گینِۀ اِستوایی (Equatorial Guinea)
کلیسای جامع مالابو، کلیسای جامع مالابو، موقعیت. جمهوری گینۀ استوایی در افریقای غربی و در ساحل خلیج گینه جا دارد. این کشور از شمال به کامرون، از شرق و جنوب به گابون، و از غرب به اقیانوس اطلس (خلیج گینه) محدود است. مساحت آن در حدود ۲۸,۰۶۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر مالابو است.سیمای طبیعی. کشور گینۀ استوایی از دو بخش جداگانه با نام سرزمین اِمبینی و چندین جزیره تشکیل شده است: ۱. سرزمین اِمبینی که بخش اصلی کشور را تشکیل می دهد، پهن دشت نسبتاً مرتفعی است با بلندی حداکثر ۱,۲۲۰ متر که از شرق به غرب از ارتفاع آن کاسته می شود و به جلگه ای ساحلی با پهنای ۱۶ تا ۲۵ کیلومتر منتهی می شود. رودخانۀ بنیتو یا اِمبینی که از شرق به غرب روان است، نواحی مرکزی را مشروب می کند و رودخانۀ اِنتِم بخشی از خط مرزی کشور کامرون را تشکیل می دهد. مساحت سرزمین اِمبینی ۲۶,۰۰۴ کیلومتر مربع است و باتا و مونگومو مهم ترین شهرهای آن به شمار می آیند. نیمی از این سرزمین از جنگل های انبوه پوشیده شده و حیات وحش فراوان و گوناگونی دارد. خط استوا از ۱۲۵کیلومتری مرز جنوبی آن می گذرد، به همین سبب به گینۀ استوایی معروف است. اقلیم این کشور بسیار گرم و مرطوب است و فصول آن متناوباً خشک و بارانی است. ۲. بخش جزایر گینۀ استوایی از جزیرۀ نسبتاً بزرگ بیئوکو و جزیرۀ کوچک تر آنوبون و نیز جزایر کوریسکو و اِلوبی تشکیل شده است. جزیرۀ بیئوکو، که نام پیشین آن فرناندوپو بوده است، در آب های خلیج بیافرا و در دورابهای ۹۶کیلومتری کرانه های غربی کشور کامرون جای دارد. مساحت این جزیره کوهستانی به ۲,۰۱۷ کیلومتر مربع می رسد و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، کوه سانتا ایزابل، به ۳,۰۰۷ متر بالغ می شود و مرتفع ترین نقطۀ کشور است. شهر مالابو، پایتخت کشور، در ساحل شمالی آن جا دارد و لوبا جزء مهم ترین آبادی های آن است. جزیرۀ آنوبون، که قبلاً پاگالو نام داشت، جزیرۀ کوهستانی کوچکی در خلیج گینه و در ۱۹۳کیلومتری جنوب غربی سائو تومه است؛ این جزیره۶.۵ کیلومتر درازا و ۱۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و افزون بر آن جزیرۀ کوچک کوریسکو با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع و جزایر الوبی با مساحت۲.۵ کیلومتر مربع، جزئی از کشور گینۀ استوایی به شمار می آیند.
اقتصاد. کشاورزی در اقتصاد گینۀ استوایی نقش بسیار ارزنده ای دارد. کشف معادن نفت کمک بسیار مؤثری به اقتصاد این کشور کرده و موجب رشد اقتصادی آن شده است. صنعت که زمانی در این کشور رونقی نداشت، با اکتشاف نفت دگرگون شد و نفت در ردیف نخستین قلم صادراتی کشور قرار گرفته است و قهوه، کاکائو، و چوب ردیف های بعدی را به خود اختصاص داده اند.
حکومت و سیاست. حکومت این کشور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس ملی آن ۸۰ عضو دارد که مردم هر پنج سال یک بار آنان را انتخاب می کنند. رئیس جمهور عالی ترین مقام اداری و اجرایی کشور است؛ او نیز برای مدت پنج سال انتخاب می شود و مسئولیت تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت گینۀ استوایی حدود۷۰۰,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۲۴.۹ نفر در کیلومتر مربع می رسد. فانگها ۷۲ درصد از جمعیت این کشور را تشکیل داده اند و حدود ۸۹ درصد آنان پیرو کلیسای کاتولیک رُم هستند و ۵۵ درصدشان روستانشین اند. زبان رسمی این کشور اسپانیایی است. رشد سالانۀ جمعیت آن۲.۳ درصد و میانگین امید به زندگی در آن ۵۱ سال است و ۸۲ درصد از بزرگسالان این سرزمین باسوادند. فانگ ها جزو اولین اقوامی بوده اند که در حدود قرن ۱۳م در گینۀ استوایی مستقر شدند و پرتغالی ها در قرن ۱۵ بر این سرزمین استیلا یافتند و فرانسوی ها و انگلیسی ها نیز در قرن ۱۸ چند بار قصد تصرف آن را داشتند و به مرور بخش هایی از آن را اشغال کردند و به تجارت برده و چوب پرداختند. اسپانیایی ها از ۱۸۴۳ تا ۱۸۵۸ انگلیسی ها و فرانسوی ها را از این کشور بیرون راندند و سراسر این سرزمین را تصرف کردند و به کشت کاکائو و قهوه و تجارت چوب پرداختند. گینۀ استوایی در ۱۹۶۳ به نوعی به خودگردانی داخلی دست یافت، و در ۱۲ اکتبر ۱۹۶۸ به استقلال کامل رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد.
