اپرا

اُپرا آمیزه ای از موسیقی و نمایش است تا حقیقت به تصویر کشیده شود. از این رو برای خلق آثار اپرایی باید در دو بخش موسیقی و نمایش عالم بود تا پدیده ای درخور تحسین ایجاد کرد. بزرگان هنر در برتری هر یک از این دو مؤلفه بر دیگری اختلاف نظر دارند؛ به عنوان مثال ریشارد واگنر موسیقی را در خدمت هدف والای نمایش می داند. با این حال موسیقی دارای اعجازی است که با آن، داستانی هرچند ساده به تجربهٔ احساسی عمیق و دل انگیز بدل می شود. همچنین داستان ها و نمایشنامه های موفق نیز با درآمیختن با موسیقی، بقا و عمق بیشتری می یابند.
آیدا
اتللو
آرایشگر شهر سویل
عروسی فیگارو
ایل تراواتوره
پالمیرا ملکه ایران زمین
پالیاچی
توران دخت
توسکا
حلقه نیبلونگ
هلندی سرگردان
زیگفرید
تریستان و ایزولده
لوهنگرین
پارسیفال
ریگولتو
کارمن
کاوالریا روستیکانا
فلوت سحرآمیز
دن ژوان
فیدلیو
لابوهم
لاتراویاتا
لوچیا دی لامرمور
مادام باترفلای
نابوکو
نورما
بوریس گودونف
اگرچه سازندهٔ نخستین اپرای تاریخ موسیقی جاکوپو پری است، اما کسی که اپرا را به معنای واقعی کلمه بنیان گذاشت کلودیو مونته وردی بود.
اپرا مجموعه ای است از هنرهای مختلف: موسیقی، ادبیات، فن بازیگری، طراحی صحنه، دکور و کارگردانی. صحنه آرایی اپراهای باروک غالباً با هدف القای احساس عظمت و جلب توجه به تزیینات پر زرق و برق معماری باروک بود. اپرا از ارزنده ترین پدیده های جهان موسیقی است. طی چندین قرن اپرا با تحولات فراوان همه گونه رویدادها و سبک های موسیقی را تجربه کرد و به تکامل رسید.
اُپِرا هنری است که بر روی یک سکو یا سن نمایشی که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده انجام می گیرد.نمایش اجرایی در اپرا عناصر ویژهٔ تئاتر مانند زمینه پردازی و محیط نمایشی، جامه ها، چهره پردازی و بازیگری را در خود دارد؛ ولی در اپرا واژه هایی که بازگو می شود یعنی اپرانامه (libretto) سخن پردازی گفتاری نبوده بلکه به گونهٔ آوازی و سرودی است. خوانندگان اپرا را یک گروه از همنوایان همراهی می کنند. همنوایان می توانند یک گروه کوچک سازی باشند یا یک ارکستر سمفونیک کامل.

اُپِرا (opera)
اُپِرا
اُپِرا
اثری موسیقایی نمایشی که در آن آوازخواندن جای گفتار را می گیرد. در اپرا موسیقی همراهی کنندۀ نمایش اهمیتی فوق العاده دارد، البته رقص و جلوه های نمایشی نیز می توانند در جای خود نقش داشته باشند. خاستگاه اپرا، فلورانس۱ اواخر قرن ۱۶ است، یعنی هنگامی که دکلمۀ موسیقایی، تک گویی های تغزلی، و همسرایی های برگرفته از نمایش کلاسیک یونان به شکل های امروزی خود بازسازی شدند.شکل گیری نخستین. از نخستین آهنگ سازان اپرا یاکوپو پری۲ نام داشت، که اپرای ائورودیکه ۳اش نخستین استاد بزرگ فرم اپرایی، کلاودیو مونته وردی۴، را تحت تأثیر قرار داد. اپرا که در آغاز فقط یک سرگرمی درباری بود، خیلی زود مورد توجه همگان قرار گرفت، و در ۱۶۳۷ نخستین سالن اپرای عمومی در ونیز گشایش یافت. این امر به سایر شهرهای ایتالیا، پاریس (ح ۱۶۴۵)، وین، و آلمان نیز سرایت کرد، و در دربار آلمان همچنان ایتالیایی باقی ماند، اما از حدود ۱۶۸۰ در هامبورگ تا حدی شکل آلمانی به خود