آثار او بار دیگر بازگشایی شد و در سال ۲۰۰۸ تعداد ۳۰ تابلوی معروف او در موزه به نمایش درآمد. دیگر آثار باقی ماندهٔ میناس در گالری های مختلفی از جمله "موزهٔ هنرهای معاصر ارمنستان"،"موزهٔ هنرهای کشورهای شرقی مسکو" و در کلکسیونهای خصوصی کشورهای ارمنستان، لبنان، سوریه، فرانسه و آمریکا نگهداری می شود.
فهرست هنرمندان ارمنی
فهرست نقاشان ارمنی
میناس کاراپتی آوتیسیان (به ارمنی: Մինաս Կարապետի Ավետիսյան) در ۲۰ ژوئیه ۱۹۲۸ در روستای جاجور ارمنستان زاده شد. او یکی ار چهره های شاخص هنرهای تجسمی نیمه دوم قرن بیستم ارمنستان محسوب می شود. مادرش سوفو دختر کشیشی از اهالی قارص بود و پدرش کاراپت از اهالی شهر موش بود. او از دوران نوجوانی مجذوب آثار ماردیروس ساریان شد و در سن ۱۸ سالگی برای اولین بار این نقاش را ملاقات نمود.نقاشی مینیاتور ارمنی و هنر دوران رنسانس ایتالیا نقش مهی در به ثمر رساندن ذوق و استعداد هنری او داشته اند.
دهکدهٔ جاجور با داشتن آکادمی هنری معروف (رپین) وبا گذشتهٔ فرهنگی درخشان خود نقش بسیار مهمی در به ثمر رساندن استعداد هنری او داشت.آوتیسیان همواره از اساتید خود «جوهانسن» (به انگلیسی: Johannson)، «زایتسف» (به انگلیسی: Zaitsev) و خودیاکف (به انگلیسی: Khudiakov) با قدردانی سخن گفته است این اساتید هیچ گاه او را از ابراز خلاقیت هنری و حس طبیعی بیانگری در کارهایش بازنداشتند. بعد از اتمام دوران آکادمی هنری شهر جاجور او به شهرهای مختلف ارمنستان سفر کرد و به مطالعهٔ آثار تاریخی و نقاشیهای مینیاتور پرداخت.
آوتیسیان خود را به عنوان یک نقاش منحصر به فرد در نمایشگاهی با عنوان ""نمایشگاه پنج نقاش "" (به ارمنی: Հինգի ցուցահանդես) که با شرکت پنج تن از نقاشان نوگرا در سال ۱۹۶۲ در شهر ایروان برگزار گردید متجلی ساخت. در این نمایشگاه بسیاری از هنرمندان و کارشناسان هنری کار او را ستودند و از جمله نقاش فرانسوی "جین لورکات" او را همتراز با بهترین نقاشان فرانسوی دانستآوتیسیان از سویی به شیوهٔ نقاشی سنتی وفادار بود و از سویی دیگر او را نمی توان مقلد محض سبکهای سنتی دانست او در رنگهای طنین انداز و روشن، آرایش ریتمیک خطوط، کیفیت ایستا نمایشی، نبود پرسپکتیو و هماهنگی در تنشهای تصویری کارهای مینیاتور، متوجه شیوه بیانگری آزادی شد که الهام بخش او در به ثمر رساندن شیوه نقاشیش گردید. او نقاشیهایش را همانند دیگر نقاشان دارای نبوغ بر اساس ادراکات و برداشتهای خود از طبیعت و زندگی کشیده است.آوتیسیان از نقاشانی بود که به رنگ اهمیتی خاص می داد. زمینه های آثارش دارای رنگهای تند و زنده هستند. اومی گفت"به موزه ماتناداران در ایروان بروید و درآنجا کتب خطی خواهید یافت با روشنی درخشان و نوشته های خطی که با تمام شکوه و جلالشان با رنگهای پر طنین زرد، آبی، سبز ... با زمینهٔ خود مفهوم می یابند". رنگ نقش بسیار مهمی در کارهای او دارد بسیاری از کارهای او از لحاظ بکارگیری رنگهای زنده و قوی قابل مقایسه با هیچ کدام از کارهای نقاشان ارمنی نبوده اند.