گِراشی (تلفظ: Gerāši) نام خمرههای بزرگ سفالین نخودی رنگ مایل به قرمز است که جهت تدفین مردگان دورهٔ اشکانی از ناحیهٔ گراش، فارس به هرمزگان برده می شده است. در کاوش های باستان شناسی که در منطقهٔ تاریخی مغ بریمی میناب انجام شده است، قبرستان وسیعی حاوی گورخمره های گراشی کشف شد. درون گورخمره ها به شیوهٔ تدفین دورهٔ اشکانی، اجساد به صورت جنینی دفن شده بودند. این گورخمره های سفالی در میان بومیان هرمزگان به گراشی مشهور است؛ زیرا از دیرباز این گونه خمره ها را از شهر گراش به بنادر و شهرهای حاشیهٔ خلیج فارس می بردند. این خمره ها امروزه به عنوان صنایع دستی میناب شناخته می شوند و به بخشی از آیین های سنتی برخی شهرهای منطقهٔ جنوب ایران تبدیل شده است.
هنر و صنعت در ایران باستان
گورخمره
سفالگری
دوره اشکانیان
شهر گراش
واژهٔ «گراشی» به طور مشخص برگرفته از منطقه گراش و به معنی «منسوب به گراش» است. در واقع سفال گری در گراش پیشینه ای دیرینه دارد و شهرت آن به گونه ای است که در برخی مناطق، هر نوع خمره ای را گراشی می نامند.
امروزه نیز تعداد معدودی کارگاه های سفال گری در گراش فعال است اما این خمره ها در شهر گراش با این نام شناخته نمی شوند. این درحالی است که هنوز هم در هرمزگان، مخصوصاً در شهرهای میناب و بندر خمیر، به خمره های بزرگی که برای ذخیرهٔ خرما، آب و… و همچنین ساخت تنور سنتی استفاده می شود، «گراشی» می گویند.
در روستای لشتغان بندر خمیر کوره های خمره پزی وجود دارد که گفته می شود محل سکونت مهاجران گراشی بوده است.
هنر و صنعت در ایران باستان
گورخمره
سفالگری
دوره اشکانیان
شهر گراش
واژهٔ «گراشی» به طور مشخص برگرفته از منطقه گراش و به معنی «منسوب به گراش» است. در واقع سفال گری در گراش پیشینه ای دیرینه دارد و شهرت آن به گونه ای است که در برخی مناطق، هر نوع خمره ای را گراشی می نامند.
امروزه نیز تعداد معدودی کارگاه های سفال گری در گراش فعال است اما این خمره ها در شهر گراش با این نام شناخته نمی شوند. این درحالی است که هنوز هم در هرمزگان، مخصوصاً در شهرهای میناب و بندر خمیر، به خمره های بزرگی که برای ذخیرهٔ خرما، آب و… و همچنین ساخت تنور سنتی استفاده می شود، «گراشی» می گویند.
در روستای لشتغان بندر خمیر کوره های خمره پزی وجود دارد که گفته می شود محل سکونت مهاجران گراشی بوده است.
wiki: گراشی