قاسم هاشمی نژاد (زادهٔ ۱۳۱۹ در آمل – درگذشتهٔ ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ در تهران) نویسنده، روزنامه نگار، مصحح و مترجم ایرانی بود. او در دههٔ ۱۳۴۰ در روزنامهٔ آیندگان نقد ادبی می نوشت و در سال ۱۳۵۸ یکی از بهترین رمان های پلیسی ایران را با نام فیل در تاریکی نوشت که مشهورترین اثر وی نیز به شمار می رود.
فیل در تاریکی، تهران: انتشارات کتاب زمان، ۱۳۵۸
تک چهره در دو قاب، : ، ۱۳۵۹
راه و بی راه: فیلم نامه، (کارگردان: سیامک شایقی)، ۱۳۷۱
خیرالنساء (۱۲۷۰-۱۳۶۷): یک سرگذشت، تهران: انتشارات کتاب ایران، ۱۳۷۲
عشق نامهٔ ملیک مطران: یک فیلم نامه، تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۷
منوچهر آتشی دربارهٔ او گفته است شعرهای هاشمی نژاد، از نخستین سطرها، جای او را در میان شاعران خطه «شعر ناب» باز می نماید. شعرهایی که بیان و زبان در آنها، سرشار از تراوندگی و تازگی است، جز اینکه این خصلت، وجه مشترک همه شاعران این خطه است؛ وجه اشتراکی که هویت اینگونه شعر را- هم تعیین می کند و هم در معرض تردید قرار می دهد- یک بار دیگر هم این حرف را زده ام: همه شاعران این راه، زبانی مشابه دارند، هر چند همه شان در کار خود صمیمی باشند. آنچه در شعرهای هاشمی نژاد (چنان که در شعرهای کریم پور و علی پور و…) جلب توجه می کنند پرش و پرواز ذهنی اوست در دستیابی به افق ها و نگاه های تازه. این توفیق، هرگاه با حلول شاعر در کلام خود همزمان و همگام شود و شعرش را در جای معین- در کنار شعرهای دیگر و نه آمیخته با آنها- قرار دهد و هویتش را فریاد زند، کارساز افتاده است.
قاسم هاشمی نژاد در سال ۱۳۱۹ زاده شد. مادربزرگ وی خیرالنساء هاشمی نژاد زنی بود روستایی از شهر آمل استان مازندران که قاسم هاشمی نژاد زندگی وی را در پوششی رازآمیز در داستان «خیرالنساء (۱۲۷۰–۱۳۶۷): یک سرگذشت» خود نوشته است.وی از دراویش نعمت اللهی گنابادی بود و مورد لطف بزرگان این سلسله قرار داشت.او در ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ شمسی، بر اثر عفونت ریه و سرطان در تهران درگذشت.
هاشمی نژاد از کسانی بود که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، خود دست به قلم داشت و رمان و داستان می نوشت، اما در نقدنویسی هم قریحهٔ خود را نشان داد. او برای مدتی کوتاه در دههٔ ۱۳۴۰ و در سال ۱۳۵۱ در روزنامهٔ آیندگان نقدهای ادبی روشنگرانه ای می نوشت و در صفحه ای با عنوان «عیارسنجی کتاب» به تحلیل محتوا و ساختار آثار داستانی می پرداخت. نقدهایی که او بر آثار هوشنگ گلشیری نوشت، موجب شد که آن آثار شهرت فراوانی پیدا کنند. هاشمی نژاد و شمیم بهار و جوان بااستعداد دیگری به نام حسین رازی، منتقدانی بودند که هم در زمینهٔ نقد ادبی و هم نقد سینمایی و زمینه های دیگر خوش درخشیدند و آثار قابل ملاحظه ای نوشتند، اما زود از صحنهٔ ادبی خارج شدند و با وجود امکانات زیاد، کتابی از مجموعه آثار خود منتشر نکردند.
فیل در تاریکی، تهران: انتشارات کتاب زمان، ۱۳۵۸
تک چهره در دو قاب، : ، ۱۳۵۹
راه و بی راه: فیلم نامه، (کارگردان: سیامک شایقی)، ۱۳۷۱
خیرالنساء (۱۲۷۰-۱۳۶۷): یک سرگذشت، تهران: انتشارات کتاب ایران، ۱۳۷۲
عشق نامهٔ ملیک مطران: یک فیلم نامه، تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۷
منوچهر آتشی دربارهٔ او گفته است شعرهای هاشمی نژاد، از نخستین سطرها، جای او را در میان شاعران خطه «شعر ناب» باز می نماید. شعرهایی که بیان و زبان در آنها، سرشار از تراوندگی و تازگی است، جز اینکه این خصلت، وجه مشترک همه شاعران این خطه است؛ وجه اشتراکی که هویت اینگونه شعر را- هم تعیین می کند و هم در معرض تردید قرار می دهد- یک بار دیگر هم این حرف را زده ام: همه شاعران این راه، زبانی مشابه دارند، هر چند همه شان در کار خود صمیمی باشند. آنچه در شعرهای هاشمی نژاد (چنان که در شعرهای کریم پور و علی پور و…) جلب توجه می کنند پرش و پرواز ذهنی اوست در دستیابی به افق ها و نگاه های تازه. این توفیق، هرگاه با حلول شاعر در کلام خود همزمان و همگام شود و شعرش را در جای معین- در کنار شعرهای دیگر و نه آمیخته با آنها- قرار دهد و هویتش را فریاد زند، کارساز افتاده است.
قاسم هاشمی نژاد در سال ۱۳۱۹ زاده شد. مادربزرگ وی خیرالنساء هاشمی نژاد زنی بود روستایی از شهر آمل استان مازندران که قاسم هاشمی نژاد زندگی وی را در پوششی رازآمیز در داستان «خیرالنساء (۱۲۷۰–۱۳۶۷): یک سرگذشت» خود نوشته است.وی از دراویش نعمت اللهی گنابادی بود و مورد لطف بزرگان این سلسله قرار داشت.او در ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ شمسی، بر اثر عفونت ریه و سرطان در تهران درگذشت.
هاشمی نژاد از کسانی بود که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، خود دست به قلم داشت و رمان و داستان می نوشت، اما در نقدنویسی هم قریحهٔ خود را نشان داد. او برای مدتی کوتاه در دههٔ ۱۳۴۰ و در سال ۱۳۵۱ در روزنامهٔ آیندگان نقدهای ادبی روشنگرانه ای می نوشت و در صفحه ای با عنوان «عیارسنجی کتاب» به تحلیل محتوا و ساختار آثار داستانی می پرداخت. نقدهایی که او بر آثار هوشنگ گلشیری نوشت، موجب شد که آن آثار شهرت فراوانی پیدا کنند. هاشمی نژاد و شمیم بهار و جوان بااستعداد دیگری به نام حسین رازی، منتقدانی بودند که هم در زمینهٔ نقد ادبی و هم نقد سینمایی و زمینه های دیگر خوش درخشیدند و آثار قابل ملاحظه ای نوشتند، اما زود از صحنهٔ ادبی خارج شدند و با وجود امکانات زیاد، کتابی از مجموعه آثار خود منتشر نکردند.
wiki: قاسم هاشمی نژاد