شیراز

شیراز (ابهام زدایی). شیراز ممکن است به یکی از موارد زیر اطلاق شود:
شیراز، یکی از شهرهای بزرگ ایران و مرکز استان فارس
شهرستان شیراز، یکی از شهرستان های استان فارس
شیراز (عجب شیر)، یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی در شهرستان عجب شیر
شیراز (انگور)، یکی از گونه های انگور قرمز مورد استفاده در شراب سازی
هوانس شیراز
دانشگاه شیراز
لکهنو معروف به شیراز هند
شیراز در زبان لکی، دوغی که آب آن بعد از پختن گرفته شده
شیراز در لهجه هراتی یکی از لبنیات است. ضرب المثل "چه نون بالای شیراز چه شیراز بالای نون" هم در مواردی که گوینده میخواهد به نتیجه یکسان از دو عمل متفاوت اشاره کند استفاده میشود.

شیراز (انگور). شیراز (به زبان های اروپایی: Shiraz) یکی از گونه های انگور قرمز است که برای شراب سازی کاربرد دارد.انگور شیراز در شمال دره رون در جنوب شرقی فرانسه به عمل می آید.
این انگور تلفیق یا پیوندی است از دو نوع انگور به نام های موندوز بلانش و انگور دورزا که هر دو نوع در همان نواحی دره رون در جنوب شرقی فرانسه بار می آیند.
شراب شیراز در میان می ها بالاترین دمای سرو شراب (۱۸٫۳) را دارد.
منابع امروزی می گویند که شراب شیراز در اصل همان «شراب سیرا» است که از تولیدات معروف و مرغوب صنعت شراب فرانسه است و معمولاً در ترکیب با شراب های کابرنت ساوینیون یا مرلو به بازار عرضه می شود.

شیراز (عجب شیر). شیراز یکی از روستاهای زیبای استان آذربایجان شرقی با طبیعت زیبای است که جمعیت آن سال ۱۳۹۵ در خورشیدی، برابر با ۴٫۳۴۴ نفر بوده است.
جمعیت روستاهای شهرستان عجب شیر

شیراز
• «آهنگ و لحن صدای شیرازی ها جذابیت و لطف خاصی دارد که بسیار مطبوع و دل نشین است.» -> لارنس لاکهارت، شهرهای نامی ایران
• «ارباب سیر و تواریخ این بلده طیبه را به واسطه کثرت مراقد امام زادگان و مدفن اولیاء و بزرگان و جمعیت ارباب حال و کمال از فضلا و درویشان، برج اولیاء خوانده اند… در هر کنج خرابه اش گنجی دفین و در هر کف خاکش پاکی مکین… خلقش درویش منش و پاک اعتقاد و به قدر مقدور کریم و جواد… مردمش از بزرگ و کوچک در کمال ذهن و ذکا و درنهایت استقامت مزاج و زودآشنا.» -> تذکره دلگشا، علی اکبر نواب شیرازی متخلص به بسمل
• «بیشه های زیاد، مرکبات، و درخت ها و باغات متعدد و مختلف، میوه جات و تاکستان های با شکوه و گلکاری های رنگارنگ حیرت آور باهم مخلوط گردیده و منظره های شگفت انگیزی را جلوه گر می کند.» -> ولفسن، ایران در گذشته و حال
• «حال دیگر یقین دارم که باغ دلگشایی هست و یقین دارم که می توان این باغ را به چشم دید. باغی است که از پای کوهستان سایه افکن تربت سعدی به سمت شیراز سرکشیده است. ای روح من! آیا ممکن است تن مشتاق مرا نیز به همراه خود برداری و به سوی این بهشت پرواز دهی؟» -> کنتس دنوای، شاعره فرانسوی