کوته سخنی، خویشتنداری و تفکر گرایی از مشخصات بارز این هنرمند بود. کیفیت دراماتیک کارهای او ادای احترام خاموشی است برای یادبود مردگان قتل عام ارامنه.از مهم ترین کارهای این دوران(۱۹۶۵–۱۹۶۷) اثر"جاده-تجدید خاطرهٔ والدین من"و"جاده تر زور" بود که متأسفانه در اثر آتش سوزی گالریش در ایروان در اول ژانویه ۱۹۷۲ به همراه تعداد کثیری از کارهای با ارزش او که برای نمایشگاه انفرادیش تهیه کرده بود از بین رفت.تنها عکسهای تعدادی از این کارها امروزه باقی مانده است.آتش سوزی گالریش چنان او را متأثر کرد که تا مدتی باعث توقف فعالیتیهای هنریش گردید ولی او بعد از مدتی کوتاهی خود را بار دیگر غرق در آفرینش آثار نقاشی کرد و تابلوهای باارزش بیشماری را کشید که از جمله این آثار می توان به "مدیتیشن"(۱۹۷۲) و "پختن لواش"(۱۹۷۲) اشاره کرد.میناس آوتیسیان در طول حیات هنری کوتاه مدت خود در بین سال های ۱۹۶۵–۱۹۷۵تعداد ۵۰۰ تابلوی کوچک و بزرگ و تقریباً به همان تعداد طراحی های با ارزش خلق کرد او ۲۰ نقاشی فرسک بزرگ و تعدادی کارهای طراحی برای صحنه های نمایش نیز تهیه کرده است.در سال ۱۹۶۷ دولت ارمنستان به او عنوان "نقاش نامدار ملی"را اعطا کرد.آوتیسیان ماردیروس ساریان را پدر روحانی خود می دانست. او وارث بحق کارهای ساریان و آثارش نمادی از نقاشی نوگرایی بود که بر پایهٔ ریشه های سنتی و ملی خود قد برمی افراشت. در حالی که رنگ در کارهای ساریان تابع نور خورشید بود در کارهای میناس تهییجی، احساساتی ودارای حاشیه های غم انگیز است و بطورکلی کارهای او حس اضطراب و تشویش انسان هم عصر خود را به تصویر کشیده و به کارهایش فطرتی دراماتیک و شاعرانه بخشیده است.رنگهای تند میناس آوتیسیان متأثر از سطوح صخره ها و سنگهای روستای خود است که در اثر تابش آفتاب به نرمی سوخته اند، صخره هایی که بنظر می رسد جاودانگی اسرار آمیزی را بنمایش می گذارند.هرکدام از کارهای میناس حکایتی است دوست داشتنی از آرزوها و امیدهای مردم سرزمین بومی خود با رنگهایی تند که با هماهنگی خود زنده بودن و زندگی را می نمایانند.در سال ۱۹۸۵ در روستای جاجور" موزهٔ میناس" افتتاح گردید. این موزه که در زلزلهٔ سال ۱۹۸۸ ویران شد، در سال ۲۰۰۵ با نمونه های کپی شدهٔ آثار او بار دیگر بازگشایی شد و در سال ۲۰۰۸ تعداد ۳۰ تابلوی معروف او در موزه به نمایش درآمد. دیگر آثار باقی ماندهٔ میناس در گالری های مختلفی از جمله "موزهٔ هنرهای معاصر ارمنستان"،"موزهٔ هنرهای کشورهای شرقی مسکو" و در کلکسیونهای خصوصی کشورهای ارمنستان، لبنان، سوریه، فرانسه و آمریکا نگهداری می شود.
wiki: میناس آوتیسیان