گرفت. در اواخر قرن ۱۷ آریا به شکل قراردادی و بسیار قانون مند و پرتفصیل خود، که به قصد به نمایش درآوردن مهارت اجرایی خواننده طراحی شده بود، برترین جایگاه را در این هنر پیدا کرد و بر عنصر نمایشی سایه افکند. آهنگ سازان این نوع اپرا عبارت اند از پیِر کاوالی۵، پیترو آنتونیو چستی۶ (۱۶۲۳ـ۱۶۶۹)، و آلساندرو اسکارلاتی۷. اپرا را در فرانسه ژان ـ باپتیست لولی۸ و ژان ـ فیلیپ رامو۹، و در انگلستان، هنری پرسل۱۰ تکامل دادند، اما سبک ایتالیایی همچنان منبع و سرمشق آن باقی ماند، که نمونه اش را در آثار گئورگ فریدریش هندل۱۱ می بینیم. اُپرا کمیک۱۲ (اپرا بوفا) در ایتالیا را آهنگ سازانی همچون جووانی باتیستا پرگولزی۱۳ (۱۷۱۰ـ۱۷۳۶) پرورش دادند، ضمن این که در انگلستان نیز اپرای گدایان۱۴ (۱۷۲۸) اثر جان گِی۱۵ سرآغاز گرایش بالاد ـ اپرا یا اپرای حماسی شد، که در آن از نغمه های مردمی و گفتار استفاده می شد. زینگشپیل معادل آلمانی آن بود (البته برای آن موسیقی را تمام و کمال می ساختند). کریستوف ویلیبالد فون گلوک۱۶ کاستن جنبه های تصنعی اپرا را آغاز کرد و روی برتری عنصر نمایشی بر عنصر آوازی خالص تأکید ورزید. ولفگانگ موتسارت۱۷ در ساخت اپراهای جدی (اپرا سریا)۱۸ از گلوک بسیار آموخت اما در ساخت اپرا بوفای ایتالیایی استاد بود. در آثاری همچون فلوت سحرآمیز۱۹ با مبنا قراردادن زینگشپیل، بنیادهای یک اپرای آلمانی خالص را بنا کرد. این مسیر را لودویگ وان بتهوون۲۰ در اپرای فیدلیو۲۱ و با آثار کارل وبر۲۲ دنبال کرد، که برای نخستین بار سبک رمانتیک را وارد اپرا کرد. پیشرفت های موجود در قرن ۱۹ سنت ایتالیایی، که بیشترین تأکید را بر جلوه گری آوازی و نرمی و شیرینی ملودی (بل کانتو) قرار می داد، در قرن ۱۹ بدون کوچک ترین خدشه ای در اپراهای جوآکّینو روسّینی۲۳، گائتانو دونیتْسِتی۲۴، و وینچِنتسو بِلّینی۲۵ به حیات خود ادامه داد. اما اپراهای رمانتیک وبر و جاکومو مایربر۲۶، پایه های اپرای واگنری را پدید آوردند. واگنر که در دوران خود فرمانروای صحنۀ اپرا بود، کوشید تا در «نمایش های موسیقایی» خود قالب هنری تازه ای بیافریند، و با این کار مفهوم قرن ۱۹ اپرا را به تمامی دگرگون ساخت. در ایتالیا جوزپّه وردی۲۷ در آثار دوران پختگی خود دست به عملی مشابه زد و بسیاری از تکنیک های واگنری را به کار گرفت، بی آن که امتیازهای ایتالیایی اپرا یعنی شفافیت آوازی و ملودی را قربانی کند. این سنت را جاکومو پوچینی پی گیری کرد. در عرصۀ اپرای فرانسوی میانۀ قرن ۱۹، با نمایندگانی همچون لئو دلیب۲۸، شارل گونو۲۹، کامی سن ـ سانس۳۰، و ژول ماسنه۳۱، عنصر نمایش در خدمت موسیقی قرار داشت. اپرا کمیک، که در آثار آندره گرری۳۲ (۱۷۴۱ـ۱۸۱۳) و بعدها دانیل اوبر۳۳ نمود داشت، در پاریس طرفدار یافت. آرمان های هنری جدی تر را هکتور برلیوز۳۴ در تروایی ها۳۵ شکل عملی به آن ها داد، اما بسیاری از جنبه های ممتاز کار او در زمان خودش ناشناخته باقی ماندند. کارمن۳۶ اثر ژرژ بیزه۳۷ سرآغاز گرایشی به سوی واقع گرایی در اپرا بود؛ سرمشق او در ایتالیا را پیِترو ماسکانیی۳۸، روجرو لئونکاوالو۳۹، و پوچینی دنبال کردند. پلئاس و ملیزاند۴۰ اثر کلود دبوسی۴۱ واکنشی در مقابل تأکید بیش از حد اپرای واگنری بر احساساتی گری بود. در روسیه میخائیل گلینکا۴۲، نیکلای ریمسکی ـ کورساکوف۴۳، مودست موسورگسکی۴۴، اَلکساندر بورودین۴۵ و تا اندازه ای پیوتر ایلیچ چایکوفسکی۴۶ سبک های ملی اپرا را پدید آوردند و در بوهم (چک)، بدرژیچ اسمتانا۴۷ و بعدها آنتونین دوورژاک۴۸ و یاناچک۴۹ دست به عملی مشابه زدند. در قرن ۲۰ مکتب وینی۵۰ با وتسِک۵۱ ساختۀ آلبان بِرگ۵۲، اپرایی بی نظیر پدید آورد و رمانتیسم واگنر را نیز ریشارد اشتراوس در اپرای شوالیۀ گل سرخ۵۳ بازسازی کرد. فرم اپرایی در جهت های گوناگون تکامل یافته است، همچون اُدیپوس شاه۵۴ (۱۹۲۵) اثر ایگور استراوینسکی۵۵ که به اوراتوریو نزدیک شده است و در کار آهنگ سازانی همچون کورت وایل۵۶ که به سوی کاباره و موسیقی ـ نمایش رفته است.

اُپِرا هنری است که بر روی یک سکو یا سن نمایشی که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده انجام می گیرد. نمایش اجرایی در اپرا عناصر ویژهٔ تئاتر مانند زمینه پردازی و محیط نمایشی، جامه ها، چهره پردازی و بازیگری را در خود دارد. ولی در اپرا واژه هایی که بازگو می شود یعنی اپرانامه (libretto) سخن پردازی گفتاری نبوده بلکه به گونهٔ آوازی و سرودی است. خوانندگان اپرا را یک گروه از همنوایان همراهی می کنند. همنوایان می توانند یک گروه کوچک سازی باشند یا یک سازگان سمفونیک کامل.
• «وقتی از چیزهایی که در اُپرا می خوانند، سر درنمی آورم؛ دیگر مهم نیست به چه زبانی خوانده می شود.» «فرهنگ گفته های طنزآمیز»، رضی هیرمندی، نشر فرهنگ معاصر، ش ۴۳ -> ادوارد ویکتور آپلتون
• خوانندهٔ اپرا بودن یک معامله و نبرد واقعی و جدی است. باید از ابتدایی ترین شکل ممکن آغاز کنی و برای رسیدن به خواسته هایت بجنگی. برای موفق شدن در این حوزه باید علیه خیلی چیزها مثل ترس ها، محدودیت ها و حتی گاهی باید علیه موسیقی یا متن جنگید.» -> سونیا یونچوا

[ویکی فقه] اپرا یا اپرت به نمایشنامه ای گفته می شود که همراه شعر و موسیقی اجرا می شود.
اپرا یا اپرت به نمایشنامه ای گفته می شود که همراه شعر و موسیقی اجرا می شود. البته در این نوع نمایشنامه، موسیقی جایگاه ویژه ای دارد و گاه حاکم بر سرتاسر نمایشنامه است، شعر نیز در مرحله دوم اهمیت قرار دارد.
اپرا در فرهنگ وبستر
در «فرهنگ وبستر» در تعریف اپرا چنین آمده است: اپرا نمایشی است که موسیقی عامل حیاتی و ضروری آن است، دربردارنده ی آوازهایی به صورت از برخوانی، تک خوانی یا هم سرایی است که ارکستر آن را همراهی می کند و دارای پیش درآمدها و میان پرده هایی است. اپرا مهم ترین فرمی است که از ترکیب موسیقی و تئاتر به وجود می آید، بسیار پیچیده است و شامل بسیاری از هنرهای گوناگون، اعم از موسیقی، درام، شعر، بازیگری، رقص، طراحی صحنه، طراحی لباس و غیره می شود. در حقیقت، جاذبه و دافعه ی فراوان آن نیز به این دلیل است که یک هنر ناخالص به شمار می آید.
انواع اپرا
اپراها از حیث فرم و محتوا انواع مختلفی دارند. اپراهایی وجود دارد که محتوای آنها مذهبی است و اپراهایی که دارای مضامین کمیک اند (خنده دار) و گاهی هم آمیزه ای از تراژدی و کمدی.
پیدایش اپرا
...