• «خاک شیراز به طور شگفت انگیزی حاصلخیز است. این سرزمین یکی از بهترین چراگاه ها و جالب ترین مناطق برای دام پروری است. بهترین میوه ها، انار بسیار بزرگ و انگورهای گوناگون و شیرین دارد. انگور بی دانه، انگور درشت سفید و انگور درشت دیگری که رنگ قرمز دارد و به نام دمشقی خوانده می شود.» -> ژان شاردن
• «در مشرق زمین هیچ شهری از لحاظ زیبایی بازارها و باغ ها و خوشکلی مردم به پایه دمشق نمی رسد مگر شیراز.» -> ابن بطوطه
• «شیراز شهر بزرگ فارس، شهری است باشکوه و با عظمت که والیان، آنجا منزل می کنند و آن را وسعتی است تا آنجا که در این شهر خانه ای نیست مگر آن که صاحب خانه را بوستانی است دارای همه میوه ها و گل ها و سبزی ها و هرچه در بوستان ها می باشد و شرب اهالی از چشمه هایی است که از آن ها نهرهایی جریان دارد و از کوه هایی می آید که برف بر آن ها می افتد.» -> کتاب البلدان، احمد ابن ابی یعغوب، ترجمه محمدابراهیم آیتی
• «شیرازی ها مردمانی بلندنظر و سخی الطبع هستند. با کمال خوش رویی و میل قلبی مهمان را به سفره خود می پذیرند و با روی گشاده از او پذیرایی می کنند.» -> تاورنیه
• «شیر در فارسی اوستایی به معنی شهر است و راز در زبان به معنی اسرار می باشد. برحسب اصول دستوری چون دو حرف هم جنس کنار هم واقع شوند یکی حذف می شود، شیرراز، شیراز می گردد. به معنی شهر راز.» -> مجله یغما، شماره ۳، سال ۱۲، خرداد ۱۳۳۸ شمسی
• «لهجه شیرازی ها تا به امروز خالص ترین و خوش آهنگ ترین لهجه های ایران است.» -> ادوارد براون، یکسال در میان ایرانیان
• «مردم شیراز خصوصأ زنان آن شهر به زیور صلاح و سداد و دین و عفاف آراسته اند. زنان شیرازی صدقه و احسان زیاد می دهند و از غرایب رسوم آنان این است که روزهای دوشنبه و پنج شنبه و جمعه در مسجد جامع بزرگ شهر برای شنیدن بیانات خطبا و واعظان گرد می آیند و گاهی عده حاضرین به هزار یا دوهزار تن می رسد و من در هیچ شهری ندیدم اجتماعات زنان به این انبوهی باشد.» -> ابن بطوطه، سفرنامه، ترجمه محمدعلی موحد
• «مردم شیراز خوش گذران و زنده دل و اهل ذوق هستند و همه آنان طبع شعر دارند.» -> لارنس لاکهارت، شهرهای نامی ایران
• «شیراز، تهران، رشت و سنندج سکولارترین شهرهای ایران هستند، اما گرایش به سکولاریسم در زاهدان، یزد، مشهد و قم کمترین است. از نظر فردگرایی هم ساکنان شیراز، رشت، تهران و مشهد بیشترین تمایل را به فردگرایی نشان می دهند، اما این گرایش در زاهدان، یزد، کرمان و سمنان حداقل است. بندرعباس، سمنان، یزد و بوشهر بیشتر از دیگر مراکز استان ها، ارزش های خانوادگی را مهم می دانند، اما این ارزش ها در ساری، ارومیه، کرمانشاه و همدان کمتر اهمیت دارند.» -> گزارش روزنامهٔ شرق
• «شیراز ریشه های علمی، فلسفی و ادبیاتی خوبی دارد ومردم فارس از قدمت فکری عمیقی برخوردارند و ملاصدرا که از فیلسوفان بزرگ قلمرو شرق محسوب می شود متعلق به شیراز است همان طور که در ادبیات حافظ و سعدی اهل شیرازند و نباید فراموش کرد شیراز عارفان بزرگی نیز دارد.» -> علی لاریجانی
