شهرنوش پارسی پور

شَهرنوش پارسی پور (زادهٔ ۲۸ بهمن ۱۳۲۴ در تهران) داستان نویس و مترجم ایرانی است. داستان های پارسی پور به زبان های گوناگون دنیا ترجمه شده است. او از سوی هجدهمین کنفرانس پژوهش های زنان در آمریکا، به عنوان زن سال برگزیده شد. پارسی پور همچنین برندهٔ جایزهٔ بیتای ۲۰۱۶ است. او در اواخر دهه ۷۰ خورشیدی و مدتی پس از انتشار کتاب «زنان بدون مردان» و ممنوع شدن آن در ایران، به آمریکا مهاجرت کرد. این نویسنده اکنون در حومه ی سانفرانسیسکو زندگی می کند.
سگ و زمستان بلند (۱۳۵۵)
طوبا و معنای شب (۱۳۶۸)
عقل آبی (۱۳۷۱)
ماجرای ساده و کوچک روح درخت (۱۳۷۸)
شیوا (۱۳۷۸)
بر بال باد نشستن (۱۳۸۱)
شهرنوش پارسی پور در شهر تهران از مادری تهرانی و خانه دار و پدری شیرازی که قاضی دادگستری بود متولد شد. او در رشتهٔ علوم اجتماعی در سال ۱۳۵۲ از دانشگاه تهران دانش آموخته شد و سپس برای ادامه ی تحصیل در رشته زبان و فرهنگ چینی وارد دانشگاه سوربن شد. پارسی پور در سال ۱۳۴۶ با ناصر تقوایی ازدواج کرد و در سال ۱۳۵۲ از او جدا شد. سپس در سال ۱۳۵۹ به ایران بازگشت.
پارسی پور نویسندگی را از ۱۳ سالگی آغاز کرد و از ۱۶ سالگی داستان هایش با نام مستعار در گاهنامه های گوناگون به چاپ می رسید. نخستین رمان او سگ و زمستان بلند نام دارد که در تابستان ۱۳۵۳ کار نوشتن آن پایان یافت.
پارسی پور همچنین در تلویزیون ملی ایران تهیه کننده برنامه «زنان روستایی» بود و در بهمن ۱۳۵۳ در اعتراض به اعدام خسرو گلسرخی و کرامت الله دانشیان و دستگیری نویسندگانی مانند غلامحسین ساعدی، هوشنگ گلشیری، فریده لاشایی و پرویز زاهدی از تلویزیون استعفاء داد. مدتی پس از استعفاء او را بازداشت کردند و ۵۴ روز را در زندان سپری کرد. پس از زندان به فکر مهاجرت به کانادا افتاد اما منصرف شد. بار دوم در مرداد ۱۳۶۰ با اینکه خود وابسته به هیچ سازمان سیاسی نبود، به خاطر همراه داشتن نشریات متعلق به برادرش در خودرو، هنگام ملاقات با خواهر زندانیش دستگیر شد و برای ۴ سال دیگر به زندان افتاد.