لکهنو

لکهنو ((به هندی: लखनऊ)، (به اردو: .mw-parser-output .nastaliq{line-height:200%;font-size:150%;font-family:IranNastaliq,"Urdu Emad Nastaleeq","Noto Nastaliq Urdu","Urdu Typesetting","Jameel Noori Nastaleeq","Nafees Nastaleeq","Nafees Nastaleeq v1.01",Nafees,"Pak Nastaleeq","PDMS_Jauhar",sans-serif;text-justify:inter-word;font-weight:normal}.mw-parser-output .nastaliq .b{text-justify:inter-word}لکهنو)، (به انگلیسی: Lucknow)) پایتخت ایالت اوتار پرادش در هند است. این شهر مقر اداری «منطقهٔ لکهنو» و «بخش لکهنو» نیز هست.نواب آصف الدوله از حاکمان لکهنو   ورودی بارا امام باره   بریانی غذای محبوبی در هند   تالی مخصوص اوتار پرادش همراه با نان، دال سلطانی، ریتا و شاهی پنیر.   کباب بخش بزرگی از آشپزی اوتار پرادش است.   نان یکی از غذاهای عمده مردم در اوتار پرادش است.   کوفته محبوب ترین غذای اوتار پرادش است.   ریتا غذایی که ریشه در اوتار پرادش دارد.   سموسه از خوراکی های محبوب شهر.   فروشگاه پان هندی در لکهنو
General Data:Longitude-Latitude:population_District(extrapolation):
طبق سرشماری سال ۲۰۱۰ جمعیت این شهر ۲٬۷۵۰٬۴۴۷ نفر بوده و مساحتش ۲٬۵۲۸ متر مربع اعلام شده است. زبان رسمی مردم لکهنو هندی و اردو است.
لکهنو یکی از سریع ترین شهرهای رو به رشد در هند است و به سرعت به عنوان یک مرکز تولیدی، تجاری و خرده فروشی خود را مطرح کرده و ترکیبی منحصر به فرد از سنت های غنی فرهنگی و رشد سریع اقتصادی را ارائه می کند. لکهنو تنها شهر دارای مترو در اوتار پرادش بوده و دومین شهر بزرگ این ایالت پس از کانپور است.

لَکْهْنو (Lukhnow)
(یا: لَکْنو؛ لَکْنَهو) مرکز ایالت اوتارپرادش، در شمال مرکزی هند، به فاصلۀ ۷۰کیلومتری شمال شرقی کانپور، با ۱,۶۶۹,۲۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۱). دارای صنایع متعدد نظیر تولید مواد دارویی، مواد غذایی، مواد شیمیایی، کاغذ، و صنایع دستی و کارگاه های راه آهن، نیز از مراکز اصلی حمل و نقل و بازار بزرگ کشاورزی است. دانشگاه لکهنو در ۱۹۲۱ تأسیس شده است. نام این شهر به صورت های لَکْناو، لَکْناهو، لکنو، و لَکْنَهو نیز نوشته می شود. لکهنو در زمان بهلول لودی، پادشاه دهلی ( ـ۸۹۴ق)، شهری مهم بود و حکومت آن در ۸۹۳ق به فرزندش احمدخان، ملقب به اعظم همایون، رسید. بابر تیموری نیز حکومت آن را به پسرش، همایون، داد. زمان محمد شاه گورکانی، ملقب به روشن اختر (۱۷۱۹ـ۱۷۴۸)، از قلمرو دولت مغولان هند خارج شد و به تصرف سید سعادت خان، از سادات مهاجر ایرانی و مؤسس سلسلۀ نواب اوده، درآمد و پایتخت پادشاهی اوده شد. در سلطنت آصف الدوله شکوه و عظمت فراوان یافت. امامباره (امامبارا) و رومی دروازه و همچنین یکی از مساجد بزرگ لکهنو از ساخته های اوست. دولت اوده پس از این به اطاعت انگلیسی ها درآمد و در ۱۸۵۶ توسط آنان برافتاد. لکهنو درخلال شورش بزرگ هندوستان (شورش سپاهیان) در ۱۸۵۷ به محاصرۀ شورشیان درآمد. انگلیسی ها پس از تحمل تلفات بسیار آن را تخلیه کردند و سال بعد دوباره به آن بازگشتند. این شهر از ۱۸۷۷ کرسی ایالات متحدۀ آگرا و اوده شد. از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۷ از مراکز جنبش برای استقلال پاکستان بود. لکهنو از مراکز عمدۀ تشیع در هند است.

[ویکی شیعه] لَکّهنو یا لَکهنور، (به اردو: لکهنؤ) (به انگلیسی: Lucknow) مرکز ایالت اوتار پرادش هندوستان و از مراکز شیعه است. مرکز حکومت اوده، ابتدا در فیض آباد هند و بعدها به لکهنو منتقل می شود. لکهنو را سرزمین خاندان علمی و اجتهادی شیعه از جمله خاندان صاحب عبقات و غفران مآب در هند می دانند. بعد از تصرف لکهنو توسط انگلیسی ها و رواج علوم مختلف به وسیله آنها، علمای شیعه برای کم رنگ نشدن علوم اسلامی در این منطقه، تصمیم به تأسیس حوزه های علمیه مختلفی از جمله حوزه علمیه سلطان المدارس گرفتند. یکی از مهم ترین کتابخانه های شیعه به نام ناصریه در این شهر قرار دارد. مراسم ایام محرم در امام باره آصفی این شهر از مراسم های مشهور این منطقه است.
لکهنو یا لکهنور، پایتخت ایالت اوتار پرادش در هندوستان و از مراکز شیعه است. این شهر در سال ۱۱۸۸ق پایتخت حکومت شیعی اَوَده بود. پس از انقراض قطب شاهیان و عادلشاهیان از حکومت های شیعه این منطقه در سال ۱۰۹۸ق توسط امپراتور گورکانی اورنگ زیب، حکومت شیعه اوده در شمال هند به قدرت رسید که پس از شهر فیض آباد لکهنو را پایتخت خود قرار دادند.
پیش از تأسیس پاکستان ، مراکز اصلی آموزش علوم شیعی در دهلی، رامپور، امروهه، سند و لکهنو قرار داشت. مساجد، حسینیه ها و منازل استادان پایگاه اصلی تدریس علوم اسلامی بود و مدارس به سبک کنونی کمتر وجود داشت. نقل کرده اند که در عصر حکومت سلاطین شیعی اوده، لکهنو به مهم ترین مرکز علمی شیعیان شبه قاره تبدیل شده بود.