• «شیراز متأسفانه اصلاً رشد نکرده و یکی از شهرهایی است که اصلاً به آن توجه نشده شیراز یکی از زیباترین شهرهای ایران بودکه البته از نظر هوا بهترین هوا را در تمام ایران دارد و مردم بسیار خونگرم؛ ولی آنطوری که به اصفهان رسیدگی کردند یا شهرهای دیگر، با توجه به اینکه شیراز یک شهر توریستی است به خاطر حافظیه و تخت جمشید اصلاً مورد توجه دولت نبوده ولی مردم اش بسیار خونگرم و مهمان نواز باقی ما نده اند.» -> فرانک میرقهاری
• شیراز را همیشه بگردیم!• بازتابِ نفسِ صبحدمان (کلیات اشعار فریدون مشیری)، جلد دوم، نشر چشمه، ۱۳۸۳ش، ص۱۰۹۵، «خورشیدِ یک غزل» -> فریدون مشیری
• «آخر ای باد صبا بویی اگر می آری// سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست» -> سعدی
• «آفرین بر شهر شیراز عزیز مشک بیز// حبذا بر فارس آن خوش خطه مینو نشان» -> جمشید بختیار
• «آن که نشنیده ست هرگز بوی عشق// گو به شیراز آی و خاک ما ببوی» -> سعدی
• «اگرچه زنده رود آب حیاتست// ولی شیراز ما از اصفهان به» -> جافظ
• «ای باد چو می روی به شیراز// گو من به فلان زمین اسیرم» -> سعدی
• «ای که زیبایی پرستی، جانب شیراز آی// تا به گلزار ادیبش، بین هزاران حورعین// آسمان هرروز بر این خاک تعظیم آورد// چون زیارتگاه رندان جهان را زائرین// وصف شیراز بهشت آئین، نیارم کرد من// سعدی شیراز باید تا سخن گوید چنین// این نسیم خاک شیراز است یا مشک ختن// یا نگار من پریشان کرده زلف عنبرین» -> غلامحسین یوسفی خراسانی
• «بود آیا که دگر باره به شیراز رسم// بار دیگر به مراد دل خود بازرسم// بود آیا که ز ری، راه صفاهان گیرم// از صفاهان به طرب خانه شیراز رسم// هست راز ازلی در دل شیراز نهان// خرم آن روز که من بر سر آن راز رسم// همت از تربت حافظ طلبم، و ز مددش// مست و مستانه به خلوتگه اعزاز رسم» -> محمدتقی بهار
• «به امید آن که جایی قدمی نهاده باشی// همه خاک های شیراز به دیدگان برفتم» -> سعدی
• «به شیراز ار نصیب ما نشد از آن می خُلر// مباد آسیبی از دوران نجف آباد و جلفا را» -> دهقان سامانی
• «به شیراز شاید مرا زندگانی// که این جاست جای دل و دلستانی// گلستان بُستان سعدی است شیراز// که هرسو کند گلبنی گل فشانی» -> نظام وفا
• «به نیک مردان یارب که دست فعل بَدان// ببند برهمه عالم خصوص بر شیراز» -> سعدی
• «خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم// و آن همه صورت زیبا که بر آن دیبا بود» -> سعدی
• «خاک شیراز همیشه گل خوش بوی دهد// لاجرم بلبل خوش گوی دگر بازآمد// پای دیوانگی اش برد و سر شوق آورد// منزلت بین که به پا رفت و به سر بازآمد// میل اش از شام به شیراز به خسرو مانست// که به اندیشه شیرین ز شکر بازآمد// چون مسلم نشدش ملک هنر چاره ندید// به گدایی به در اهل هنر بازآمد» -> سعدی
• «خسرو سرمست اندر ساغر معنی بریخت// شیره از خم خانه مستی که در شیراز بود» -> امیرخسرو دهلوی
• «خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز// که برکند دل مرد مسافر از وطنش» -> سعدی
