سید الساجدین

[ویکی شیعه] سَیّدُ السّاجِدین به معنای سَروَر سجده کنندگان، از القاب امام زین العابدین(ع) چهارمین امام شیعیان است. شیخ صدوق در کتاب علل الشرایع، کثرت سجده های امام را دلیل آورده و در حدیثی از امام باقر(ع) نقل می کند که: پدرم (علی بن الحسین) هیچ گاه نعمتی را یاد نمی کرد، مگر این که سجده شکر را انجام می داد و آیه ای از کتاب خدا را نمی خواند که دارای سجده بود، مگر این که سجده به جا می آورد و هر گاه خداوند، خطری یا مکر حیله گری را از او بر طرف می ساخت، به سجده می افتاد و هر وقت از نماز فارغ می شد، سجده می کرد و زمانی که موفق می شد بین دو نفر را اصلاح کند، سر بر سجده می گذاشت و این آثار سجود، در تمام اعضای هفت گانه سجده او نمایان بود؛ پس به این علت، سجاد نامیده شد. جزایری، دلیل اعطای لقب سید الساجدین را همین روایت بیان می کند و باقر شریف قرشی هم گفته که در تاریخ اسلام، تنها امام سجاد به سید الساجدین و زین العابدین ملقب شده است.