زهک

( اسم ) شیر زنان یا جانوران نو زاییده آغوز فله .
کوفتن چیزی را سخت جستن باد باشد

(زِ هَ ) (اِمصغ . ) شیر زنان یا جانوران دیگر نو زاییده ، آغوز، فله .

زهک. [ زَ ] ( ع مص ) کوفتن چیزی را. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ازناظم الاطباء ). کوفتن چیزی را میان دو سنگ. ( از اقرب الموارد ). || بردن و پرانیدن باد خاک را.( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). سخت جستن باد باشد. ( جهانگیری ) ( از برهان ).

---

زهک. [ زَ / زِ ] ( اِ ) شیر زنان و شیر حیوانات نوزاییده باشد و آن را آغوز و فله نیز گویند و عربان لِباء خوانند. ( برهان ) ( از انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از جهانگیری ) ( از فرهنگ فارسی معین ). از: «زه » + «ک »، پسوند نسبت . ( حاشیه برهان چ معین ). لباء. فله. ماک. آغوز. فرشه. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
کشک دارو زهک زرداب لبن جغرات ماست
چربه شیر و زبده مسکه دوغ کردی بارخر.

آغوز، فله، نخستین شیر گاو یا گوسفند پس از زاییدن.

آغوز, ماک