• «خوشا سپیده دمی باشد آن که بینم باز// رسیده بر سر الله و اکبر شیراز// بدیده بار دگر آن بهشت روی زمین// که بار ایمنی آرد نه جور قحط و نیاز// به حق کعبه و آن کس که کرد کعبه بنا// که دار مردم شیراز در تجمل و ناز// که سعدی از حق شیراز روز و شب می گفت// که شهرها همه بازند و شهر ما شهباز» -> سعدی
• «خوشا شهر شیراز و فرخ دیارش// کز او ملک ایران بود افتخارش» -> نورانی وصال
• «خوشا شیراز و خاک دلستانش// نسیم دلکش و عنبرفشانش// عروس ملک ایران است شیراز// شگفتی ها، ز عهد باستانش» -> قاسم رسا
• «خوشا شیراز و وضع بی مثالش// خداوندا نگهدار از زوالش// ز رکن آباد ما صد لوحش الله// که عمر خضر می بخشد زلالش// میان جعفرآباد و مصلی// عبیرآمیز می آید شمالش// به شیراز آی و فیض روح قدسی// بجوی از مردم صاحب کمالش» -> حافظ
• «در اقصای عالم بگشتم بسی// به سر بردم ایام با هرکسی// چو پاکان شیراز خاکی نهاد// ندیدم، که رحمت براین خاک باد» -> سعدی
• «دست از دامنم نمی دارند// خاک شیراز و آب رکن آباد» -> سعدی
• «دل به شیراز نیاسود ازآن، که اهل دلی// اندر او نیست، که آباد بود سامانش» -> همای شیرازی
• «دلم از صحبت شیراز بکلی بگرفت// وقت آن است که پرسی خبر از بغدادم» -> سعدی
• «ز لطف لفظ شکربار گفته سعدی// شدم غلام همه شاعران شیرازی» -> سعدی
• «سپیده دم چو شود تازه از صبا شیراز// خوشا هوای مصلی و حبذا شیراز// ز شهرهای جهان شهر عشق شیراز است// بدین دلیل بود برج اولیا شیراز» -> ناصر بجه ای
• «سلام ای شهر شیخ و خواجه شیراز// سلام ای مهد عشق و مدفن راز// سلام ای شهر عشق و آشنایی// سلام ای آشیان روشنایی// به عشق حافظ فیاض شیراز// صفا کردید با این کعبه راز// تو ای شیراز جادارد ببالی// ولی دانم که گاه از دل بنالی// که دیگر باره چون سعدی نزادی// به دنیا حافظ دوم ندادی» -> محمدحسین شهریار
• «شب است و باغ گلستان خزان رؤیا خیز// بیا که طعنه به شیراز می زند تبریز» -> محمدحسین شهریار
• «شهره شهری که تجلی گه انوار خداست// شهر شیراز، همان شهر هنرپرور ماست// حافظ اش نغمه سرا، در پس آئینه غیب// سعدی اش افصح معروفترین فصحاست» -> حبیب الله ذوالقدر
• «شیراز پرغوغا شدست از فتنهٔ چشم خوشت// ترسم که آشوب خوشت برهم زند شیراز را» -> سعدی
• «شیراز در نبسته ست بر کاروان ولیکن// ما را نمی گشایند از قید مهربانی» -> سعدی
• «شیراز معدن لب لعل است و کان حسن// من جوهری مفلس از آن رو مشوشم// از بس که چشم مست در این شهر دیده ام// حقا که می نمی خورم اکنون و سرخوشم// شهری است پرکرشمه و خوبان ز شش جهت// چیزیم نیست ورنه خریدار هر ششم» -> حافظ
• «شیراز و آب رکنی و آن باد خوش نسیم// عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است» -> حافظ
• «طالبان ذوق را گو در سماع// استماع شعر شیرازی کنند» -> همام تبریزی
• «قامت سرو تو در گلشن شیراز یکی است// سرو در شهر زیاد است ولی ناز یکی است// شاعرانند در این ملک فراوان اما// شیوهٔ زندهٔ «سرنا» ی غزلساز یکی است» -> منوچهر آتشی
• «مژده ای دل که نسیمی ز گلستان وصال// همره باد صبا می رسد از شیرازم» -> همای شیرازی
