گِراش ( تلفظ راهنما·اطلاعات)
شهری است در جنوب
استان فارس که در فاصلهٔ ۳۵۵ کیلومتری جنوب شرقی
شیراز و ۲۷۰ کیلومتری شمال غربی
بندرعباس قرار دارد. این شهر مرکز شهرستان گراش است. جمعیت گراش بنابر آخرین سرشماری سراسری، ۳۴٬۴۶۹ تن (شامل ۱۰٬۲۰۷ خانوار) گزارش شده است. که از این لحاظ پانزدهمین شهر
استان فارس و دویست و چهل و سومین شهر ایران به شمار می رود.
کباب گراشی: یک غذای محلی است که قدمت زیادی در این منطقه دارد و بخشی از آیین های جشن های گراش را به خود اختصاص داده است.
حلوا مسقطی: یک نوع شیرینی است که مواد اولیه آن نشاسته، روغن، شکر، زعفران، هل و گلاب است و از انواع مغز پسته و بادام برای تزئین آن استفاده می گردد.
مهوه: سس محلی است که بر اثر تخمیر طبیعی ماهی ساردین به دست می آید و با نان خورده می شود. این سس حاوی فسفر، کلسیم و چربی زیاد است.
گراش در ارتفاع ۹۱۴ متری از سطح دریا، در منطقهٔ ناودیسی
زاگرس واقع شده است. این شهر در دشت گراش از شمال و جنوب به وسیلهٔ کوه های سرخ و کوه های سیاه محصور شده است. بلندترین قلهٔ مشرف به شهر، بُنِ مُرُک نام دارد که یکی از قله های کوه سیاه در جنوب غربی شهر است. آب و هوای گراش
گرم و خشک است و در سال ۲۰۱۸ میلادی، میانگین دمای طول روز آن بین ۱۷ تا ۲۶ درجهٔ سلسیوس متغیر بوده است.
بنای اولیهٔ شهر گراش حول قلعهٔ همایون دژ شکل گرفته است که در بالای
کوه کلات قرار دارد. این قلعه به صورت متناوب مرکز حکومتی نیمه خودمختار بوده که با نام حکام
لارستان و بنادر شناخته می شده اند. کوه کلات امروزه در مرکز شهر قرار گرفته و به نماد شهر تبدیل شده است.
مردم گراش
اچمی بوده و زبان رایج ایشان نیز اَچُمی است. شهر گراش با دارا بودن ۱۵ اثر تاریخی از دوره های مختلف که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده اند، یکی از شهرهای تاریخی جنوب استان فارس محسوب می شود. برکهٔ کَل که بزرگترین آب انبار ایران لقب گرفته است، یکی از آثار تاریخی شناخته شدهٔ این شهر است.