مننژیت ویروسی

مننژیت ویروسی, یا مننژیت آسپتیک یک نوع از مننژیت است، که از یک عفونت ویروسی ایجاد می شود. علائم بیماری معمولاً شامل سردرد همراه با تب و نور هراسی (فوتوفوبیا) و سفتی گردن می باشد.
انتروویروس ۷۱
اکوویروس
پولیوویروس ها (PV 1, PV2,PV3)
Coxsackie A virus (CAV) همچنین عامل بیماری دست، پا و دهان
ویروس ها شایع ترین علت مننژیت آسپتیک هستند. از بین ویروس ها شایع ترین آن ها انتروویروس ها می باشد. اما ویروس های دیگر نیز می تواند باعث مننژیت ویروسی شوند. برای مثال ویروس نیل غربی، اوریون، سرخک، هرپس سیمپلکس نوع I و II, آبله مرغان. بر اساس علائم بالینی علائم مننژیت ویروسی نمی تواند به راحتی قابل تمایز از مننژیت باکتریایی باشد، اگر چه مننژیت ویروسی به طور معمول از نظر بالینی خوش خیم تر است. در مننژیت ویروسی هیچ شواهدی از حضور باکتری ها در مایع مغزی-نخاعی (CSF) دیده نمی شود. اجرای پونکسیون کمری به منظور تجزیه و تحلیل مایع مغزی-نخاعی برای تشخیص ضروری می باشد.
در بسیاری از انواع مننژیت ویروسی درمان قطعی وجود ندارد، و تنها تلاش می شود که علائم بیمار مثل تب و سردرد یا حالت تهوع کاهش پیدا کنند. اگرچه در تعدادی از آن ها مانند ویروس هرپس سیمپلکس درمان های خاص (آسیکلوویر) موجود می باشند.
مننژیت ویروسی علائم مشخصی از جمله تب، سردرد، سفتی گردن را ایجاد می کند. تب ناشی از سایتوکاین های منتشر شده ای است که بر نورون های تنظیم کننده حرارت بدن که در هیپوتالاموس واقع هستند تأثیر می گذارند. سیتوکین ها و افزایش فشار داخل جمجمه باعث تحریک گیرنده های درد در مغز می شوند، که منجر به سردرد می شوند. در مقابل مننژیت باکتریال، علائم مننژیت ویروسی اغلب با شدت کمتر و سرعت پیشرفت کمتر همراه است. تهوع و استفراغ و نور گریزی (حساسیت به نور) نیز معمولاً رخ می دهد. همچنین می توان به نشانه های عمومی عفونت های ویروسی مانند درد عضلانی و ضعف عمومی نیز اشاره کرد. افزایش فشار درون جمجمه باعث تحریک ناحیه پوسترما شده و در نهایت که باعث تهوع و استفراغ می شود.