• «موطن معشوق چون شیراز بود// زان ره آن شهباز در پرواز بود// شهر شیراز است و برج اولیاست// مهبط عشق است و جای کبریاست// کعبه حق است و شیراز است این// جلوه گاه حضرت راز است این// هفت شهر عشق جز شیراز نیست// جز زیارتگاه اهل راز نیست» -> هوشنگ فتی
• «میان عرصه شیراز تا بچند آخر// پیاده باشم و دیگر پیادگان فرزین» -> سعدی
• «نعیم خطه شیراز و لعبتان بهشتی// ز هردریچه نگه کن که حور بینی و عین را» -> سعدی
• «نمی دهند اجازت به سیر و سفر// نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد» -> حافظ
• «هر بامداد که باغبان گل سوی برزن آورد// شیراز را دوباره به یاد من آورد» -> لطفعلی صورتگر
• «هرکس به شهر حافظ و سعدی گذر کند// عزم سفر به عالم شعر و هنر کند// «شیراز معدن لب لعل است و کان حسن»// زینرو هزار ناز به شهر دگر کند// شیراز مرکز هنر و علم و دانش است// کافاق را ز حاصل آن بهره ور کند// شیراز شهر شعر و گل و عشق و باده است// کی اهل دل تواند از آن ها حذر کند» -> ابراهیم صهبا
• «هرکه بیند همچو من شیراز را فصل بهار// می زند بی شک از این جا پشت پا بر هر دیار// آن بهشت جاودان شیراز می باشد که باد// مشک تر می آورد با خود ز هرسو بار بار// در لطافت، در طراوت، در صفا، در تازگی// بر سر گیتی بود شیراز تاج افتخار// راحت جانست الحق این هوای روح بخش// سرو شیراز است بی شک قامت دلجوی یار» -> فریدون مشیری
• «همام را سخنِ دل نشین و دل کش هست// ولی چه سود که بی چاره نیست شیرازی» -> همام تبریزی
• «هوای منزل یار آب زندگانی ماست// صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم» -> حافظ
• «از اینجا تا به شیراز لاله کاشتم// میون لاله ها سیبی گذاشتم// جلودار، رد میشی سیبم نچینی// که اسم یار جونیم روش نوشتم»• «اگر بختم به من دمساز باشه// در دولت به رویم باز باشه// برم شیراز و دلداری بگیرم// که شهر عاشقی شیراز باشه»• «به قربون سر هر کازرونی// که شیرازی نداره مهربونی// اگر خواهی ببینی مهربونی// برو یه ول بگیر از کازرونی»• «تو در لاری و من از لار سیرم// تو در شیراز و من در گرمسیرم// بخور از آب رکنی نوش جونت// که من از آب رکنی بی نصیبم»• «تو که ناز ناز میری منم می یایم// بلندپرواز میری منم می یایم// بلندپرواز میری در شهر شیراز// تو که شیراز میری منم می یایم»• «خداوندا ندارم بال پرواز// دل بازی گوشم جامونده شیراز// میون حوض فلکه، ساعت گل// میون دلگشا و بُنگ بلبل//میون رودخونهٔ خشک بی آبش// که از توش رد می شم بی منت پل»• «خدایا پر بده پرواز گیرم// دم دروازه شیراز گیرم// اگر شیرازیان با من نسازند// جلو اسب شاه طهماسب گیرم»• «خدایا یار من کو؟ یار من کو؟// به شیراز می روی سوغات من کو؟