کلیسای جامع مالابو، کلیسای جامع مالابو، موقعیت. جمهوری گینۀ استوایی در افریقای غربی و در ساحل خلیج گینه جا دارد. این کشور از شمال به کامرون، از شرق و جنوب به گابون، و از غرب به اقیانوس اطلس (خلیج گینه) محدود است. مساحت آن در حدود ۲۸,۰۶۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر مالابو است.سیمای طبیعی. کشور گینۀ استوایی از دو بخش جداگانه با نام سرزمین اِمبینی و چندین جزیره تشکیل شده است: ۱. سرزمین اِمبینی که بخش اصلی کشور را تشکیل می دهد، پهن دشت نسبتاً مرتفعی است با بلندی حداکثر ۱,۲۲۰ متر که از شرق به غرب از ارتفاع آن کاسته می شود و به جلگه ای ساحلی با پهنای ۱۶ تا ۲۵ کیلومتر منتهی می شود. رودخانۀ بنیتو یا اِمبینی که از شرق به غرب روان است، نواحی مرکزی را مشروب می کند و رودخانۀ اِنتِم بخشی از خط مرزی کشور کامرون را تشکیل می دهد. مساحت سرزمین اِمبینی ۲۶,۰۰۴ کیلومتر مربع است و باتا و مونگومو مهم ترین شهرهای آن به شمار می آیند. نیمی از این سرزمین از جنگل های انبوه پوشیده شده و حیات وحش فراوان و گوناگونی دارد. خط استوا از ۱۲۵کیلومتری مرز جنوبی آن می گذرد، به همین سبب به گینۀ استوایی معروف است. اقلیم این کشور بسیار گرم و مرطوب است و فصول آن متناوباً خشک و بارانی است. ۲. بخش جزایر گینۀ استوایی از جزیرۀ نسبتاً بزرگ بیئوکو و جزیرۀ کوچک تر آنوبون و نیز جزایر کوریسکو و اِلوبی تشکیل شده است. جزیرۀ بیئوکو، که نام پیشین آن فرناندوپو بوده است، در آب های خلیج بیافرا و در دورابهای ۹۶کیلومتری کرانه های غربی کشور کامرون جای دارد. مساحت این جزیره کوهستانی به ۲,۰۱۷ کیلومتر مربع می رسد و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، کوه سانتا ایزابل، به ۳,۰۰۷ متر بالغ می شود و مرتفع ترین نقطۀ کشور است. شهر مالابو، پایتخت کشور، در ساحل شمالی آن جا دارد و لوبا جزء مهم ترین آبادی های آن است. جزیرۀ آنوبون، که قبلاً پاگالو نام داشت، جزیرۀ کوهستانی کوچکی در خلیج گینه و در ۱۹۳کیلومتری جنوب غربی سائو تومه است؛ این جزیره۶.۵ کیلومتر درازا و ۱۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و افزون بر آن جزیرۀ کوچک کوریسکو با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع و جزایر الوبی با مساحت۲.۵ کیلومتر مربع، جزئی از کشور گینۀ استوایی به شمار می آیند.
اقتصاد. کشاورزی در اقتصاد گینۀ استوایی نقش بسیار ارزنده ای دارد. کشف معادن نفت کمک بسیار مؤثری به اقتصاد این کشور کرده و موجب رشد اقتصادی آن شده است. صنعت که زمانی در این کشور رونقی نداشت، با اکتشاف نفت دگرگون شد و نفت در ردیف نخستین قلم صادراتی کشور قرار گرفته است و قهوه، کاکائو، و چوب ردیف های بعدی را به خود اختصاص داده اند.
حکومت و سیاست. حکومت این کشور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس ملی آن ۸۰ عضو دارد که مردم هر پنج سال یک بار آنان را انتخاب می کنند. رئیس جمهور عالی ترین مقام اداری و اجرایی کشور است؛ او نیز برای مدت پنج سال انتخاب می شود و مسئولیت تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت گینۀ استوایی حدود۷۰۰,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۲۴.۹ نفر در کیلومتر مربع می رسد. فانگها ۷۲ درصد از جمعیت این کشور را تشکیل داده اند و حدود ۸۹ درصد آنان پیرو کلیسای کاتولیک رُم هستند و ۵۵ درصدشان روستانشین اند. زبان رسمی این کشور اسپانیایی است. رشد سالانۀ جمعیت آن۲.۳ درصد و میانگین امید به زندگی در آن ۵۱ سال است و ۸۲ درصد از بزرگسالان این سرزمین باسوادند. فانگ ها جزو اولین اقوامی بوده اند که در حدود قرن ۱۳م در گینۀ استوایی مستقر شدند و پرتغالی ها در قرن ۱۵ بر این سرزمین استیلا یافتند و فرانسوی ها و انگلیسی ها نیز در قرن ۱۸ چند بار قصد تصرف آن را داشتند و به مرور بخش هایی از آن را اشغال کردند و به تجارت برده و چوب پرداختند. اسپانیایی ها از ۱۸۴۳ تا ۱۸۵۸ انگلیسی ها و فرانسوی ها را از این کشور بیرون راندند و سراسر این سرزمین را تصرف کردند و به کشت کاکائو و قهوه و تجارت چوب پرداختند. گینۀ استوایی در ۱۹۶۳ به نوعی به خودگردانی داخلی دست یافت، و در ۱۲ اکتبر ۱۹۶۸ به استقلال کامل رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد.
wikijoo: گینه_استوایی