// به شیراز می روی سوغات بفرس// سرانداز گلی با نار بفرس»• «خوش اومد یارک جونیم خوش اومد// خوش اومد گل به مهمونیم خوش اومد// خوش اومد گل به بشقاب، زر به مثقال// بلندبالای شیرازیم خوش اومد»• «دم دروازهٔ شیراز چه تنگه// بیاض گردن باقر بلنده// همه گویند که شاهون خلعتی داد// ندونم خلعت شاهون چه رنگه»• «دم دروازهٔ شیراز نشینم// سیه چشمون درآیند مو ببینم// سیه چشمون درآیند گله گله// رقم دارم که سرگله ش بگیرم»• «دوتا دلبر بودیم هم عهد و هم راز// نفاق افتاد نگارم رفت شیراز// بیا با دُو سلامم را برسون// که شاید بازگردد دلبرم باز»• «دوتا کفتر بودیم هردو خوش آواز// شبا در لونه و روزا به پرواز// الهی خیر نبینه مرد صیاد// که او، تای مرا برده به شیراز»• «ز جهرم اومدم شیراز می رم// سبکبار اومدم پربار می رم// الهی شهر شیراز تش بگیره// که بایار اومدم بی یار میرم»• «صفاهونم، صفاهونم چه جایی// که هر یاری گرفتم بی وفا بی// بشم یک سر بتازم تا به شیراز// که در هر منزلش صد آشنا بی»• «عجایب دختری دیدم نمدمال// نمد برکولش و می رفت کربال// مرو کربال همش کک است و پخشه// برو شیراز که گل ها می درخشه»• «عجب آب و هوایی داره شیراز// پسین دلگشایی داره شیراز// پسین «دلگشا» و صبح سعدی// عجب شاه چراغی داره شیراز»• «قد و بالات به سرو ناز مونه// دو چشمونت به چشم باز مونه// لب و دندون شیرینی که داری// به شربت خونه شیراز مونه»• «قطاری بسته ای بالای شالت// به شیراز رفته ای گل در کنارت// به شیراز رفته ای منزل بگیری// همون پروردگار پشت و پناهت»• «کبوتر می کنی پرواز، پرواز// از این جا یک سره تا شهر شیراز// بگو با دلبر افسون گر من// که از بهر جدایی چاره ای ساز»• «میگن کُمین نیسی ولی من بازم// سفره شیرازو بَرَت میندازم// اشکنه رُبّی، دوپیازه آلو// کوفته هولو، خوروش بادمجون کُودو// شکرپلو- ای وَر- شیش انداز- اُووَر// یخنی اُووَرتر، نون شیراز اُووَر» -> بیژن سمندر، شیراز گل بهترو
• «ول من شوهر چی دار می خواد// دوتاگوشش دوتا گوشوار می خواد// من مسکین نمی گیره دماغش// ول شیرازی و پولدار می خواد»• «از قیامت خبری می شنوی، ساکنان این دیار به رای العین دیدند که شیراز در آراستگی عروس شهرها و در طراوت صفا غیرت جنت الماوی بود تل خاکی است.» -> تذکره دلگشا، علی اکبر نواب شیرازی
• «چنان کوفت بر خاک دور سپهر// که مهر از غبارش بپوشید چشم// مگر چشم اختر ضیا خواستی// ز خاکش فلک توتیا خواستی» -> تذکره دلگشا، علی اکبر نواب شیرازی
• «چه پرسی چه گویم که این سال چیست// سی و نه فزون از هزار و دویست// به خاک اندر آمد یکی زلزله// جهان روز محشر شد از ولوله// ز شیراز آن رشک گلگشت حور// بساط نشاط و سرای سرور// چه شیراز، آن خاک رامش فزا// همه جای شادی و عیش و نوا// چه شیراز، آن باغ مینو سرشت// زمان خزانش بهار بهشت// از آن شهر بازار و ایوان و کاخ // بجا ماند دشتی همه سنگلاخ» -> وصال شیرازی

[ویکی شیعه] شیراز از شهرهای کشور ایران است و به دلیل وجود مرقد احمد بن موسی(ع) معروف به شاهچراغ، برادر امام رضا(ع) در این شهر، نزد شیعیان ایران اهمیت دارد. شیراز محل حکومت سلسله زندیه بوده و آثار تاریخی فراوانی را از آن دوران در خود به یادگار دارد. مقبره سعدی و حافظ دو شاعر برجسته فارسی زبان در این شهر واقع است.
استان فارس در جنوب منطقه مرکزی ایران بین مدارهای ۲۷ درجه و دو دقیقه و ۳۱ درجه و ۴۲ دقیقهٔ عرض شمالی و ۵۰ درجه و ۴۲ دقیقه و ۵۵ درجه و ۳۸ دقیقهٔ طول شرقی از نصف النهار گرینویچ قرار گرفته است. این استان از شمال با استان اصفهان و یزد، از مغرب با استان های کهگیلویه و بویراحمد و بوشهر، از جنوب با استان هرمزگان و از شرق با استان کرمان همسایه است. شهر شیراز، مرکز استان فارس به طول ۴۰ کیلومتر و عرضی متفاوت بین ۱۵ تا ۳۰ کیلومتر با مساحت ۱۲۶۸ کیلومتر مربع به شکل مستطیل و از لحاظ جغرافیایی در جنوب غربی ایران و در بخش مرکزی فارس قرار دارد.اطراف شیراز را رشته کوههای نسبتاً مرتفعی به شکل حصاری استوار، احاطه کرده اند که از لحاظ سوق الجیشی و حفظ شهر اهمیت ویژه ای دارند. این شهر از سمت غرب به کوه دراک، از سمت شمال به کوه های بمو، سبزپوشان، چهل مقام و باباکوهی (از رشته کوه های زاگرس) محدود شده است. مختصات جغرافیایی شیراز عبارتست از ۲۹ درجه و ۳۶ دقیقه شمالی و ۵۲ درجه و ۳۲ دقیقه و ارتفاع آن از سطح دریا بین ۱۴۸۰ تا ۱۶۷۰ متر در نقاط مختلف شهر متغیر است. رودخانهٔ خشک شیراز رودخانهٔ فصلی است که پس از عبور از شهر شیراز به سمت جنوب شرقی حوضهٔ خود متمایل شده و به دریاچه مهارلو می ریزد.
شهرشیراز نام شیراز در کتیبه های هخامنشی تخت جمشید خوانده شده است، اشیاء وظروف تاریخی و مسکوکاتی که هم اکنون درموزه متروپولیتن نیویورک موجود است ازعظمت شیراز در عهد سلوکی ها , اشکانیان وساسانیان گواهی میدهد. طبق روایات اساطیری شیراز در زمان فرزند تهمورث دومین پادشاه پیشدادی ساخته شده است. پس از حمله اعراب صفاریان و دیلمیان بر آبادانی شیراز افزودند. در سال ۱۰۷۹ هجری قمری شیراز براثر جاری شدن سیل سهمگین ویران شد و بسیاری از آثار تاریخی آن ازمیان رفت. همچنین این شهر درزمان حمله افغان ها خرابی هار بیشماری را متحمل شد. شیراز طی چند دهه اخیر توسعه وگسترش جالب توجهی یافته است وبه یکی از شهرهای مهم وزیبای ایران تبدیل شده است.محیط مساعد شیراز در ادوار گوناگون, دانشمندان , سخنوران و نویسندگانی بزرک را در دامان خود پرورانده است که آثار جاویدان آنها میراث علمی وادبی ایران را زنده و جاوید نگاه خواهد داشت.

[ویکی اهل البیت] شیراز مرکز استان فارس در جنوب غربی ایران است. شیراز با جمعیت ١.279.140 نفر (برآورد سال 2006م)، پنجمین شهر پر جمعیت ایران است . موقعیت جغرافیایی این شهر در ارتفاع ۱۴۸۶ متری از سطح دریا در دامنه های رشته کوه زاگرس است.. شیراز پر افتخار جلوه گاه با شکوه خداوندی و مرکز تلالو انوار الهی فرزندان موسی بن جعفر (ع) است
یکی از ویژگی های مهم شیراز وجود بقعات متبرکه است .حرم های مطهر فرزندان گرامی حضرت موسی بن جعفر و دیگر امازادگان همچون ستارگانی درخشان فضای ملکوتی این شهر را منور نموده اند. آستان مبارک این اماکن مقدسه روشنی بخش قلوب مومنان و تسلی دلهای حاجتمندان است و علاوه بر مکان های زیارتی ، محل آرایه معماری ، شعر و ادب ، نقاشی ، حجاری و کاشی کاری هنرمندان شیرازی می باشد. اهالی متدین شیراز در نهایت احترام از این میراث های معنوی و فرهنگی حفظ و نگهداری نموده و در عمران و آبادی زیارت گاه ها کوشش فراوان بخرج می دهند .برخی از امامزادگان و آرامگاه های شیراز عبارتند از: